Isiah Thomas bardzo się ostatnio obruszył, że Michael Jordan nazywa go dupkiem:

Siedzę sobie z rodziną i oglądam The Last Dance, wszystko wydaje się być w porządku. I nagle on pojawia się na ekranie, mówi że mnie nienawidzi i nazywa mnie dupkiem. Oglądam do końca i w całym tym filmie dupkiem tak naprawdę jest właśnie on. Póki publicznie mnie nie przeprosi, będziemy mieć ze sobą na pieńku, bo jestem z zachodniego Chicago [Isiah Thomas]

Temat IT i Jordana ciągnie się w NBA od kilku dekad. Panowie nigdy za sobą nie przepadali i zawsze szukali okazji do tego, by wpakować sobie szpilę. Każdy z nich ma swoje za uszami. Uważam jednak, że to zabawne, że Thomas wspomina o rodzinie, udaje urażonego tym, że ktoś nazywa go dupkiem gdy sam przed paroma tygodniami, w telewizji na żywo, zachował się tak:

Isiah Thomas did Victor Wembanyama dirty with this pronunciation of his last name 😂

“Victor Where-yo-mama-at?” 💀@IsiahThomas / @vicw_32 pic.twitter.com/E6sk4BMN43

— NBA Buzz (@OfficialNBABuzz) October 30, 2022

Isiah nie pierwszy raz ma problem z uznaniem czyjegoś statusu. Udaje, że nie pamięta nazwiska, przekręca kpiąco na “Victor Gdzie-twoja-mama” a potem zdziwiony “Kto jest dupkiem, ja?” No cóż, Isiah, możesz nie zgadzać się z opinią, jakobyś był “anusem”, ale to, że Wembanyama jest najgorętszym prospektem rocznika (a nawet więcej) to fakt, nie opinia. Pytanie brzmi jednak ile z tego wyniknie, bo kilku takich potencjalnych jednorożców już żeśmy w ostatnich sezonach przerabiali.

#Kosmita

Według aktualnych danych Wembanyama mierzy 221 centymetrów przy 243 centymetrach rozpiętości ramion. To tak, jakbyście Rudy’emu Gobertowi dali pięciocentymetrowe obcasy i dokleili czterocentymetrowe tipsy.

Nie mniej szokująca jest jego masa, z tym że teraz to szok w drugą stronę. Mizerne 95 kilogramów to co prawda o cztery więcej niż ikoniczny Manute Bol, ale nie pozostawia wątpliwości, że Wembanyama należy do tych szczupłych, nie potężnych. Kristaps Porzingis ważył o dychę więcej, kiedy wchodził do ligi. I to przy podobnym wzroście. Jednakowoż tym, co sprzedało skautom prospekt Wembanyamy nie były jego predyspozycje do gry w roli klasycznego dużego zawodnika, a warsztat i talent do gry w oddaleniu od obręczy.

Sam LeBron, świadom łatki “unicorn”, którą szafowano w ostatnich latach kilkukrotnie, wobec zawodników takich jak Antetokounmpo, wspomniany wyżej Porzingis, Zion Williamson, Nikola Jokić, Chet Holmgren i inni, porównał Wembanyamę do “kosmity”, nie jednorożca.

Na ile te słowa są zgodne ze stanem faktycznym, mogliśmy przekonać się wielokrotnie oglądając migawki z meczów chłopaka. Kozłowanie między nogami na dużej prędkości, zmiany rytmu i tempa, bloki z pomocy, a także zmiany kierunku, których nie powstydziłby się Kevin Durant, choć jest niższy o 10 centymetrów.

Do tego dochodzi jego płynność rzutowa, wykończenia akcji catch & shoot i rzuty po koźle, przytomny ruch bez piłki. Wszystko to razem stanowi fenomen, który po prostu trzeba zobaczyć w akcji, żeby uwierzyć. Siadasz do highlightów i szczęka Ci opada, bo przecież wydawało się, że widziałeś już na koszykarskim parkiecie wszystko.

#The D

Na bronionej połowie spisuje się więcej niż poprawnie. Potrafi blokować rzuty obwodowych, którzy często wydają się być zdziwieni tym, jak wysoko sięga jego ręka, kiedy wydawało im się, że mieli miejsce na oddanie rzutu. Pomimo niskiej masy, Wembanyama radzi sobie też wcale nieźle (na poziomie, na jakim gra obecnie) z przyjmowaniem na siebie kontaktu z wchodzącym pod kosz zawodnikiem. Na tym etapie najłatwiej porównać go jednak do obrońcy obręczy w stylu Goberta, jednak z nieporównanie większym arsenałem ofensywnym.

#Nie wszystko złoto, co się świeci

O ile to, że Wembanyama jest najciekawszym prospektem rocznika wydaje się niepodważalne, tak pojawiło się kilka rys na jego wizerunku w kontekście bycia talentem na miarę generacji. Po pierwsze waga, która zwyczajnie nie wystarczy do walki o pozycję z zawodnikami pokroju Embiida czy Jokicia. Z drugiej strony, historia uczy, że zwykłe dorzucanie masy takim zawodnikom często przynosiło efekty odwrotne od zamierzonych. Druga kwestia budząca wątpliwość, to europejski rodowód Victora.

Pionierzy z Europy: kto przetarł szlak dla Doncica i spółki

Przykłady udanych prospektów ze Starego Kontynentu można mnożyć (nieudane też), ale nie ulega wątpliwości, że Amerykanie czują się bezpieczniej, stawiając na kogoś uformowanego przez ścieżkę AAU-NCAA-NBA.

Część z tych obaw uleciała wraz z linkowanym wcześniej pojedynkiem z Hendersonem pod egidą G-League Ignite, jednak warto o nich wspomnieć, zwłaszcza w kontekście krytyki, jaka spadła na Wembanyamę po opuszczeniu ASVEL i Euroligi, by grać w Metropolitans. Trochę zapachniało wtedy Benem Simmonsem, zarzucano młodemu zawodnikowi egoizm i uciekanie od prawdziwej rywalizacji na wysokim szczeblu. Niemniej, jego występy bronią się, a wszelka krytyka to jedynie kurz na wieńcach pochwał, jakie składają u jego stóp obserwatorzy.

#Jak będzie? Nie wiemy

Nikt nie jest w stanie zagwarantować rezultatów przedsięwzięcia jakim będzie przeniesienie talentów Wemby’ego na parkiety NBA. To zawsze jest wielka niewiadoma, a świeżutki przykład to Chet Holmgren. Na debiut w lidze, opóźniony przez kontuzję, przyjdzie nam poczekać jeszcze dziesięć miesięcy. Victor papiery na grę w USA wydaje się mieć jednak w porządku. W zasadzie jedynie trzęsienie ziemi mogłoby spowodować, że nie pójdzie w drafcie 2023 z numerem pierwszym. Być może do tego czasu kilku dupków zdąży się już nauczyć jego nazwiska.

[BLC]