Joel Embiid od trzech sezonów jest murowanym kandydatem do statuetki MVP, ale zawsze coś (lub ktoś) staje mu na drodze. Gdy sezon NBA wchodzi w ostatnią prostą, można pokusić się o ocenę jego szans w tym roku. Czy zdoła w końcu wyszarpać statuetkę dwukrotnemu zwycięzcy, Jokerowi?

#What must I do?

Jest taki kultowy filmik “Olajuwon dominates Robinson” z ich rywalizacji playoffs w 1995 roku. Robinson został przed tą serią uhonorowany nagrodą MVP i dolał oliwy do ognia w swojej przemowie, gdzie stwierdził, że to zaszczyt, bo ścigał się o tę statuetkę z wieloma wybitnymi środkowymi. Wymieniając ich pominął jednak Hakeema, który triumfował w wyścigu o trofeum Podoloffa rok wcześniej.

Co było później? Hakeem, niczym Tuhaj-Bej, “rozsierdził się” i zafundował Robinsonowi pokaz swoich umiejętności. Rywalizacja potrwała sześć meczów, na koniec serii Olajuwon porobił statystyki na poziomie 35.3 punktów 12.5 zbiórek 5.0 asyst i 4.2 bloków na skuteczności 56%, a Robinson 23.8/11.3/2.7/2.2 i 45%. W pamięć ze wspomnianego filmiku zapadł mi w szczególności moment, w którym lektor, w momencie gdy kamery pokazują zrezygnowanego Robinsona, mówi “Robinson zdaje się zadawać sobie pytanie: co ja muszę zrobić?”

Wydaje mi się, że podobne pytanie w ostatnich sezonach zadawał sobie Joel Embiid. “Co muszę zrobić, by w końcu pokonać Jokica?” Owszem, ich pojedynek o statuetkę MVP jest przede wszystkim korespondencyjny, ale trudno nie wyczuć w nim nutki rywalizacji, gdyż to właśnie ci dwaj są ze sobą najczęściej zestawiani, jako faworyci niniejszego pojedynku.

#Do trzech razy sztuka?

Trener Nuggets, Mike Malone mówi tak: Jokić nie powinien być karany w tym roku za to, że wygrał już dwa razy z rzędu, że już mu wystarczy. Nagroda przyznawana jest raz do roku i tylko okres którego dotyczy należy mieć w perspektywie. Mówi też:

Jeśli szukasz wyjątkowego atlety, to nie jest twój kandydat. Jeśli szukasz świetnego zawodnika, który wpływa na wygraną w każdy możliwy sposób i którego zespół jest liderem swojej konferencji, to jest twój człowiek […] Mam gdzieś, co ludzie myślą. Jego koledzy wiedzą, że zasłużył na tę nagrodę, tak samo kibice w Denver i wszyscy ludzie tam w Serbii [Mike Malone]

Trudno się z tym nie zgodzić i Embiid z pewnością wie, z kim się ściga. Stara się jednak nie dorabiać do tego ideologii, nie tworzyć niepotrzebnej presji. Mówi tak:

Chcę tylko skupić się na dobrej grze. Wygrywać mecze, dominować na parkiecie i tak krok po kroku… wiadomo, kto nie chciałby wygrać tej nagrody? Czy zasłużyłem? Nie wiem, to nie do mnie pytanie [Embiid]

Czasem słuchając argumentacji na korzyść Jokicia mam wrażenie, że decyzja na jego korzyść została już podjęta, mimo iż sezon jeszcze trwa. Ten trend ciężko będzie odwrócić. Tymczasem przyjrzyjmy się argumentom na korzyść Embiida.

#Embiid.

Pięćdziesiąt jeden lat minęło od czasu gdy środkowy był najlepszym strzelcem ligi dwa razy z rzędu. Poprzednio dokonał tego Kareem Abdul-Jabbar, o dominacji którego w pomalowanym nie trzeba nikogo przekonywać. Od tego czasu gra zmieniła się znacząco, ale mimo nadwątlonej roli centrów w dzisiejszej NBA z liczbami Embiida trudno dyskutować. Jego średnia to 33,4 punktów przy skuteczności wynoszącej 57,1% za dwa 36% za trzy i 85,4% z linii wolnych. Jeśli nie przekonuje Was te pięćdziesiąt jeden lat, jakie upłynęło od czasów Kareema, powiem tak: odkąd w 1979 wprowadzono linię rzutów za trzy punkty, żaden inny środkowy nie miał średniej powyżej 33 punktów na koniec sezonu regularnego. Żodyn.

Embiid w tym roku może być pierwszym. O statuetkę ściga się jednak z nie lada figurą, bowiem Jokić uczynił z Nuggets zespół notujący 68.7% wygranych i będący liderem swojej konferencji. Gdyby udało mu się wywalczyć trzecią statuetkę z rzędu, byłby pierwszym od czasów Larry’ego Birda, który tego dokonał. Aby móc to jakoś zrównoważyć, Embiid powinien skupić się w pierwszej kolejności kilku aspektach gry, które postaram się wymienić dalej.

#Absencja meczowa

Największą bolączką Embiida jest jego dostępność. Zawsze jest jakiś uraz, bolączka, zmęczenie materiału, z którego musi się próbować wykaraskać. Odkąd wybrano go w drafcie 2014, chłop opuścił… 47% meczów, jakie rozegrali Sixers, wliczając w to ponad dwa sezony, które przesiedział w całości. Od swego debiutu już po kontuzjach, w 2016, rozegrał 67% meczów. Można zatem przyjąć, że wypada co trzeci mecz. To pierwszy argument, jaki pojawia się przeciw Embiidowi, gdy przychodzi do rozmów o MVP.

W tym sezonie rozegrał 80% spotkań, przeciw 88% Jokicia. Zakładając, że Kameruńczyk nie opuści już żadnego spotkania do końca sezonu, osiągnie liczbę meczów zbliżoną do Hardena (72) lub Iversona (71) w latach gdy zdobywali oni swoje MVP. Póki co, najdłuższa seria Embiida bez pauzy w karierze to 26 meczów z rzędu.

#Miejsce Sixers w tabeli

Można stwierdzić, że MVP to najbardziej zespołowa z nagród indywidualnych, jakie przyznaje się zawodnikom NBA. Tytuł najlepszego strzelca zdobędziesz nawet jeśli grasz w ostatniej drużynie w tabeli, ale żeby dostać MVP, twój zespół musi być maszynką do wygrywania spotkań. Różnica w bilansach Denver i Philly nie jest duża, ale miejsce w tabeli też ma tutaj znaczenie. Sixers nad sobą mają jeszcze Celtics i Bucks. Co więcej, przyszły kalendarz Sixers obejmuje takie spotkania jak mecze z Warriors, Suns, Nuggets i Bucks na wyjeździe i Mavs, Celtics i Heat u siebie.

#Common sense

Jeśli wśród członków kapituły nagrody MVP są jeszcze jacyś “swing voters”, to nie będzie lepszej okazji do przekonania ich do siebie niż 27 marca kiedy to zawodnicy Sixers zameldują się w Colorado na wysokości 1609 metrów, by rozegrać mecz przeciw Nuggets. Gdyby Joel jakimś cudem ów mecz opuścił, myślę, że Nikola może szykować miejsce na kominku pod trzecią statuetkę. Jeśli jednak dane nam będzie obejrzeć ich obu w akcji, o głosy ostatnich nieprzekonanych powalczyć będzie mógł ten, który w tym spotkaniu będzie Olajuwonem, nie Robinsonem. Z omawianej dwójki o wiele częściej do Hakeema porównuje się Embiida, lecz czy w tym wypadku przyniesie mu to szczęście?

[BLC]