WTMW. Musiałem złapać oddech, ale oto jestem i kłaniam się nisko zespołowi z Bostonu, który zademonstrował koszykówkę mistrzowską. Ekipę dowodzoną przez Jasona Kidda zdominowali absolutnie zarówno pod względem taktycznym co energetycznym. Wpędzili gości w niewygody, jakich ci nie doświadczali od dawna.

Mavs 89 Celtics 107 [0-1]

Trzeba Wam wiedzieć, że Mavericks to zespół o najwyższym współczynniku trójek oddawanych z rogów parkietu w tym sezonie. Znacie schemat, obrona nie radzi sobie z Luką bądź Irvingiem, zmuszona jest pomagać ze skrzydła i cyk, leci podanie do otwartego cornera. Otóż, nie tym razem!

• Mavs zaliczyli 1/3 z rogów parkietu (!!)

Gospodarze nie pozwoli się wciągnąć w podwojenia. Przejmowali wszystkie (1-5) zasłony z Horfordem na centrze (Porzingis wyszedł z ławki) i ufali, że obrońcy poradzą sobie z Luką / Irvingiem 1 na 1. Gdy na plac wstąpił Łotysz przejmowali zasłony (1-4) a gdy angażowany był Kristaps, grali drop coverage, w którym również radzili sobie świetnie. Momentem przełomowym spotkania nazwałbym właśnie wejście na plac Łotysza. W kolejnych sekwencjach zobaczyliśmy daleką trójkę, blok, trójkę Hausera i kolejny blok KP. Po pierwszej kwarcie Porzingis miał 11 punktów na koncie, a Boston prowadził 37:20!

Po raz kolejny przekonaliśmy się, że obrona Dallas sprawdza się świetnie jeżeli występuje przeciwko tradycyjnym środkowym, nie dysponującym rzutem zza łuku. Porzingis i Horford dostarczyli 30 punktów przy 4/9 z dystansu. Niesamowitym i wiele mówiącym,  było również to, że Boston zagiął parol by odebrać rywalom loby i to pomimo faktu, że Horford w obronie grał na wysokości zasłony. To już mili Państwo talent, przemyślność i dynamika np. Browna z pomocy, który zaliczył 3 bloki.

Kyrie Irving…

Mówiłem, że to będzie kluczowy zawodnik, a jego efektywność może określić jak bardzo zacięte będą zawody finałowe. Dziś w nocy ten arcyzdolny chłopak zaliczył 12 punktów przy 6/19 z gry oraz 0/5 zza łuku. Zawiódł całkowicie, a rzuty które oddawał, no cóż prześledźmy to po kolei:

1. przejęty po zasłonie przez Al’a Horforda, fadeaway, zablokowany ❌
2. quasi kontra, pull-up przez ręce dwóch ludzi, skala trudności 200% ✅
3. akcja pod KAI’a, double-drag, jest dobra pozycja, bo Holiday potknął się na zasłonie ✅
4. trójka z rogu parkietu, po izolacji, szarpana, nerwowa próba, znów przez ręce ❌
5. kolejny pull-up, złapany i zablokowany przez cofającego się Porzingisa ❌
6. spudłowany layup pod presją Horforda ❌
7. wjazd z prawego skrzydła vs Sam Hauser ✅
8. z ośmiu metrów, na siłę, przez ręce Pritcharda, frustracja coraz bardziej widoczna ❌
9. zepsuty layup lewą ręką, pozycja była dobra, jechał 1v1 w Pritcharda ❌
10. Holiday ustał, kolejny zarwany pull-up przez ręce nie dolatuje do obręczy ❌
11. przejście z obrony do ataku, Holiday zostaje w tyle, floater z pełnego wyskoku ✅
12. błąd obrony, otwarta trójka, nikogo w promieniu trzech metrów… ❌
13. kolejna jazda od kosza do kosza, pull up skacze po obręczy, wypada ❌
14. izolacja w rogu vs Horford, nie ustał, łatwe punkty ✅
15. kluczowy moment meczu, Lively zbiera w ataku, otwarta trója, za mocno! ❌
16. dynamiczny atak kozłem, zawahanie obrony, wpada półdystans  ✅
17. kolejne pudło za trzy (znów tylna obręcz!) w przełomowym momencie ❌
18. mija po zasłonie, pod koszem zablokowany przez Browna ❌
19. ucieczka za plecy, ale brak wykończenia pod presją, BOS znów do przodu 20 punktów ❌

W czwartej kwarcie Irving nie oddaje rzutów, czuje że to nie jego dzień, deficyt jest nie do odrobienia. Jason Kidd poddaje mecz na nieco ponad trzy minuty do końca. Aha, to jedenasta z rzędu przegrana Kyrie z Celtami…

Co jeszcze? Jaylen Brown całą noc polował w ataku na Lukę, którego w łatwy sposób kilkukrotnie minął wprawiając obronę Dallas w rotację, z których padały względnie łatwe punkty. Najbardziej pamiętnym będzie oczywiście wjazd zakończony wsadem w tłoku podkoszowym. To chyba najbardziej efektowna akcja meczu:

To właśnie Brown (22 punkty 6 zbiórek) pociągnął zespół, gdy pojawił się mały przestój w trzeciej kwarcie i chwała mu za to. Spacing oraz wynikające z tego drive and kick game zaorało Mavs. Innym rozwiązaniem były tak zwane RAM actions, czyli zasłony dla gościa mającego dopiero stawiać zasłonę z piłką. Jeśli na przykład celem było zaatakować Kyrie, KP podsłaniał Tatuma próbując wymusić switch, a ten dopiero stawiał zasłonę White’owi i mieli matchup, który chcieli. Po co te zabiegi? By uniemożliwić tzw. pre-switche, zobaczcie:

W obronie jak mówię, poddali 3 trójki z rogu, zero wsadów po alley-oopie, oraz 3 asysty w sumie Luki i KAI’a = totalna dominacja, której skala przypomina tę prezentowaną przez Golden State z Kevinem Durantem, w playoffs 2017 roku.

-> Porzingis zmienił grę: 20 punktów 6 zbiórek 3 bloki 8/13 z gry. Mavericks nie umieją go kryć i nic się z jego rzutami ze szczytu parkietu zrobić nie da. Czy wyglądał na zardzewiałego po kontuzji łydki i opuszczeniu 10 meczów playoffs? Ja nie zauważyłem.

-> Jrue Holiday zaorał Kyrie, zakuł go w kajdanki i zniechęcił do ataku. Jak pisałem wyżej KAI kilka razy rzucał za mocno, nie miał dnia, ale ile w tym frustracji, nerwów, wpływu rywala? Czegokolwiek nie zrobił widział naprzeciw siebie Horforda, White’a lub Holidaya, wszyscy na poziomie All-Defensive Team.

-> Tatum (16 punktów 11 zbiórek 5 asyst 6 strat) mocno pilnowany, skupił się na utrzymaniu flow zespołu, nie forsował i bardzo dobrze. Koledzy mieli łatwiejsze matchupy więc korzystali. Próbuję powiedzieć, tu jeszcze jest sporo zapasu!

-> Luka Doncic można rzec “zrobił swoje” (30 punktów 10 zbiórek 1 asysta) Celtics pozwolili mu grać w większości jeden na jeden więc rzucał. W trzeciej kwarcie przyspieszyli, ścięli deficyt do bodaj ośmiu oczek, ale po przerwie na żądanie Boston odpowiedział serią 14:0 i było po herbacie… a więc jeszcze raz: szacunek dla Koniczyn, jeśli utrzymają średni poziom, wygrają serię w cuglach. B

Patronami dzisiejszego odcinka są Stefan Lencz i Artur Grabowski, pozdrawiam serdecznie. Jednocześnie chętnym na przyjazd na GWBA Camp IX do Katowic (18-21 lipca) przypominam o zgłaszaniu się (gwiazdybasketu@gmail.com) na dobrą sprawę mógłbym już teraz zamknąć zapisy, ale chętnie zobaczę na Dolnym Górnym (!) Śląsku więcej nowych twarzy. Bartek