WTMW.

Dzisiejsza, nocna kolejka NBA – znacznie lepsza niż ostatnia. Jestem pozytywnie zaskoczony!

Knicks 116 Raptors 125

NYK prowadzeni przez Toma Thibodeau to ekipa jedyna w swym rodzaju i tym razem mówię to w niekoniecznie pochlebnym kontekście. Trzej pupile grają po czterdzieści minut, cała reszta, niezależnie od wyników i dyspozycji dnia, minut dziesięć, góra dwanaście.

Przypominam, mamy połowę stycznia, do rozegrania jeszcze czterdzieści meczów, ale nie mówcie tego panu Tomowi, bo Was przeklnie. Diabolicznym głosem powie: “kibic siedzi z dala i się nie wpier…la”. Facet oddał tej dyscyplinie życie, nie jestem kompetentny by trenera pouczać, więc może wyłuszczę jedynie swoje spostrzeżenia.

• pupile

Obi Toppin: jak ten facet ma się czuć? Przecież on wstępuje na boisko wyłącznie wtedy, gdy Julius ma przerwę na bąka. Obi zdobył w tym spotkaniu 11 punktów, trafił  4/5 zza łuku, a mimo to na placu spędził jedynie… 11 minut. Toppin z Fournierem bywają frustrujący, ale z nimi na placu piłka przynajmniej krąży, a Toronto zmuszeni są wydatkować ekstra energię w obronie. Dlaczego znakomity na piłce McBride gra jedynie 10 minut? I kolejne pytanie: dlaczego Randle wykonuje (i pudłuje) rzut wolny za faul techniczny rywali kiedy na boisku przebywa trzech graczy z wyższą średnią skuteczności rzutów wolnych?

• Jalen Brunson cały zzieleniał

Od początku sezonu ma “zielone światło” na wszystko i wiecie jak to bywa, z zielonym nie można przesadzać. Ten (świetny) facet jest zajechany do tego stopnia, że cierpi na tym nie tylko skuteczność rzutowa, ale przede wszystkim głowa / decyzyjność. On musi zejść z piłki, bo zdominował ją do tego stopnia, że atak pozycyjny Knicks zwiądł i ugrzązł. Brunson forsuje rzuty, kozłuje piłkę w dwóch obrońców, którym w to graj. Mało tego, w czwartej kwarcie gdy Toronto stawia strefę, ten nadal chce grać pick and rolle…

• defense

Rozumiem brak środkowego Mitchella Robinsona, ale są takie postaci, na które trzeba czegoś więcej. Jakiegoś zaskoczenia. Ciasna jazda na biodrze VanVleeta w połączeniu z drop coverage? Przecież w ten sposób Nowy Jork sam się prosi o guza! Pozwólcie, że przywołam ostatnie mecze Freda przeciwko NYK:

• 35 punktów 5 zbiórek 5 asyst 7/13 zza łuku 6/6 FT
• 28 punktów 4/10 zza łuku
• 28 punktów 8 zbiórek 7 asyst 7/9 FT
• 33 punkty 5 zbiórek 8 asyst 8/8 FT
• 28 punktów 4/8 zza łuku 8/8 FT – to z wczoraj

Otwierasz w ten sposób playmakera, a cała ekipa idzie za nim. Jeśli alternatywą ma być chodzenie pod zasłonami przeciwko gościowi siejącemu po dziesięć trójek w meczu na skuteczności 40% to ja wysiadam. Następna rzecz, Randle nie radzi sobie psychicznie z podwojeniami. W zeszłym sezonie było z tym co prawda znacząco gorzej. Nieco lepiej panuje nad odruchami, nie ograniczają go już frustracje, ale kiedy widzisz pieklącego się Juliusa, Knicks meczu nie wygra. Znalazłoby się o wiele więcej znaków zapytania, ale nie samym Knicks człowiek żyje.

Mecz brzydki, niewiele ciągłości. Nie chcę zabrzmieć niepoprawnie, ale baba z gwizdkiem zwykle gwiżdże ile wlezie. Chłopy huczą na siebie, nerwowa atmosfera się udziela, a następnie każdy kontakt kończy się faulem. W efekcie oglądaliśmy festiwal (61) rzutów wolnych. Dużo. O zwycięstwie Raptors zdecydował początek czwartej kwarty i szarża 13:2. Mocne ciosy oddał w szczególności Gary Trent Junior (6/10 za trzy).

Clippers 112 Mavericks 98

Och, gdyby Luka miał w swym obozie Kawhi albo PG-13. Drugą gwiazdę, wszechstronnego, dominującego po obu stronach parkietu, kreującego grę zawodnika, wymagającego podwojeń. Takiego, co weźmie na siebie 30 rzutów albo poświęci się, zajmie inicjowaniem akcji, zrujnuje sobie wieczór ściągając na siebie dwóch obrońców. Jak Scottie Pippen u boku Michaela Jordana. W tym ujęciu spójrzmy na Paula George’a. Podwajany na większości zasłon, robiący na pierwszego ball-handlera. Mimo, iż znacznie wygodniejsza jest dla niego rola strzelca off-ball, u boku Terance’a Manna czy Reggiego Jacksona – robi to, czego zespół potrzebuje. George oddaje zaledwie jedenaście rzutów do kosza (wciąż zdobywa 21 oczek) w tym samym czasie Kawhi może oddać się zdobywaniu punktów.

Dallas bez kontuzjowanego Christiana Wooda, zbyt jednowymiarowi. Sami “finezyjni” strzelcy, wszystko z odległości i mocno napastowany (jak zwykle) Luka, autor 29 punktów 10 zbiórek i (tylko) 4 asyst. Najlepsze jest to, że gracze zadaniowi naprawdę wyglądali w tym meczu nieźle. Niestety, tak skonstruowani Mavs (aby odnosić zwycięstwa) wymagają od Doncica heroizmu, którego nie powinno się oczekiwać od nikogo. 29/10/4 to przeciętny występ w jego wykonaniu, czyli nie wystarczy. No i spudłowali jedenaście rzutów wolnych. Są też względy estetyczne. Spowolniały half-court offense polegający na wyłuskiwaniu najsłabszego obrońcy, praktyczny zanik szybkiego ataku, polowanie na przewinienia. Dallas potrzebuje kadrowej rekonstrukcji albo chociaż rewitalizacji, hehe.

Pelicans 96 Heat 100

Hurtownia cegły dziurawki. W sumie w meczu padło 16 celnych trójek przy 64 próbach, czyli poziom polskiej amatorki (25%). Kolejny pojedynek obu zespołów i kolejny raz górą Miami. Mam się znów powtarzać? CJ i Valanciunas przeciążeni. Układ z Litwinem pod koszem ma liczne dziury, młodzi atleci grają z urazami, co rzutuje na ich efektywność pracy. Miami z Adebayo w środku dziur ma zdecydowanie mniej, a doświadczenie graczy zadaniowych jest większe. Tylko tyle! Heat wygrywają pomimo FATALNEJ skuteczności własnej. Najskuteczniejszy kolega Herro, autor 26 punktów 8 zbiórek i 4 asyst. Ławka ekipy Miami 1/11 zza łuku!

Thunder 101 Nuggets 99

Denver bez pauzującego Jokera zostali myknięci. Jamal Murray (26/5/9) znów brał na siebie sterowanie łajbą, ale rywale wypompowali całą wodę wokół własnej obręczy i jednostka gospodarzy co chwilę osiadała na mieliźnie. Zanim wyskoczyli z łódki by się odepchnąć od brzegu i zaczynali wiosłować, szybkie łodzie motorowe OKC już były pod ich koszem (58:44 w polu trzech sekund). Kilka razy udało się wiosłem trącić tego i owego. Czasem któryś nie opanował mocy, wpadali do wody z bolesnym rozbryzgiem, ale swego dopięli. Najbardziej zwrotny skuter to oczywiście SGA model #2, którego parametry to: 34 punkty 5 zbiórek 5 asyst. Trochę przypadkowo wyszła mu ta ostatnia, zwycięska akcja, ale jakiż to jest talent motoryczny. Aaron Gordon nie ryzykował faulu, ramiona wycofał…

Grizzlies 110 Suns 112

Historia dwóch połów. Chris Paul wrócił po kilku meczach pauzy i wyglądał znakomicie (22 punkty 11 asyst 6 zbiórek) w swej roli głównodowodzącego. Skrzydła trafiały rzuty, środkowy Landale pomagał grę robić ze środka. Phoenix wyglądali tak dobrze, że wydawało się, że rozgromią faworyzowanych gości. 62:37 do przerwy – jak na to patrzeć inaczej?

W drugiej połowie Grizzlies zanotowali jednak 73 punkty i do samiuśkiego końca cisnęli miejscowych! Mowa jest oczywiście o rewelacyjnej motoryce, przewagach fizycznych od góry do dołu. Memphis zatrudniają wybitne jednostki pod tym względem, ale jest temat! Tylko jeden Desmond Bane to zawodnik, którego należy się obawiać zza łuku. Cała reszta nie ma powtarzalności, której można ufać pod presją playoffs. Dla potwierdzenia: 2/14 zza łuku w pierwszej połowie oraz 9/18 w drugiej połowie. Temat do rozwinięcia.

Nets 120 Warriors 116

Brooklyn zaimponował. Dwukrotnie wpadali w dwucyfrowy dołek na terenie mistrzów NBA i dwa razy wracali do gry. Na koniec jeszcze z liścia dali obrońcom tytułu i wywieźli zwycięstwo z Chase Center. Jak to się stało?

• transition game

Nets prezentują piękny zespołowy mindset. Widzieliście akcję, gdzie po bloku i zbiórce pada sześć kolejnych podań bez pojedynczego kozła (!) a akcja kończy się lobem z góry? No to patrzcie, coś pięknego!

Albo tutaj, piłka krąży jak szalona. Simmons podsłania strzelca, idzie na atakowaną deskę, wyłuskuje piłkę. Można?

• inverted pick and rolls

Zobaczcie na ten flow, to się nazywa “odwrócony pick and roll” fajnie wkomponowany Simmons, który spitala na słabą stronę robiąc przestrzeń. Zobaczcie jak ważną postacią jest Nico Claxton, co za postęp młodego środkowego!

• movement, short roll, screens

Zaangażowany, zorganizowany Ben Simmons na szybkim tempie to jest gość! Pa na to:

Reszta to magia Kyrie Irvinga, na którego koncie odnajdujemy 38 punktów 7 zbiórek 9 asyst na 12/22 z gry! Piękne mu środowisko stworzył trener Jacques Vaugh. Co ciekawe, podobnego typu werwą, zespołowością (i ruchomymi zasłonami) jak dotąd imponowali właśnie Warriors. Na ich tle Nets mają większy talent i szerszą kadrę. Jeśli faktycznie będą robić tego rodzaju postępy, to wkomponowując KD i Kyrie w roli Splash Bros i Simmonsa w roli Draymonda, chciałbym zobaczyć na ile ich stać. Jestem fanem tych przemian. Gruby mecz, wart polecenia!

Lakers 121 Blazers 112

Ciekawostka: wiecie, że Portland są niżej w tabeli niż Lakers, do których w przyszłym tygodniu powrócić ma Anthony Davis?

Dame Lillard jako lider mistrzowskiego składu zweryfikowany został już dawno. W zeszłym sezonie borykał się kontuzją, w tym wrócił – rzuca dużo i często. Tylko co z tego? Dokąd to zmierza? Kazus dobrze znany. Kłaniają się panowie np. Trae Young i LaMelo Ball. Podobna rzecz, choć w odpowiednio mniejszym stopniu dotyczy utalentowanego strzelecko Anfernee Simonsa. Tacy ludzie nie zdobywają pierścieni NBA, po prostu. Inaczej, nie w wiodących rolach. Jordan Poole może mieć pierścień jako ozdoba drugiego składu. Portland skonstruowane jest nieodpowiednio. Jerami Grant miał stanowić o zmianie niezwycięskich losów klubu, gdzieś tam majaczył na horyzoncie “maksymalny kontrakt” dla niego, co jest oczywiście bzdurą wierutną i nieporozumieniem. W środku Jusuf Nurkic, czyli euroligowy, odpowiednio niemobilny, nieskaczący center z dramatycznie słabą defensywnie pierwszą linią.

Dynamika ataku potrafi być w Oregonie olbrzymia, to i owszem. Dziś dla przykładu wygrali drugą kwartę wynikiem 45:13!

No. To najgorsza kwarta Lakers w dziejach. Łojenie dupska level hard. Nikomu nie było do śmiechu, ale gra się do końca, prawda? Jak rosyjski tenisista Andrey Rublev dzisiaj na AO. Przy okazji dziękuję za dobry typ kolegom z GWBA VIP Room:

https://discord.gg/pwaGZBd9

Po przerwie to Lakers lali po plecach Lillarda i spółkę: 40-20 w trzeciej i 35-21 w czwartej kwarcie! Śmiechom nie było końca. Patrick Beverley teatralnie wskazywał na zegarek twierdząc, że Dame Time się spóźnia. No więc moim zdaniem Dame Time przeminął już dawno, czego niektórzy nie chcą przyjąć do wiadomości.

Znany skądinąd Bill Simmons zasugerował, że Portland powinno czym prędzej wytransferować Granta. Brzmi logicznie, bo przepłacać go nie zechcą, co oznacza ryzyko, że stracą gracza dużego kalibru zupełnie “za darmo”. Z drugiej strony jaką wartość transferową przedstawia Jerami? Kto go weźmie by następnie wysupłać kasę bliską maksymalnej?

Po cóż w takim razie płacili Lillardowi skoro zamierzają osłabiać kadrę? No i właśnie. Dame to jest maskota Oregonu, chłop który stwarza pozory walki o większe cele. W rzeczywistości chodzi wyłącznie o biznes. Dosadność w dawce uderzeniowej, ale co? Chciało się wielkiej mamony? Biżuterię trzeba będzie kupić sobie samemu. I tylko o przynależności do mistrzów koszykówki nie mówmy, bo to oszustwo. Step back trójki są fajne na sezon regularny i walkę o udział w playoffs.

Dobrego dnia wszystkim. Dziękuję patronom serwisu: Jarek Fi / Michał Ma ⚡️⚡️ pozdrawiam B