WTMW.

Rockets 89 Cavaliers 124

Nie mam pytań (ponownie). Są takie noce, w których Cavs są najbardziej dominującym zespołem NBA. Wiedzieli z kim grają, kogo trzymać ciasno, a kogo wcale nie. Dziewiętnastoma prowadzili po pierwszej kwarcie, a Darius Garland (21 punktów 7/11 z gry +30 wskaźnika plus/minus w 25 minut) jechał dokąd chciał.

Rockets pozbawieni lidera ostatnich dwóch tygodni Erica Gordona (napięta pachwina) nie mieli wiele do powiedzenia. Po fatalnym otwarciu sezonu pięknie odblokował nam się Isaac Okoro (20 punktów 7/9 z gry) który zaczyna wypełniać rolę 3&D w pełnym rozumieniu tego określenia. Generalnie wszystko w Cleveland zaczyna ładnie rozkwitać i nic tylko cieszyć oczy. To piąte zwycięstwo z rzędu. Piłka prawie nie staje w ataku i to jest piękne.

Hawks 111 Magic 99

Jastrzębie grają obecnie trochę “na zaliczenie”. Dwaj kluczowi gracze (Hunter, Bogdanovic) są kontuzjowani przez co gdzieniegdzie wychodzą deficyty. Szczęśliwie najlepszy zawodnik Trae Young (28 punktów 50% z gry) trzyma wysoką formę. Jeszcze się taki nie znalazł, który by go po zasłonie spacyfikował. Mecz nie był tak wyrównany jak na to wskazuje wynik końcowy. Goście odpuścili w końcówce, to normalna praktyka na tym etapie sezonu, zresztą patrz zdanie pierwsze.

Inna sprawa, że Trae nie ma wsparcia w kreowaniu gry i piszę to po raz wtóry. Kevin Huerter fajnie biega bez piłki, potrafi rzucić do kosza, triple threat i tak dalej, ale dla innych akcji kreować nie potrafi. Delon Wright nie zagra picka, nie rozciągnie gry, bo nie ma warsztatu ofensywnego. Co gorsza, gdy Clint Capela schodzi z boiska, pojawiają się problemy defensywne, niekiedy rażące. To powinien być rok pełniejszego komponowania i zgrywania się ze składem DeAndre Huntera oraz rozwoju środkowego Onyeka Okongwu. Niestety młody center (to zdecydowanie najtrudniejsza fizycznie, najbardziej wymagająca pozycja) wciąż dochodzi do siebie po operacji barku. Innymi słowy, trener Nate McMillan ma wiele pracy do wykonania, bo ten zespół, przy obecnym kształcie kadrowym stać na grę o kilka stopni wyżej niż drabina, na której obecnie stoją. Jestem przekonany, że taktycznie są przygotowani, ale z wdrożeniem trzeba poczekać na zdrowie i powrót do pracy nieobecnych zawodników.

Heat 101 Sixers 96

Tobias Harris i Doc Rivers w jednym stali domu. Obaj są bardzo sympatyczni, a zarazem przepłaceni.

Pierwszy jest hamulcowym ofensywy, który na dodatek gubi się w obronie jak junior. Widzieliście roster Miami? Ja w Polsce wiem, że PJ Tucker będzie rzucał i wywierał presję na obronę, stawiam nawet na to hajs. A ten gość, choć zarabia milion złotych za jeden mecz, pewnie nawet nie przeczytał scoutingu!

Drugi jest zły, bo temu pierwszemu na to wszystko pozwala. Poza tym od lat nie narysował w trakcie przerwy na żądanie akcji, która przyniosłaby punkty. Wszystko forsowane, oparte na przewadze indywidualnej. W ten sposób Miami bez Butlera, Adebayo, Morrisa, Herro i Martina wygrywa mecz na obcym terenie. Śmiech przez łzy. A wiecie co jest w tym wszystkim najsmutniejsze? Że cały ten dramat z Benem Simmonsem (częściowo wywołany/ zaogniony przez Riversa) daje Doc’owi kolejne usprawiedliwienie wobec braku wyników. A idź pan!

Bohaterem wieczoru Gabe Vincent, autor 26 punktów w tym 7/12 zza łuku.

Lakers 107 Mavericks 104 (OT)

Dallas miało wygraną w kieszeni, ale we dwóch się rzucili do zbierania i wyrywania sobie nawzajem piłki. Żaden nie chciał odpuścić, aż ją sobie wzajemnie wytrącili. Zupełnie zatem przypadkowo w posiadanie wszedł Wayne Ellington (i tu szacun dla niego, kłania się warsztat dystansowego strzelca) który posłał pompką w diabły zbiegającego Tima Hardawaya i spokojnie przymierzył na remis. W ten sposób doszło do dogrywki, a tam już się LeBron (24 punkty 5 asyst 4 trójki) uwinął, żeby szansy z rąk nie wypuścić. Nieoczekiwanym bohaterem żadne z prestiżowych nazwisk, ale bielutki Austin Reaves! No, jak Lakers to wiadomo, że dramat jakiś się od%%bał.

Wzloty i upadki tutaj to rzecz normalna. Chwalić można i należy energię wybranych jednostek. Okazuje się na przykład, że można nie mieć wybitnych warunków jak wspomniani Reaves czy Ellington, ale nadrabiać intensywnością starań w obronie. Można też być jak Malik Monk – słabe ogniwo, na które polują zazwyczaj rywale.

Można zaliczyć airball za trzy z czystej pozycji, można oberwać dwoma niezależnymi seriami (0:15) i (0:11) a następnie wszystko to odrobić ekstra wysiłkiem, a na koniec… mieć farta. Dallas bez Luki, z Luką by to nie przeszło. Gospodarze za dużo małych błędów popełnili w końcówce.

Pacers 99 Bucks 114

Tym razem bez Giannisa (kwarantanna) bez Brooka Lopeza, bez Donte DiVincenzo i bez Khrisa Middletona, czyli jakby nie patrzeć pozbawieni czterech starterów zespołu mistrzowskiego. Jadą chłopy jadą. Trzeci mecz w czwarty dzień, ale nic ich nie trapi, nic ich nie przejmuje. Jak nie ma kogo to Jrue Holidaya (26 punktów 14 asyst) poślą razem z Bobciem Portisem (20 punktów 9 zbiórek) i Connaughtonem Patryczkiem (20 punktów 7/9 z gry).

Co ja Wam będę wiele pisał… Było równo, a potem w czwartej kwarcie przez OSIEM długich minut Pacers nie byli w stanie zdobyć ani jednego punktu. Bucks w tym czasie szybko się uwinęli. Ze stanu 91:92 przeszli do 112:92. Dwadzieścia jeden do zera. Oczko. Może inaczej: strefa 2-3 w wydaniu chłopców Mike’a Budenholzera sprawiła, że Sabonis i Levert oddali jeden krzywy rzut w czwartej kwarcie, a Malcolm Brogdon nie oddał ani jednego.

Pelicans 113 Thunder 110

Co powiecie na najdalszy game winner w historii NBA? – jak policzyli amerykańscy naukowcy.

Końcówka kozacka, ale i groteskowa. Brandon Ingram pewny siebie (cały wieczór jechał jak z dziećmi) pewny strzał z półdystansu zwieńczony pomrukiem i napinką, której nie powstydziłby się śp. Kobe. Następnie rywal Shai Gilgeous Alexander, pod presją zegara trafił szczurka na remis, czym się sam bez mała zdziwił. A za moment mój chłopak (elegancki chłopak, mój) czyli Devonte’ Graham, gdzieś z piętnastego metra o tablicę, ciach.

Thunder to są jednak mistrzowie przegrywania. Zazwyczaj robią to w mniej dramatycznym stylu. Dziś się podłożyć nie zamierzali, byli pewni dogrywki, a tu proszę jaki psikus. Mieliby centra rasowego to by mocniej wyeksploatowali fatalną obronę pick and rolla Pelicans, a tak…

Hornets 131 Spurs 115

Gordon Hayward najlepszy mecz sezonu, rzadkiej urody i efektywności spotkanie po stronie gamera: 41 punktów przy 15/19 z gry oraz 5/6 zza łuku. A zaczęło się od czterech celnych trójek skrzydłowego z tej samej klepki, na powitanie. To plus bliźniak Cody Martin kolejne 3/3 z dystansu. I jeszcze Miles Bridges i Jalen McDaniels oraz Kelly Oubre po jednej. Hornets w pierwszej kwarcie wbili zdezorientowanym gospodarzom aż 46 punktów! Nie było literalnie czego zbierać, Hornets bzyknęli Popa w rzyć.

Timberwolves 124 Nuggets 107

Anthony Edwards (38 punktów 10/14 zza łuku) jest nieustraszony. Mało tego, jest duży, dynamiczny i jak widać warsztat shooting guarda prezentuje na miarę XXI wieku. Naoglądali się jeden z drugim rekordów Stephena Curry’ego i kopiują. Dziesięć trójek – no chyba szacun, nie?

Joker bezradny. Czasem są takie mecze, że nic nie możesz zrobić. Przeciwnik pałuje trójki jak w transie. Wolves zrobili dziś 23 triple na 49% skuteczności. Od piątej minuty prowadzili komfortowo, dwucyfrową różnicą, a tercet D’Angelo, KAT (32 punkty 12/18 z gry) i ANT zagrali chyba najlepszy mecz od zapoznania.

Clippers 103 Jazz 124

Utah kosi wszystkich równo. Donovan Mitchell potwierdza wielką klasę zawodniczą. Jest jak D-Wade nowej ery. Gdy wchodzi kozłem w pole trzech sekund, mając wokół siebie pierwszorzędny spacing i twardo rolującego centra, naprawdę ciężko cokolwiek przedsięwziąć. Potwierdzają to dane: 27 punktów 6 asyst 10/15 z gry. Clippers ponownie bez PG-13, wyżej Rudy’ego Goberta nie podskoczą.

Grizzlies 113 Blazers 103

Która to już przegrana Portland w ostatnich dwóch tygodniach? Tu się nie ma co kryć, tu trzeba robić remont. Wśród zwycięzców, w rolach głównych ponownie Dillon Brooks (22/7/6) i Desmond Bane (23/6/4). Obaj godni sympatii, ciężko pracujący na wyniki i otrzymaną szansę.

Wizards 105 Kings 119

Chodzi lisek koło drogi, nie ma ręki ani nogi. Lis, lis ogon ma, nie wiadomo komu da... To oczywiście nawiązanie do De’Aarona Foxa (28 punktów 10/16 z gry). Widzieliście kiedyś jego shotchart? A widzieliście shotchart defensywy Wizards? Nałóżcie jeden na drugi a odkryjecie idealny match – jak na portalu randkowym.

Wizards w czwartej kwarcie 1/12 spoza pola trzech sekund. Te same problemy co zawsze, niemożność ogarnięcia gry dwójkowej, zawodzący Dinwiddie, jednowymiarowi gracze odpuszczani w ataku i/lub atakowani w obronie.

Z bilansu (10-3) zrobiło się (15-14) i pora sobie odpowiedzieć na parę pytań łącznie z tym najważniejszym, czyli transfer 28-letniego Bradleya Beala (30 punktów 5 zbiórek 5 asyst).

W grupie typera kolejne, bardzo satysfakcjonujące 4-1, a wyglądało to tak:

Kto ma ochotę pograć z nami jeszcze w tym sezonie zapraszam drogą mailową: [email protected]

Na koniec jeszcze podziękowania dla wczorajszego Patrona, mojego imiennika Bartosza M.

No Bartula, Bartula moja, mordeczko!

Dobrego dnia wszystkim.