2000-01: San Antonio Spurs (58-24)

Chciałoby się napisać: imperium Popovicha kontratakuje, po raz kolejny topowa defensywa (98.0) a do tego usprawniony (106.6 = 6. miejsce) atak, bowiem Pop po latach przekonywał się do rzutów zza łuku. Twin Towers na środku + świetnie dysponowani na dystansie: Derek Anderson, Terry Porter i Sean Elliot. Wszystko przed nadejściem Tony’ego Parkera i Manu Ginobili. Tak, tak, to od Tima zaczęły się sukcesy w San Antonio.

2001-02: Sacramento Kings (61-21)

Jak mniemam charakter tego zespołu i klimat panujący w szatni najlepiej oddaje powyższe zdjęcie. Jestem ciekaw jaką karę dostaliby dziś za te faki. Pięknie ich było oglądać. Vlade Divac i Chris Webber widzieli więcej niż dzisiejsi Draymond Green i Andrew Bogut. Był Rychu Peja siejący zza łuku 42% był fenomenalny Bobby Jackson i jego wejścia, był pilnujący piłki Bibby. Pięknie jechali: najszybsze tempo akcji, trzeci rating ofensywny (109.0) szósta obrona (101.1) a to między innymi dzięki cwaniactwu Divaca, ojca chrzestnego flopów i symulowania.

2002-03: San Antonio Spurs (60-22)

Ostatni sezon Davida Robinsona oraz zapowiedź nowej ery. Popovich otrzymał posiłki, kosztowało go to sporo zdrowia, ale 20-letni Tony Parker kręcił mu ofensywą zaliczając 15 punktów i 5 asyst. Postacią numer jeden był nieśmiertelny Duncan (23/13/4). Efekt: wysokoprocentowa ofensywa, wielka liczba bloków, efektywność. Trzeci defense, siódmy offense.

2003-04: Indiana Pacers (61-21)

Mulili w ataku, w obronie walczyli na całego. Nie wyróżniali niczym wielkim, ich domeną była presja na piłce, dogorywający Reggie Miller oraz efekt zastraszenia Rona Artesta i Jermaine’a O’neala. Pierwszy wyłączał najlepsze strzelby rywali samemu robiąc 18 punktów i 5 zbiórek, drugi regularnie trzepał double-double na poziomie 20/10 dokładając 3 bloki. Niestety, w finałach konferencji ulegli Detroit i gdyby nie słynna Malice at The Palace parę miesięcy później Pacers mieli szanse zwojować wielkie rzeczy.

2004-05: Phoenix Suns (62-20)

Mike D’Antoni, Steve Nash, młodzi Amar’e i Shawn Marion, czyli kwintesencja Run and Gun! Nie przestawali biegać, a Wy, młodzi czytelnicy po dziś dzień nie zdajecie sobie sprawy jak bardzo efektywny był Nash, który dosłownie stworzył karierę Stoudemire’a, głównego odbiorcę lobów po picku. Pierwsza ofensywa NBA (114.5) masa trójek (dojrzewający Joe Johnson!) a do tego słabiuteńka obrona i regularne lanie na tablicach.

2005-06: Detroit Pistons (64-18)

Panowie mieli chrapkę na jeszcze jeden tytuł mistrzowski, byli w czubie ratingów, wygrywali seriami. Imponowało poszanowanie piłki, zespołowość, zajadłość ataku. Rewelacyjnie rzucali za trzy, przede wszystkim Billups (43%), Hamilton (46%) i Rasheed Wallace (36%).

2006-07: Dallas Mavericks (67-15)

Efektywny basketu oraz prime Nowitzki w centrum wydarzeń. Każdy miał tu rolę do zagrania. Byli specjaliście defensywni i snajperzy. Jason Terry był jeszcze na coś zdatny na własnej połowie, a każda piłka oglądana ze wszystkich stron zanim znalazła się w koszu. Jako zespół robili zza łuku (uwaga) 38%!

2007-08: Boston Celtics (66-16)

Dobrze znane wszystkim kibicom ligi dzieje Wielkiej Trójki (KG, Ray, Pierce) fikający Rondo i defensywni partnerzy. Tom Thibodeau odpowiedzialny za obronę (98.9) która co noc gwałciła oponentów. Wielkie ilości zbiórek, asyst i minimalne strat.

2008-09: Cleveland Cavaliers (66-16)

Młody LeBron, którego fizyczność mogła przyprawiać o syndrom opadania japy. Do dziś nie wiem jak to możliwe by jeden zawodnik osiągał z przeciętną drużyną taki bilans. Sekretem była skuteczność zza łuku (39% bite jako zespół).

CZYTAJ DALEJ >>