Niedługo minie 6 lat od transferu, który poderżnął Nowojorczykom gardło zaraz po przeprowadzce na Brooklyn i chyba można powoli dojść do wniosku, że wszystko jakoś się już zabliźniło… pamiętacie jeszcze?

You’ve been robbed!

Na wiosnę 2013 roku Boston Celtics wiedzieli, że era Wielkiej Trójki dobiegła końca. Ray Allen bez słowa odszedł do Miami, a Kevin Garnett i Paul Pierce starzeli się w ekspresowym tempie. Decyzja zapadła prędko, podczas draftu 2013 roku wsadzono do kontenera KG, Pierce’a, Jasona Terry oraz niejakiego DJ White’a i posłano na Brooklyn. W zamian kurierem przyjść mieli ligowi spadochroniarze Keith Bogans, MarShon Brooks, Kris Humphries, Kris Joseph, wyliniały już Gerald Wallace i co najważniejsze: pick I rundy draftu 2014 (#17 James Young) pick I rundy draftu 2016 (#3 Jaylen Brown) prawo wymiany kolejności picków w 2017 (#3 Jayson Tatum) oraz prawo wymiany kolejności w 2018 (pick ostatecznie wymieniono na Kyrie Irvinga).

Słowem: transakcja, która zniszczyła morale i zatrzymała w rozwoju Nets na dobre 5 lat. Dziś to już jednak zamierzchła przeszłość, na Brooklynie rządzi nowe pokolenie graczy, a kibice po latach niepowodzeń spragnieni są sukcesów.

Brooklyn Nets: we go hard

Po serii przegranych na przełomie listopada i grudnia (podyktowanej kontuzją Carisa LeVerta) -> zespół Kenny’ego Atkinsona zaliczył fenomenalną serię (9-1) a po Nowym Roku wygrali ostatnich pięć z siedmiu spotkań. Przyczyn należy upatrywać m.in. w osobach Spencera Dinwiddie (powrót do formy sprzed roku) oraz DeMarre Carrolla (powrót do zdrowia). W każdym razie poprawa notowań spowodowała, że po czterech latach posuchy, Nets znów obrali kurs na awans do playoffs.

Aktualnie znajdują się na miejscu siódmym miejscu konferencji i choć wielu kibicom zdarza się utyskiwać na poziom rywalizacji na Wschodzie NBA, to słowa uznania ekipie z Brooklynu należą się bezapelacyjnie. Specjaliści różnej maści w swych przedsezonowych ankietach umieszczali ich poza ósemką, tymczasem zespół walczy dzielnie.

Brooklyn to nowoczesna ekipa, dostosowana do nowych realiów basketu. Długo szukali swej tożsamości, dziś grają koszykówkę opartą na rzutach za trzy, efektywnej ofensywie i szybkim przejściom z połowy na połowę. Do maksimum ograniczyli rzuty z półdystansu, aktualnie są czwartą ekipą, która najmniej takich prób oddaje.

Jednocześnie są czwartym zespołem pod względem liczby oddawanych trójek. W tym aspekcie ustępują jedynie Houston, Milwaukee i Bostonowi. Ze skutecznością też nieźle: 36.4% ich trójek znajduje drogę do kosza. Co prawda, najbliższy grafik ich nie rozpieszcza, kolejne spotkania to Toronto, Boston i Houston Hardens, ale “oprychy Atkinsona” jak lubię ich ostatnio nazywać, kroiły już w tym sezonie poważnych graczy NBA.

Czarne stroje Nets pasują do charakteru zespołu i dzielnicy, w której znajduje się jego siedziba. Slangowa nazwa Brooklynu to “Crooklyn” od słowa crook, czyli “bandzior”.

Rozwój własnej kadry

Jedna rzecz to mieć plan, druga to mieć personel, który będzie w stanie ten plan zrealizować. Nets należą się słowa uznania za to, w jaki sposób rozwijają młodą kadrę. Mają też w klubie godnych zaufania weteranów, zdolnych chłodzić gorące głowy tych młodych czar…odziejów koszykówki. Joe Harris na ten przykład, gra najlepszy basket swojej kariery, jak będzie trzeba, skończy mecz 15/4/4 albo i lepiej. Jego skuteczność zza łuku to 49.2% nic dziwnego, że zgłosili go do Three Point Contest.

Z kolei Jarret Allen (11.6/8.2/1.5) ma za zadanie bronić obręczy i robić “wykończeniówkę” pod drugim koszem. Kolejni w wyliczance to już weterani, Ed Davis, walczak na zbiórce i kreator wielu drugich szans oraz wesołek Jared Dudley, o którym wstawiałem Wam niedawno art. Jest jeszcze mój ulubieniec, Rondae Hollis Jefferson, który oparł się tu wszystkim kadrowym zawieruchom.

/mniej-znani-nba-rondae-hollis-jefferson/

Nieznany szerzej, żylasty rookie Rodions Kurucs też całkiem udanie wprowadził się na parkiety NBA i praktycznie co mecz flirtuje ze zdobyczami na poziomie 10 punktów. Indianie i Bostonowi trzasnął po 24.

Liderem tej całej hałastry jest D’Angelo Russell, który statystyki notuje rodem z ASG (22.3/7.7/4.6) i nie licząc niedawnego blamażu z Bostonem, decyzje podejmuje coraz lepsze, powtarzalność ruchów wypracował przez co zbiera bardzo dobre noty za swą grę. Są jeszcze szalony, dwumetrowy playmaker Spencer Dinwiddie oraz nieszczęśliwie pauzujący Caris LeVert, jeden z najlepszych graczy 1-na-1 w całej lidze.

Zwłaszcza ci trzej ostatni ustawili klub w jego obecnym położeniu. W zeszłym sezonie odpalił Dinwiddie (17/5/3) w tym LeVert notował (18/4/4) a przywoływany już wcześniej Russell gra najlepszy basket swojej kariery. Ostatnio szkolił Trae Younga aż miło:

W związku z jego osobą klub czeka kilka ważnych decyzji tego lata. A to dlatego, że Russell w lipcu stanie się zastrzeżonym wolnym agentem. Menedżer klubu Sean Marks będzie musiał zdecydować, czy zaoferować mu tłusty kontrakt, przyczaić się i wyrównać ofertę innych czy może puścić wolno, hehe. O ile D’Lo znów nie sprzeda kumpla z jakąś kochanką, to ostatnie nie powinno mieć miejsca.

Karta może się odwrócić

Zgodnie z wyliczeniami ESPN panowie mieli do tej pory piąty najłatwiejszy kalendarz w NBA. Ten “festiwal kelnerów” jednak powoli się kończy. Ogólny bilans zwycięstw tych drużyn, z którymi spotka się Brooklyn do końca sezonu to 51.2%. Najgorzej będzie pod sam koniec: 8 z 14 ostatnich meczów to potyczki z Milwaukee (2x), Raptors, Sixers, Celtics, Lakers, Pacers i Thunder. Pozostałe też nie będą spacerkiem: czekają Clippers, Blazers, Jazz, Kings Pistons i Miami. W zależności od sytuacji w tabeli, mogą to być mecze o wszystko. Jak więc będzie z awansem? Zobaczymy, póki co Nets mają w lidze opinię drużyny, która z każdym może wygrać, ale jednocześnie od każdego może dostać baty. Tak czy inaczej, grają twardo i za to należy im się sympatia. Brooklyn, we go hard!

[BLC]