Być może to jest ta grupa MVPs, do której za kilka sezonów zaliczać będziemy Lonzo Balla. Wszyscy wyżej wymienieni, tak jak i on, byli pickami z pierwszej dziesiątki i stali się gwiazdami dużego formatu, z małym odnośnikiem przy nazwisku Litwina.

Trzecią grupę w tym zestawieniu stanowić mogą pozostali,  Jerryd Bayless (2008), Nate Robinson (2007) i Randy Foye (2006). Ich kariery obfitowały do tej pory w sezony bardziej i mniej udane, ale z pewnością nie można im zarzucić niespełnienia oczekiwań.

#Tylko Wall i Griffin

Jak wspomniałem wcześniej, wysoki pick draftu wcale nie przekładał się dotychczas na statuetki MVP w Lidze Letniej, ale jeśli już, to mieliśmy do czynienia z zawodnikami wielkiego formatu. John Wall i Blake Griffin, bo o nich mowa, to jedyne jedynki draftu na przestrzeni ostatniego dziesięciolecia w tym zestawieniu. Oczywiście, wspomnieć należy również o “zmarnowanych szansach” pod postacią chociażby Simmonsa czy Fultza, którzy to rozgrywki Summer League opuścili z powodu kontuzji, jednakowoż ich  realna dyspozycja w NBA wciąż jest dla nas zagadką.

Co do Lonzo, pewną konsternację wśród obserwatorów wzbudził jego rzut. Zarówno pod względem formy jak i skuteczności. Numer drugi tegorocznego draftu trafiał do kosza na skuteczności wynoszącej 38.2%, jednak przede wszystkim chodzi o moment, w którym wypuszcza piłkę z rąk. Uwalnia ją już na ramieniu, bardzo nisko, niemal jak prezent dla obrońcy.

Wszelkie wątpliwości, jak zwykle, rozwiewa jego ojciec:

Niech nikt nie przejmuje się rzutem Lonzo! Będzie rzucał dalej tak samo, wygodnie, kogo obchodzi jak to wygląda?! W pierwszych meczach sporo pudłował i podniosło się larum, że ma słabą skuteczność, że tak już zostanie. Spokojnie! Będą spotkania, że zaliczy 4/5, albo 6/8. Pod względem skuteczności zawsze oscylował w granicach wysokiej 40-tki.

Trudno się nie zgodzić. Na UCLA skuteczność Lonzo wynosiła 55.1%, przy 41.2% zza łuku. Tylko wolne do poprawy (67%). Myślicie, że zdoła utrzymać ten pułap w NBA?

[BLC]