przed sezonem gros ekip NBA wygląda ‘obiecująco”, talent pcha się drzwiami i oknami, kandydaci na All Stars prężą się tabunami; po miesiącu trwania rozgrywek obietnice zamieniają się w obiecanki, okna i drzwi kurczą się jak kreszowy dres w praniu, a z naprężonych kandydatów powietrze schodzi w tempie wiejącym grozą proporcjonalną do wzrostu cen i rachunków w duszonej za gardło przez szalonego kornika-drukarza z NBP Polsce.

Orlando Magic mają do-it-all Banchero i w zasadzie nic poza tym, więc ten sezon zejdzie im na próbowaniu, kto rokuje na przyszłości, jako potencjalny sidekick dla niego, o ile oczywiście zechce tutaj zostać, gdy dostanie szansę odejścia; jeśli Banchero będzie grał 35 minut, z zielonym światłem na posiadanie pilki i podejmowanie decyzji, imo w hco oglądanie tej drużyny może być jednym z najlepszych horrorów w nadchodzącym sezonie, może nawet w nominacjami do prestiżowych nagród; jedyna szansa, by wygrali ok 25-30 meczów leży w grze z kontry, a żeby ją uprawiać w zadowalającym wymiarze będą potrzebowali: a] zbiórki, b] nawyku szybkiego biegania, więc generalnie tutaj mogliby się rozwijać w szczęściu i pomyślności, ale zasadniczą częścią projektu pozostanie dobór zawodników zdolnych efektywnie wspomagać lidera w kontrolowanych set plays, w końcu nie da się grać pressingu i chwytać wszystkich zbiórek przez całe 48 minut, częściej jednak przychodzi szukać drogi do kosza poprzez forsowanie ustawionych zasieków obronnych rywala.

Pacers i Haliburton wyglądają podobnie, żadnymi znanymi ludzkości metodami korupcji nie dam się przekonać do przyznania im szansy na wygranie ponad 32 meczów w nadchodzącym sezonie; choćby nawet Haliburton zamienił się w Halle Berry i niebezpiecznie uskrzydlony nowymi możliwościami, na skalę przemysłową przyprawiał co mniej odpornych obrońców o zbaranienie; Pacers aktualnie nie mają nawet pełnowartościowej startowej piątki, nie mówiąc o solidnej dziewięcioosobowej rotacji i zapleczu na ławce; nawet Rick Carlisle nie zdoła zrobić z T.J McConnella i Gogi, Gogi?, Gogiego?, Bitadze pełnowartościowych dodatków do Haliburtona, Hielda czy Turnera, zwłaszcza jeśli ci dwaj ostatni mają za sobą nieprzekonujący sezon, a przed sobą wiele do udowodnienia, zwłaszcza Turner, który będzie pracował na nowy kontrakt, tutaj albo gdziekolwiek zechcą mu zapłacić.

Pelicans.
Jedna z największych niewiadomych 22/23, choć nie wykluczam istnienia wizjonerów zdolnych przewidzieć, jak będzie funkcjonowali McCollum, Ingram i Zion, gdy ci pierwsi dwaj bez piłki tracą 3/4 swojej pożyteczności, a trzeci z ww. wraca po kontuzji, bynajmniej nie w celu odgrywania roli luksusowego świadka cudzych popisów, niekiedy zahaczających o granicę przytomności umysłu; wejście Williamsona zmienia hierarchię obowiązującą w Pels podczas beztroskich pląsów minionego sezonu; Ingram i McCollum będą musieli przystosować się do innego FLOW i podporządkowania oczekiwaniom kolegi, niekoniecznie może lepszego od nich w rzemiośle rzucania piłką do kosza, ale nieskończenie wyżej wycenianego przez rynek reklamowy; Pels zapewne chcą wygrywać, ale nie kosztem biegania Zionem w trzeciej opcji, zredukowanym na ofensywnej połowie do wykańczania ofensywnych zbiórek, on ma się panoszyć w głównej roli i nacierać z piłką, ma być twarzą organizacji, a także jedną z twarzy całej NBA; Ingram i McCollum zarabiają tak dobrze, iż zapewne w imię co najmniej 1/3 kwoty na kontrakcie mogą przejść na tylne siedzenie wesołego autobusu Pels, ale nie w tym rzecz pierwsza, chodzi bowiem o to, czy będą w stanie własną zgodę przekuć w effort, bo wbrew pozorom obie rzeczy dzieli niekiedy przepastna otchłań, człowiek by chciał, po ludzku mu nie idzie, kiedy rzuca nieregularnie, piłki nie pieści tak często i na zawołanie jak w optymalnym wariancie, nie dostaje kozła tyle, ile lubi i potrzebuje, itd.
Jakkolwiek, na tym polu nie wypada Pels nadziei odbierać, jak chodzi o ich defensywę: tutaj nawet najtężsi optymiści mogą doznać zwichnięcia: na bronionej połowie, Pels będą w każdym meczu jak bokser ze związanymi za plecami rękoma, czyli: wystawieni na każdą możliwą kombinację ciosów usypiających.

No i last but not least: who’s da F! Willie Green?

Żyje tyle lat na tym świecie i ciągle jestem w szoku, jakie dno ta nasza reprezentacja basketu. Tak duży nasz kraj, tylu świetnych młodych chłopaków, tylko że.. Szkolenia praktycznie brak, talentów nikt nie szuka, trzeba mieć układy żeby zaistnieć, wiem po sobie.. Tragedia.. Słowenia, Litwa, Serbia takie małe kraje… Europejska klasa.. A my? Polityka do dup… Szkolenie do dup… Kiedy to się zmieni? Kto w końcu od szkoły podstawowej zacznie wyciągać zdolne koszykarsko dzieciaki? Kto zainwestuje w obozy i dobrych trenerów? Czy w państwie Piss.. Jest to możliwe? Z czym, my na te mistrzostwa Europy… Sodoma i Gomora panowie i panie… Aby do października.. Żeby znowu cieszyć oczy kosmiczną koszykówką.. Pozdrawiam..

Miniu.. Nie chodziło mi o to…. Czytaj ze zrozumieniem… Chodzi o to czy się zacznie szkolenie i kiedy? Nawet jak są talenty to nikt ich nie wyszkoli i nie wypromuje… Ps. Kultury trochę by Ci się przydało…