Gdy w 1992 roku Stany Zjednoczone pojawiły się w Barcelonie, po raz pierwszy prezentując na Igrzyskach Olimpijskich zawodników z NBA, na powitanie stłukli Angolę 116:48 i dalej szli po złoto nie zwalniając tempa. Był to turniej rozgrywany bezpośrednio po Igrzyskach w Seulu, gdzie Team USA uplasował się na trzecim miejscu. Tym razem chcieli pokazać, że złoto w baskecie po prostu im się należy, gromiąc wszystkich minimum trzydziestoma punktami.

O wszystkich pozostałych koszykarskich drużynach olimpijskich uczyniłem już osobny wpis, który czeka na publikację. Tu ograniczę się jedynie do stwierdzenia, że kolejne reprezentacje nie wzbudzały już takich emocji jak pierwszy (i zdaniem wielu wciąż jedyny prawdziwy) Dream Team. Nie przeszkodziło im to jednak w wywalczeniu złota na kolejnych Igrzyskach, kolejno w Atlancie, Sydney, Pekinie, Londynie, Rio i Tokio.

Reprezentacja USA wygrała 58 z 62 meczów rozegranych na IO, licząc od momentu w którym do roboty zaprzężono zawodników NBA. Na ostatnim turnieju wpadkę zaliczyli w debiucie z Francją, ale porażka zadziałała trzeźwiąco. Wrócił koszmar z Aten, gdy po porażkach z Litwą i Puerto Rico (które jednak nie eliminowały ich z turnieju) nadeszła przegrana z Argentyną, dokładnie 27 sierpnia 2004 roku.

27/08/2004: zbieranina niedobranych stylem gwiazdek USA (gdzie Allen Iverson, a gdzie Tim Duncan) versus doskonale sobie znana i zgrana drużyna Argentyny z dwoma liderami prime Manu (Ginobili miał wówczas 27 lat) oraz podkoszowym Luisem Scola (24 lata). Poniżej średnie obu panów w turniej olimpijskim (w drodze do złota rozegrali osiem spotkań):

• Manu 19.3 punktów 4.0 zbiórek 3.3 asyst 57% z gry
• Scola 17.6 punktów 5.1 zbiórek 65% z gry

🏀 Hace 18 años, Argentina se convertía en el primer (y por ahora único) equipo que le ganó a los NBA de Estados Unidos en un partido de eliminación de los Juegos Olímpicos.pic.twitter.com/L1iVCnJpkB

— 𝐓𝐡𝐞 𝐒𝐩𝐨𝐫𝐭𝐢𝐧𝐠 𝐍𝐞𝐰𝐬 Argentina 🇦🇷 (@sportingnewsar) August 27, 2022

Wracając do meritum, historyczne olimpijskie złoto Argentyny, wywalczone triumfami m.in. przeciw Grecji, USA i Włochom, jest jedynym, które udało się wyszarpać z rąk Amerykanów między igrzyskami w Barcelonie a Tokio. Koszykówkę wprowadzono do programu Igrzysk w 1936 roku. Poza Atenami, wspomnianymi wcześniej, Amerykanom uciekły jeszcze tylko 3 inne złote medale: w Monachium, Moskwie i Seulu.

Zdradziecki przekręt: historia turnieju olimpijskiego w Monachium

#Skala dominacji

Ze świecą szukać podobnej skali dominacji w sportach zespołowych. Amerykański prymat rozciąga się na obie reprezentacje, męską i żeńską. Kobiety wygrały wszystkie możliwe złota od Atlanty do Tokio, a ich 55-meczowy serial zwycięstw ciągnie się praktycznie od meczu o brąz w Barcelonie.

W ciągu ostatnich 30 lat Teams USA Basketball wygrały 14 z 16 możliwych złotych medali olimpijskich. Chcąc znaleźć tu jakąś analogię musielibyśmy cofnąć się o przeszło 50 lat. Między Igrzyskami w Amsterdamie (1928) a Tokio (1964), reprezentacja Indii w hokeju na trawie zdobyła 7 z 8 złotych medali, oddając tron jedynie odwiecznym rywalom z Pakistanu w 1960 w Rzymie. Ich upadek był jednak wielki, gdyż po Tokio złoto wywalczyli już tylko raz, w 1980 w Moskwie.

W sportach indywidualnych z kolei, Stany wygrały wszystkie konkursy pływackie 4×100 metrów stylem zmiennym mężczyzn, poza rokiem 1980, kiedy zbojkotowali igrzyska w Moskwie. Chińczycy natomiast dominują w tenisie stołowym kobiet, odkąd wprowadzono tę konkurencję do programu igrzysk w 1980.

Korea Południowa z kolei jest potęgą w łucznictwie kobiet, Chiny w skokach do wody kobiet i niektórych konkurencjach podnoszenia ciężarów, a Japonia trzyma mocno najlżejsze kategorie w zapasach. Brytyjczycy zaś, jak to wyspiarze, przodują w żeglarskiej klasie Finn mężczyzn, a Niemcy w jeździectwie. Rosjanie przyzwyczaili się do wygranych w pływaniu synchronicznym, a Kenia przoduje w biegu na 3000 metrów z przeszkodami. Można też wspomnieć amerykańską sztafetę 4×400 kobiet.

#Czy ktoś to przerwie?

Koszykarski świat poszedł bardzo do przodu i czasy, w których jedynym liczącym się przeciwnikiem dla Amerykanów byli Sowieci dawno już mięły. Ba! Wraz ze sportową emeryturą braci Gasol i Juana Carlosa Navarro, skończyła się też era groźniej Hiszpanii, przez lata drugiego kandydata do olimpijskiego złota. Czy na reprezentacyjnym firmamencie są inne drużyny mogące przerwać passę Team USA? Jak najbardziej. Silnie dociążona została Europa. Dość powiedzieć, że cztery ostatnie statuetki MVP podzielili między siebie Grek Giannis Antetokounmpo i Serb Nikola Jokić.

Czwartego lipca bieżącego roku obywatelstwo Francji otrzymał inny kandydat do nagrody MVP ostatnich lat, Joel Embiid. Wcześniej krygował się. Twierdził, że przed podjęciem decyzji o grze w jakiejkolwiek reprezentacji musi być w pełni zdrowia. Bez gorsetu minut i ryzyka odnowienia urazu.

Muszę być zdrowy przez dłuższy czas, nim zdecyduję się na grę w reprezentacji. Potem to trochę skomplikowane. […] Moja drużyna zainwestowała we mnie 150 milionów dolarów, więc też będą mieli coś do powiedzenia. To dużo pieniędzy, żeby pozwolić swojemu zawodnikowi brać udział w zewnętrznych rozgrywkach. Moje opcje to kraj pochodzenia (Kamerun), Francja i USA. [Joel Embiid]

Embiid urodził się w Kamerunie, lecz w wieku 16 lat przeprowadził się do Stanów. Skąd więc Francja? Językami urzędowymi w jego ojczyźnie są angielski i francuski, więc Embiid po francusku mówi płynnie. We Francji nigdy nie mieszkał, ale ma tam rodzinę. Francuskie prawo dopuszcza jednak naturalizowanie obcokrajowca, jeśli leży to w szczególnym interesie państwa i z tej możliwości skorzystał Embiid.

FIBA dopuszcza umieszczenie w składzie jednego naturalizowanego zawodnika. Francja aktualnie nie ma nikogo takiego, więc Embiid ewidentnie mógłby się tu wpasować, ale… wygląda na to, że pozostali kadrowicze wcale nie palą się do tego pomysłu.

Po pierwsze, pozycję centra obsadza Rudy Gobert, Francuzi nie narzekają na dziurę pod koszem. Po drugie, srebrni medaliści z Tokio, niedługo prawdopodobnie dodadzą do składu przyszły prawdopodobny numer jeden draftu, Wiktora Wembanyamę. Do tego Evan Fournier, Timothé Luwawu-Cabarrot, Frank Ntilikina i misiowaty Guerschon Yabusele.

This French national team is🔥

Lost 2 defensive stalwarts in Ntilikina & Batum but the core of Fournier, Poirier, Gobert, Maledon, TLC, Huertel, Yabusele along w/ some freakish athletes like MoJaiteh is gonna be a problem

They are big, versatile & experienced #GamblingTwitter pic.twitter.com/IBiI1r04OT

— Bartek Gajewski 🇵🇱 (@gwiazdyB) August 23, 2022

Reprezentant bez związków z krajem

Po wtóre, dopuszczenie do gry kogoś, kto nie ma związków z krajem sami gracze uznają za kuriozum.

Mogę mówić za siebie, ale wiem, że wielu innych zawodników podziela ten punkt widzenia. Gra w kadrze kogoś, kto nie ma związków z krajem ani kadrą to kpina. To nie ma nic wspólnego z poziomem sportowym, to nie jest przeciw Joelowi. Wkurza mnie kiedy inne drużyny to robią, a teraz my mielibyśmy w to wejść? Na koniec, gdzie jest szacunek dla Rudy’ego? I innych, którzy od lat poświęcają kadrze swój czas? [Evan Fournier]

Podobnie myśli legenda francuskiej koszykówki, Tony Parker:

Brak w tym autentyczności, jeśli chodzi o kadrę, powinni ją tworzyć zawodnicy, którzy grają dla kraju, którzy tu się wychowali.

Nicolas Batum:

Jestem przeciw naturalizowanym zawodnikom. Ale hej, mówimy o prawdopodobnie najlepszym zawodniku na jego pozycji. Z pragmatycznego punktu widzenia, to musi się stać, ale jest też kwestia etyczna…

Co sądzicie o takich farbowanych lisach? Embiid nie zamknął sobie drogi do reprezentacji Kamerunu, oni z pewnością przyjęliby go z chęcią. W tym kontekście przypomniał mi się publicznie ogłoszony zawód przez Nigeryjczyków, po tym jak rodzeństwo Antetokounmpo ogłosiło grę dla Grecji. No i najważniejsze. Czy ktoś przerwie prymat USA w koszykówce?

[BLC]