WTMW.

Bucks 103 Celtics 117

Ja pisałem wczoraj, obrońcy tytułu grają pięć meczów od niedzieli do soboty więc strategicznie siły rozłożyć muszą. Plan zakładał próbę “fatality” już w pierwszej kwarcie – seria (18:4) miała zgnębić gospodarzy jednak ci imponująco odpowiedzieli walką.

No i właśnie, Boston. Od paru sezonów zaliczają po równo zwycięstw i porażek mydląc nam wszystkim oczy. Nigdy nie wiesz na co trafisz, ale tym razem otrzymaliśmy pełnowartościowy produkt. Jaylen Brown odzyskał dynamikę, kolejni gracze sprawnie podejmowali parkietowe decyzje, podania szły w tempo, a za tym poszła skuteczność. 43 trafienia z gry w tym 31 asystowanych. 50% skuteczności zespołowej. Rewelacyjny mecz Jaysona Tatuma: 42 punkty 16/25 z gry 7/13 zza łuku 5 zbiórek 4 asysty 3 przechwyty. JT bez dwóch zdań był dziś najlepszym zawodnikiem na placu, odpowiedział na każdą próbę zrywu Milwaukee.

Wśród rezerwistów także rządził gracz Bostonu. Swój najlepszy w tym sezonie występ zanotował barczysty Grant Williams (17 punktów 5/7 zza łuku) który jak widzicie, nie tylko z obrony trzech pozycji zasłynąć potrafi. Przez dłuższy czas niedoceniany, mało widoczny, w ekipie Ime Udoki pełni coraz istotniejszą rolę.

Na usprawiedliwienie mistrzom oprócz napiętego kalendarza dopisujemy absencję Khrisa Middletona w drugiej połowie. No w większości. Krzysiek delikatnie przeprostował kolano i zszedł do szatni na długo przed rozpoczęciem czwartej kwarty.

Sixers 91 Grizzlies 126

Spodziewaliśmy się absencji Stevena Adamsa i/lub Jarena Jacksona, a tymczasem to Joel Embiid zaniemógł. Ponoć bolały go stłuczone żebra. No. Sixers bez Kameruńczyka to trochę jak Lakers bez LeBrona: stają i czekają na rozwój wydarzeń, do tego przywykli.

Jeden jedyny Tyrese Maxey zaczyna odżywać (23 punkty 7 asyst) ale ile można ugrać notując przez 48 minut żałosne 4/22 zza łuku? Tobias Harris – gracz na maksymalnym kontrakcie: 12 punktów 2 zbiórki, śmiech na sali. Całkowicie zaorany przez znakomitego po obu stronach Dillona Brooksa (23/6/2) do którego pałam uzasadnioną sympatią. Gospodarze byli lepsi w każdej kategorii statystycznej, z samej kontry zdobyli 28 punktów!

Heat 94 Cavaliers 105

Kolejny typ na Cleveland i kolejna wygrana. Uwielbiam ten zespół i jak widać ze wzajemnością. Miami bez Butlera, Morrisa, Caleba Martina i Bama Adebayo nie mieli wyjścia jak tylko postawić na dynamikę strzelecką. Momentami straszyli, na przestrzeni drugiej i trzeciej kwarty zdobyli przykładowo trzynaście kolejnych punktów. Wielokrotnie wpadali w dołki i błyskawicznie się z nich wygrzebywali, ale faktem jest, że sytuację znów kontrolowali Cavs.

Mając taką przewagę fizyczną w drugiej linii trudno aby było inaczej. Do tego Darius Garland (16/4/5/3) wyrasta na solidnego generała parkietu, w odróżnieniu od wielu graczy w swoim roczniku, potrafi znaleźć odpowiednią proporcję między grą na siebie, a playmakingiem. Na pewno wiele mu daje wspólna praca na treningach z Rickym Rubio. A to z kolei lider ławki rezerwowych, wspólnie ze świetnie dysponowanym dziś Kevinem Love (23 punkty 5/8 zza łuku). Akcje pick and pop obu panów przyprawiły dziś Miami o rogi.

Warriors 102 Pacers 100

Stephen Curry pięć trójek. Jeszcze jedna do wyrównania rekordu. Dwie do pobicia Raya Allena i stania się liderem wszech czasów. Steve Kerr ma już szczerze dość tej gadki o rekordach, bo poblokowała mu zespół. Nawet gracz tak dojrzały i altruistyczny jak Curry zaczął nieco forsować rzuty ostatnimi czasy. Celuje do kosza z podwojeń zamiast wykonać oczywiste podanie. Tak czy inaczej, końcówka bardzo przytomna i solidna. W rolach głównych gracze zadaniowi.

Kevon Looney zebrał i dobił najważniejszy kosz wieczoru. Gary Payton II czapką nakrył dynamicznego Carisa LeVerta, który w efekcie stracił kluczowe posiadanie. Następnie na dwie sekundy do końca Draymond Green po profesorsku podał piłkę… do rąk rywala. Pacers nie mieli już przerwy na żądanie, a zaskoczeni nie mieli szans nic zrobić. Trzeba było nie łapać, byłby aut i piłka z boku, hehe. Sędziowie trochę po gospodarsku, odniosłem wrażenie, że zbyt miękko gwizdali niektóre posiadania miejscowym (Sabonis + Brogdon 20 rzutów wolnych) ale i tak fajny mecz, warto zerknąć choć na skrót.

Kings 101 Raptors 124

Sacramento jest w takiej d%pie, że już im chyba wszystko jedno. Na ich tle Raptors to ekipa ekstremalnie zaawansowana taktycznie i profesjonalna. Życzymy transferu wszystkim, poczynając od De’Aarona Foxa (D jest nieme). To w żadnym wypadku nie jest lider zespołu, ale pokolorowany Tyrese Maxey. Podopieczni Nicka Nurse’a już do przerwy prowadzili 25 punktami. W efekcie aż dziewięciu graczy zaliczyło dwucyfrowy dorobek punktowy.

Rockets 132 Hawks 126

Houston odkąd stawia na rozstrzelanych weteranów i szalonego Alperena Senguna na centrze, stało się kompletnie nieprzewidywalne. Znamy wszyscy walory ekipy Trae’a Younga (41 punktów 9 asyst) ale co powiecie na te zdobycze:

• Eric Gordon 32 punkty 10/16 z gry – 3/3 w czwartej kwarcie
• DJ Augustin 22 punkty 6/7 zza łuku – 5/7 w czwartej kwarcie
• Alperen Sengun 11 punktów 6 zbiórek 4 asysty 2 bloki – 2/2 w czwartej kwarcie

Powiem krótko. 44:25 w ostatniej odsłonie, tylko skąd lawina w Teksasie? Hawks mają oczywiście problemy zdrowotne oraz problem z drugim playmakerem, co piszę po raz wtóry. Lou Williams nic nie broni, podawać umie wyłącznie rolującym wysokim. Delon Wright z kolei nie oferuje niczego w ataku. Obaj grali zbyt długo, podczas gdy Rockets zbudowali pewność siebie i w pewnym momencie trafiali absolutnie wszystko.

Hornets 96 Mavericks 120

Nawet bez kontuzjowanego Luki gospodarze dali radę zgromić dojechane zbiorową kwarantanną Charlotte. Porzingis, Brunson oraz nieoczekiwanie Trey Burke – trafili 11/13 rzutów w pierwszej kwarcie. Przewaga szybko urosła pod dwadzieścia punktów, zespół Szerszeni nie ma w tej chwili personelu by wyeksponować największą bolączkę Dallas, czyli pozycję centra, a strzelecko nie objawił się żaden kozak. Co więcej, Rozier i Bridges kolidują ze sobą na parkiecie, nie ma chemii. Przewaga słusznych rozmiarów, a co za tym idzie sporo nowych twarzy na parkiecie, na ile istotnych z punktu widzenia rozwoju obu ekip, trudno powiedzieć.

Wizards 107 Nuggets 113

Nikola Jokić (28/19/9) zdominował grę, a następnie znów spiął się ze znanym skądinąd arbitrem o nazwisku Tony Brothers. Ten chyba po raz piąty w karierze wyrzucił Jokera z boiska. Tym razem poszło o faul Spencera Dinwiddie, który kopnąć miał Serba kolanem w pachwinę. Joker kazał sędziemu gwizdać, ten uznał że nie będzie mu imigrant dyktował warunków pracy… itp. itd.

Czarodzieje bez odpowiedzi na Serba, plus wspomniany Dinwiddie. Facet gra tragicznie, stracił dynamikę, nie atakuje obręczy, nie czuje mięty z Bradleyem Bealem, z którym wchodzą sobie w paradę. Ofensywa straciła zeszłoroczną płynność. Może to być efekt nieprzygotowania do sezonu (sztab chciał aby Dinwiddie odsiedział jeszcze miesiąc po kontuzji) może permanentna utrata walorów fizycznych, trudno powiedzieć. Wizards nie stać na brak dynamiki, nie nadrabiają niczym, nie mają przewag, które pozwalałyby im oddawać wymuszane rzuty, a tak się obecnie dzieje.

Suns 95 Clippers 111

No niestety, Phoenix pozbawione Bookera i Aytona (a także Sarica i Kaminsky’ego) zaszło za chmury.

Bardzo słabo wyglądało w szczególności obwodowe połączenie Elfrida Paytona i Cama Payne’a. Obaj egoistyczni, mało skuteczni. Chris Paul wyglądał dziś na swój wiek. Jego pasywność jest czasami wnerwiająca, ale domyślam się co czuje. Suns stoją przed szansą wygrania czegoś więcej niż grudniowy mecz o pietruszkę. Sytuacja w tabeli super korzystna, trzeba nabrać zdrowia, nie ma się co forsować. Gospodarze bez gwiazd, ale też bez problemów. Dobrze dysponowani strzelecko Marcus Morris, Reggie Jackson, Luke Kennard, Terance Mann – poszło!

To wszystko na tę chwilę, po więcej zapraszam wieczorem. Macie też pozdrowienia od Mateusza:

Dobrego dnia wszystkim! B