Kiedy Larry Bird w swoim stylu utyskiwał, że zarabianie na graniu w koszykówkę powyżej miliona dolarów rocznie jest nieprzyzwoite, była połowa lat osiemdziesiątych. Larry Legend swoją pierwszą siedmiocyfrową wypłatę (1.8 mln/rok) zainkasował w sezonie 1984/1985. Od tamtego czasu zmieniło się w zasadzie wszystko.

Owszem, być może i dzisiaj znalazłyby się osoby podzielające zdanie Larry’ego. Jednak kontrakty zawodowych sportowców już dawno przeniosły się do innej galaktyki niż wtedy. W kwestii zarobków rocznych przez długi czas niepobity rekord należał do Michaela Jordana (33.1 mln $ w sezonie 1997/1998). Ogromny ciężar psychologiczny miała też umowa Kevina Garnetta z 1997 roku kiedy to zgodził się on na sześcioletnie przedłużenie kontraktu z Minnesotą, opiewające na kwotę 126 milionów dolarów.

Od tamtego czasu przyszło nam czekać niemal dwie dekady, aż pękła psychologiczna granica 150 milionów dolarów. W roku 2016, pięcioletnią umowę opiewającą na 153 miliony podpisał Mike Conley. Gdy stawał się posiadaczem największego kontraktu w historii nie marzył nawet o byciu All-Starem, co wielu uznało za aberrację. Blisko 60 dolarów na minutę, o takich pieniądzach mówimy.

Choć od przypadku Conleya minęło “ledwie” pięć lat, zarobki w NBA po raz kolejny zdążyły odlecieć. Dwukrotny MVP rundy zasadniczej Nikola Jokić, podpisał z końcem czerwca umowę określaną jako “supermax extension”, która wiąże go z macierzystym klubem Denver do rozgrywek 2027/2028. Kwota, jaką zainkasuje za reprezentowanie The Mile High City to, bagatela, 264 miliony dolarów. W takiej rzeczywistości żyją topowi zawodnicy dzisiaj, choć trzeba pamiętać, że kontrakty sponsorskie już dawno wyprzedziły te drużynowe. W takiej rzeczywistości znalazł się też Bradley Beal.

#Supermax contract

Za każdym razem, gdy gramy mecz, ktoś zagaduje na ten temat… [Beal]

Tak mówił Bradley Beal o próbach namówienia go, czy jak to się mówi w kręgach NBA zrekrutowania go do innej drużyny. O tym, że jego kontrakt z Wizards dobiega końca, wiedzieli wszyscy. O tym, ile jest wart, też.

Jeszcze do niedawna słowa “maksymalny kontrakt” źle kojarzyły się kierownictwu klubu z Waszyngtonu. Powiedzieć, że umowa podpisana z Johnem Wallem (170 mln, 4 lata) nie zwróciła się, to nic nie powiedzieć. Bradley Beal to jednak towar o wiele bardziej chodliwy i Wizards wiedzieli, że będą się musieli złapać za kieszeń, żeby go z rąk nie wypuścić.

Udało się. Beal pozostaje w Waszyngtonie na kolejne pięć lat za kwotę 251 milionów dolarów. Zgodnie z oczekiwaniami 28-latek otrzymał maksymalną ofertę, na jaką mógł zdobyć się macierzysty klub, hojniejszą od jakiejkolwiek innej propozycji która mogłaby spłynąć z innej drużyny. Jak wiemy, Beal gra w Waszyngtonie od sezonu 2012/2013, odkąd przyszedł do NBA.

#No trade

Dodatkowym smaczkiem w zapisach umowy jest klauzula “no-trade”. Był to jeden z warunków zawodnika i reprezentującego go agenta. Co on oznacza? Otóż, jeśli Wizards zechcieliby wytransferować Beala do innego zespołu, będzie on musiał wyrazić na to zgodę. Ma też prawo sobie wybrać klub, do jakiego chce zostać wymieniony. Jeśli takie będzie jego życzenie, spędzi w klubie pełne pięć lat, po czym może odejść za bezcen. Jedynym sposobem pozbycia się go jest, oprócz transferu, na który się zgodzi, wypowiedzenie mu umowy przez klub, ale wtedy zachowuje prawo do wynagrodzenia.

Ponadto, w przypadku zmiany barw klubowych, wynagrodzenie zawodnika wzrasta o 15%. To dodatkowy “haczyk”, który utrudnia klubowi ewentualne pozbycie się zawodnika. Wisienką na torcie jest z kolei “opcja gracza” na ostatni rok kontraktu, czyli możliwość jednostronnego wypowiedzenia umowy przez BB po czterech latach.

#The one and only

Dla podkreślenia, jak nietypowa jest sytuacja Beala i jak wielkie nadzieje wiąże z nim klub Wizards powiem tak: jest on aktualnie jedynym zawodnikiem ligi, który posiada w swojej umowie taki zapis. Nawet wspomniany wcześniej Nikola Jokic nie ma klauzuli “no-trade” w swojej umowie. Owszem, prawo veta dla własnego transferu ma też grupa graczy, która odnowiła kontrakt na rok z zespołem przy użyciu praw Birda, ale jest to niewielka grupa zawodników bez pierwszoplanowych gwiazd.

#Historycznie elitarny

Klauzulę “no-trade” widywaliśmy już na przestrzeni lat u niektórych zawodników NBA i zawsze dotyczyła ona zawodników kalibru “franchise player”. Beal jest dziesiątym zawodnikiem, który dostąpił tego zaszczytu. Przed nim byli to Kobe Bryant, Tim Duncan, John Stockton, LeBron James, Carmelo Anthony, Kevin Garnett, Dirk Nowitzki, Dwyane Wade i David Robinson.

Spośród wymienionych wyżej, John Stockton, Kobe Bryant, Dirk Nowitzki, Tim Duncan i David Robinson przez całą karierę bronili barw jednego klubu. LeBron i Wade zmieniali barwy klubowe, ale zawsze na własnych warunkach, jako wolni agenci. Z kolei Carmelo Anthony i Kevin Garnett byli na przestrzeni kariery uwikłani w transfery, przynajmniej raz.

Jak potoczy się kariera Bradleya Beala? Jego średnie kariery to 22.1 punktów 4.1 zbiórek 4.2 asyst przy 37% zza łuku.  Od czterech sezonów pełni w Waszyngtonie rolę pierwszej opcji. Ściąga najwięcej uwagi, to wokół niego kręci się ofensywa, jak wokół Stephena Curry’ego w Golden State. Jest nie do zatrzymania w pojedynczym kryciu, zalicza rekordowe ilości wjazdów podkoszowych, bardzo rozwinął się jako podający. Pytanie brzmi: czy scementowanie swojego najlepszego okresu w karierze z zespołem Wizards wyjdzie zawodnikowi na dobre? Przekonamy się już niebawem. Jak Wy oceniacie jego decyzję?

[BLC]