WTMW. Jeżeli wierzyć zapisom kalendarza mamy już środę, ale myślami wracam do wydarzeń poprzedniej nocy. Widzieliście szaloną końcówkę meczu Knicks versus Detroit w Madison Square Garden? Jeśli mnie zapytacie to kibicuję Nowojorczykom, uwielbiam twardą, zaangażowaną grę i wszystko, co do obecnej, “kolesiowskiej” NBA wnosi postać Toma Thibodeau, a trenera Monty’ego Williamsa wielokrotnie krytykowałem już w tym sezonie, bo jest za co. Tym razem jednak Pistons zostali przez sędziów skrzywdzeni. Rozumiem, że rookie Ausar Thompson wydawał się nie mieć posiadania piłki, która zbyt swobodnie i daleko wprzód się odbiła, ale taki wjazd w nogi bez faulu? Można się było zagotować. Trener na pomeczowej konferencji był oburzony, przez 3/4 sezonu poddaje mecze rotując ludźmi bez ładu i składu, ale tym razem naprawdę mogli wygrać:

Szef obsady sędziowskiej (mniejsza o nazwisko) po przejrzeniu taśm przyznał, że popełnili błąd. No cóż, zdarza się najlepszym. Niedawno Knicks składali protest, bo ich arbitrzy rzekomo “oszwabili” z ostatniego posiadania/ próby wygrania meczu przeciwko Rockets. Ja tam nie wiem, Houston celowo spudłowało rzut wolny przy 0.3 sekundach na budziku, Knicks zebrali piłkę i niby co? Przerwa na żądanie i ostatnia próba? Jak to w sporcie, dzieją się czasem niestworzone rzeczy. Zresztą sami popatrzcie:

Waszej uwadze polecam także zwycięstwo zdziesiątkowanego Miami daleko na dzikim zachodzie, w stolicy Kalifornii. Bez kontuzjowanych Richardsona, Roziera, Herro oraz zawieszonych Butlera, Bryanta i Jovica podopieczni Erika Spoelstry wjechali do Sacramento jak po swoje. Co prawda w czwartej kwarcie im baterie zaczęły szwankować, a kolega Keegan Murray trójkami, naprzemiennie z prędkim Foxem gonili dwudziestopunktowy deficyt jak wściekli, aby ostatecznie dać się przytrzymać za łeb. Wiadomo, że Miami organizacyjnie to klasa sama w sobie (Adebayo 28/10/7) zastępują się rolami jak należy, ale kto by się spodziewał takich rzeczy po pierwszoroczniaku. Mówię o długowłosym Jaime Jaquezie (26 punktów 12/17 z gry) którego wołasz, gdy potrzeba kogoś ograć 1-na-1 i wbić kosz pod presją:

Dobry dzieciak, co? Kto to mawiał, chyba Kobe, że fundamenty i warsztat techniczny nigdy nie wychodzi z mody! Ale dobrze już dobrze, przejdźmy do wydarzeń minionej nocy. W kalendarzu gęsto jak cholera, aż jedenaście meczów. Oto kilka spostrzeżeń, być może się Wam spodobają:

Mavericks 119 Cavaliers 121

Sensacja, ale po mału, po kolei. Ciekawe zderzenie stylów, bo o ile Mavs linię podkoszową mają raczej skromną gabarytowo i polegają na wirtuozerii obwodu, o tyle Cleveland to przede wszystkim fizyczność i rim protection, z którego zbierają siły do ataku. Ciężko powiedzieć kto stoi wyżej w szarpanej grze, Dallas potrafi więcej w ataku pozycyjnym, ale to Cavs powinni sterować tempem choćby przez dominującą zbiórkę.

Było jak mówię: z jednej strony wygrana deska (47-35) przynajmniej częściowo neutralizująca popełniane w ataku błędy. Z drugiej strony wirtuozerskie “guard play” 75 punktów i 17 asyst duetu Luka & Kyrie oraz doskonała kontrola piłki, tylko siedem strat całego zespołu. Trzeba Wam wiedzieć, że na cztery minuty do końca Dallas było pewne swego, prowadząc 110:100. Nic jednak nie przygotowało nas na pięć następujących po sobie celnych trójek (5/5) Maxa Strusa w ostatnich czterech minutach spotkania. Przy czym to nie były takie sobie trafienia, to zwycięskie nastąpiło równo z końcową syreną, a ponieważ Cavs dawno już nie mieli przerwy na żądanie, Strus musiał celować z własnej połowy… trafił czyściutko zamykając gęby wszystkim, którzy wątpili w niego po ostatnim miesiącu nieskuteczności i gasnących świateł. BANG!

Nets 81 Magic 108

Paolo Banchero nie wystąpił z infekcją, podobnież kontuzji kolana znów nabawił się Jonathan Isaac, a niedoszły gwiazdor Markelle Fultz znów ma problemy z przewodnictwem nerwowym i mówiąc szczerze, jego kariera w NBA zmierza w kierunku nieistotnym, nikt już o nim nie pisze i mało kto pamięta. W dzisiejszym pojedynku istotniejsze okazały się jednakowoż “absencje” Brooklynu. Cam Thomas nie zagrał, Ben Simmons znów jest niedysponowany, tym razem problemy sprawia kolano, a Mikal Bridges (poddany presji) nie dojechał z formą, bo jak inaczej nazwać wynik 4 punktów przy 2/13 z gry.

Jak mówiłem, to nie jest w żadnym wypadku filar, pierwsza opcja, wokół której Nets powinni budować przyszłość. Nie ten kaliber, przy całej sympatii, niestety. Na usprawiedliwienie, Nowojorczycy występowali dzień po dniu. Przy zamkniętym szczelnie środku i niemocy strzeleckiej nie byli w stanie nawiązać walki. Magicy są duzi fizycznie i ułożeni. Liderami ataku bracia Wagnerowie: Franz i Moritz.

Warriors 123 Wizards 112

Do składu po wydłużonej przerwie powrócił Chris Paul (9 punktów 4 zbiórki 6 asyst 4 przechwyty) wzmacniając strukturę Golden State w ramach drugiego składu. I to właśnie wzmocnienie drugiego składu, wyrównanie jakości rotacji budzi nadzieje kibiców. O zwycięstwie zdecydowała trzecia kwarta (38:17) w której szalał nie kto inny tylko Klay Thompson (25 punktów 6/11 zza łuku). Powiem więcej, odkąd Steve Kerr przesunął Klaya na ławkę, ten osiąga 22/49 zza łuku (45%) a zespół wygrał cztery z pięciu meczów! W stolicy USA podobnie, dobre rzeczy dzieją się odkąd Jordan Poole wychodzi z ławki, a strukturę zespołu trzyma efektywny rozgrywający Tyus Jones, dziś zaliczył 14 punktów i 17 asyst (od 2-3 kolejek rozdaje więcej podań niż ligowy lider Haliburton) a Wizards szarpali do końca. Wiadomo, że są to ruchy pozorowane, mocno liczą na pierwsze miejsce w loterii draftu.

Jazz 97 Hawks 124

Jak wiecie Trae Young poddał się operacji dłoni, stąd w mieście tymczasowo rządzi jego obwodowy kolega Dejounte Murray (17 punktów 11 asyst). Którego pozostawią po sezonie, a którego wytransferują? Oto jest pytanie i ciekawe otwarcie dyskusji, co nie? Definitywnie obrona ATL bez Trae’a wygląda lepiej, ale potencjał / sufit mają niższy. Trae to jeden z najlepszych playmakerów NBA, zdolny na piłce (jako strzelec czy asystent) w efektowny sposób wygrać dowolny mecz. Dejounte ofensywnie nie nadaje się na pierwszą opcję, ale nie ma aż tak rażących braków defensywnych. Trae przy wzroście 185 cm i wadze 73 kilogramów nie wystarczą dobre chęci, niestety.

Z połączenia obu panów nic nie wyszło, to jasne. Wiem kogo wolałby coach Quin Snyder, ale moim zdaniem Hawks ostatecznie postawią na Trae’a, czyli sprzedaż biletów. Przez kolejnych 5-6 lat będą pompować określone narracje jak w Portland za kadencji Damiana Lillarda, ale mistrzowskiego okna tutaj nie będzie. Dejounte jako gracz zadaniowy wyglądałby rzetelniej, ale tutaj chodzi o stosunek pieniędzy do roli oraz konieczność faktycznego zatrudnienia gwiazdy klubu. Gdyby DJM miał charakter potrafiący akceptować tego rodzaju rzeczy, w dalszym ciągu oglądalibyśmy go w San Antonio.

CZYTAJ DALEJ >>