WTMW. Buzia mi się uśmiecha na kolejne (wirtualne) spotkanie z Wami, dzień dobry. Człowiek nie ma pojęcia do kogo pisze dopóki nie zawita na taki GWBA Camp. Co zjazd odkrywam nowe “perły” wśród ludzi, którzy czytają portal od lat i cieszę się na samą myśl o tym, ilu z Was jeszcze nie poznałem. Nie macie pojęcia jaka siła tkwi w relacjach, które się na takim mini obozie, przez tych kilka dni, zawiązują. Zaprzyjaźnieni ludzie z różnych branż i środowisk to jest wielka siła i moc, potencjalne rozwiązanie wielu życiowych problemów. Dlatego nie ma się co zamykać, chować za klawiaturą, zapraszam na kolejny Camp do Ostrowa Wielkopolskiego, przy okazji pogramy sobie w kosza…

Sponsorami dzisiejszego odcinka są: biuro Emlang | Bartek Mierzwicki | Radosław Dawidiuk | T. Serafinowicz | Batorex 1 – dziękuję w imieniu swoim i Czytelników. Zapraszam do lektury. Meczów NBA dziś w nocy było sporo, więc przez niektóre się prześlizgnę, bo uznałem że nie warte są wzmianki.

Cavaliers 111 Hornets 118

Wystarczyła zmiana terenu i Charlotte w dwumeczu z Kawalerzystami odnaleźli grunt pod nogami. Na otwarcie nic nie zapowiadało niespodzianki, Cavs poszli jak sumita zepchnięty ze schodów: 43 punkty w dwanaście minut i dwucyfrowa przewaga. Trójki świszczały jak strzały Robin Hooda, padło chyba z osiem, w czym dominował gracz zadaniowy Sam Merrill (17 punktów 5/11 zza łuku). Tyle, że idąc dalej Hornets ochoczo dołączyli do zabawy, z dystansu trafiał rookie Brandon Miller (31 punktów 7/13 zza łuku) ale nie on jeden, bo obrona nie tylko się rozleniwiła, ale rozciągnęła jak gacie po tacie i zamiast szukać wyobrażeń i skojarzeń tegoż gaciowego tematu, wiedzcie po prostu, że na budziku był znów remis, a gra toczyła się wet za wet.

Ba! Goście osiągnęli nawet drobną przewagę, ale przestój na przełomie trzeciej i czwartej kwarty, w wykonaniu obu stron pozostawił niesmak. Cavaliers prowadzili czteroma punktami, ale przez ostatnie trzy minuty z hakiem nie potrafili zdobyć ani jednego punktu. Gospodarze zabunkrowali się w polu trzech sekund, ale to nie jest wytłumaczenie. Trzy straty, spudłowane dwa wolne, wątpliwe decyzje rzutowe. Ja rozumiem, że closera w postaci Donovana Mitchella wciąż nie ma, ale co wy myślicie, że w playoffs rywale pozwolą mu decydować o kształcie akcji w końcówce? Partyzancka koszykówka pod wezwaniem Charlotte górą. 58:42 w polu trzech sekund, 16:7 na otwartej przestrzeni, czyli w kontrataku.

Warriors 101 Magic 93

Draymond Green wyrzucony z parkietu za jadem nasączone słowa w kierunku arbitrów. Paolo Banchero mocno wchodził barkiem w Andrew Wigginsa, trudno było o lepsze ustawienie w obronie, ale mimo wszystko gwizdek się rozległ. Dray poczuł, że musi wstawić się za swoim kolegą, bo jak im sędziowie nie pozwolą bronić na kontakcie, to ich Orlando powiezie, proste jak drut. Gadał i gadał, aż się arbiter zdenerwował. Dwa techniczne faule oznaczały wypad. Steph Curry, dla którego nie jest to łatwy sezon (zespół walczy o utrzymanie w stawce dziesięciu drużyn grających o playoffs) na wyautowanie Draymonda nieźle się wpienił. Z kopa w krzesełko, a potem jakaś łza zatopiona w jersey.

Tym lepiej smakowało kluczowe trafienie jakieś półtorej godziny później. Rzutem trzypunktowym na kilkanaście sekund do końca przypieczętował zwycięstwo Dubs. Z radości przebiegł się wzdłuż całej trybuny, rękami wykonując charakterystyczny dla siebie gest: dobranoc! Na koncie Stepha zapisujemy 17 punktów i 10 asyst. Mimo upływu lat to wciąż wielki zawodnik. Jeden z najlepszych w historii na swojej pozycji:

Powiem też, że nie byłoby tegoż zwycięstwa gdyby nie przywrócony do życia “nasz człowiek” Andrew Wiggins (23 punkty 8/17 z gry). Trener słusznie założył i obstaje przy tym, że Wiggs jako strzelec jest dla Warriors nieodzowny i wreszcie lecą pod niego parę zagrywek. To zawsze lepiej niż stanie w rogu i czekanie, co los przyniesie, nieprawdaż? Miejmy nadzieję, że problemy personalne Andrzeja są już za nim, bo dobry to chłopak i jeśli będzie skuteczny, może zwojują awans.

Magicy? Banchero, Franz i Suggs: 12/38 z gry w tym 2/14 zza łuku. Nie da się wygrać gdy trzej najważniejsi zawodnicy zaliczają 30% z gry. Orlando to oczywiście znacznie więcej niż tylko wymieniona trójka (Cole Anthony 26 punktów) ale braku skuteczności liderów nie dało się zamaskować. Zwłaszcza, że cały zespół przestrzelił dziesięć, czyli połowę wszystkich wywalczonych rzutów wolnych! Myślę też, że Franz Wagner, który walczy o nowy, wielki kontrakt, moim zdaniem musi być odważniejszy jako jump-shooter. Odnoszę także wrażenie, że Banchero od paru gier demonstruje, że przydałaby mu się przerwa. Nie ma siły w nogach i to widać.

Zespół siadł energetycznie zaraz po wyrzuceniu Greena z parkietu, dziwnym trafem nie byli w stanie dorównać intensywnością starszym przecież gościom. Doszło do tego, że rozzłoszczony trener Mosley ściągnął z placu całą pierwszą piątkę. Jonathan Isaac: to jest w tym momencie najjaśniejszy punkt Orlando. Jeśli zachowa zdrowie, a liderzy odzyskają nogi, wtedy będzie ostra bitka i nie sądzę by ktokolwiek chciał trafić na Magic w serii. Ich najsłabszym punktem są końcówki / doświadczenie i dlatego bardzo im życzę, by zaszli jak najdalej.

Clippers 108 Sixers 107

Uśmiałem się patrząc jak Kelly Oubre Junior “faki” słał do sędziów po końcowym gwizdku. Dwa kolejne wejścia podkoszowe i dwa nieodgwizdane faule kosztowały Sixers zwycięstwo. Za pierwszym razem minięty Load Manager trzymał mu jedną rękę na biodrze, a drugą zepchnął próbę rzutu, celując owszem w piłkę, ale przez przedramię KOJ-a. Za drugim razem Paul George doskoczył z boku i również można było śmiało gwizdać przewinienie, ale nie. Clippers uciekli głowami spod topora. Nick Nurse nie mógł się opanować, wtórował mu Oubre, popatrzcie:

You’re a b%tch, you’re a b%tch and you’re a b%tch. Your mama is a b%tch, and yours too… [KOJ]

Co jeszcze? James Harden (16 punktów 14 asyst) przywitany przez miejscowych kibiców gromkim buczeniem. Siedmiu graczy LAC może pochwalić się dwucyfrowym dorobkiem punktowym. Brawa dla zwycięzców, klaszczę stopami!

Spurs 118 Jazz 111

Jeremy Sochan jest w gazie, z pewnością smakował mu ostatni występ zakończony game-winnerem i chyba się uzależnia od pozytywnych, boiskowych emocji. Tym razem 17 punktów 9 zbiórek i 5 asyst. Na placu gry robi w zasadzie wszystko z mniejszą lub większą wprawą. Jego piętą achillesową jest powtarzalność rzutowa, ale progres także w tym elemencie jest zauważalny. Jeśli miałbym jakikolwiek wniosek wysnuć na przyszłość w oparciu o ten, niewiele wnoszący mecz, to powiem tak. Na podstawie tych zawodów widać, że Spurs to projekt przemyślany, obliczony na przyszłe 3-4 sezony, gdzie kluczowi wychowankowie (m.in. Sochan, Wemby 19/8/6/5 czy Vassell 31/4/6) są już wybrani i wzrastają w swoich rolach. Jazz dla kontrastu nie mają jasnego planu działania czy tożsamości. Lauri Markkanen (25/6) jest do handlu, razem z Clarksonem (nie grał) czy Sextonem (26/2/9). Nie wiadomo kto tworzył będzie zespół z Salt Lake City w przyszłych latach i to widać.

Rockets 132 Thunder 126 [OT]

Ozdobą meczu był z pewnością wsad w kontrze Isaiaha Joe, który możecie podziwiać poniżej, ale prawdziwym wydarzeniem jest DZIESIĄTA z rzędu wygrana Houston Rockets, których motywacją jest niezmiennie przebicie się do dziesiątki najlepszych zespołów konferencji i walka o playoffs. Depczą po piętach Golden State i znając temperament Ime Udoki, nie ustaną do ostatniej kolejki. Wszystko bez udziału kontuzjowanego Alperena Senguna…

Niemałą sensację stanowi w ostatnich tygodniach kolega Jalen Green, którego statystyki listuję, o tutaj:

1. vs POR: 27 punktów 5 asyst (W)
2. vs SAC: 19 punktów 3 asysty (W)
3. vs SAS: 16 punktów 7 zbiórek 5 asyst (W)
4. vs WAS: 37 punktów 8 zbiórek (W)
5. vs CLE: 26 punktów 11 zbiórek 4 asysty (W)
6. vs WAS: 42 punkty 10 zbiórek (W)
7. vs CHI: 26 punktów 3 asysty (W)
8. vs UTA: 41 punktów 4 asysty (W)
9. vs POR: 27 punktów 6 zbiórek (W)
10. vs OKC: 37 punktów 10 zbiórek 6 asyst (W)

I to wcale nie jest tak, że Rockets grają szybciej, albo bronią lepiej. Przyglądałem się wczoraj wskaźnikom i wniosek mam jeden: młodzież weszła na obroty, poprawiła się skuteczność, trafiają rzuty. Kolejni ludzie zasługujący na pochwały to Jabari Smith i Amen Thompson (dziś 25 punktów i 15 asyst). Uwolniony środek ma tu oczywiście spory wpływ. Thunder nie mają gabarytów więc za środkowego śmiało robili Smith czy nabity Dillon Brooks (20 punktów w tym dwie trójki na starcie dogrywki). A propos tego ostatniego, znów oglądaliśmy przepychanki po tym jak odepchnął Josha Giddeya. Otrzymał za to faul techniczny choć powiedziałbym, że bardziej za reputację zawadiaki. To Giddey był winny, szarpał leżącego rywala, który nie chciał skorzystać z jego pomocy aby powstać z parkietu…

Emocji końcówki nie oddam słowami, popatrzcie. Na usprawiedliwienie walczących o pierwsze miejsce w tabeli WEST ekipy Thunder powiem, że zasłużony odpoczynek otrzymał Shai Gilgeous Alexander, mówiłem że powinni dać mu wolne. Problem sprawia stłuczone udo i było to widać w ostatnich grach. Najlepszym strzelcem zespołu wspomniany już Giddey (31 punktów 7 zbiórek 4 asysty) który nawet siedząc na parkiecie trafił do kosza…

CZYTAJ DALEJ >>