WTMW. Dziękuję Patronom: Kamil B / Władyka. Przychodzę do Was na świeżo, może jak teraz zacznę, zdążę wbić się w przerwę kawową, zobaczymy. Dziś w nocy za oceanem, byliśmy świadkami indywidualnych popisów, z czego występ Joela Embiida to już naprawdę skala dominacji na miarę legendarnego Wilta Chamberlaina. Czy gdyby nie schodził z parkietu, a Sixers faktycznie pchali na niego wszystkie akcje, rekord stu punktów w meczu był bezpieczny, śmiem wątpić.

Do miasta braterskiej miłości zajechali San Antonio Spurs, to znaczy windą z samego dołu tabeli wjechali. Naprzeciwko urodzonego w Kamerunie, ważącego 130 kilogramów Embiida stanął najwyższy w lidze, acz ważący jedynie 95 kilogramów Victor Wembanyama. O bezpośrednim starciu nie mogło być mowy, co prawda padł blok albo dwa, ze strony pierwszoroczniaka, ale faule się szybciutko akumulowały, a ryzyko popełnienia kolejnych przewinień sprawiło, że Wemby cofał się raczej przed rywalem. Ten od pierwszych minut czuł rytm, wiatr punktowy. Regularnie kręci się wokół trzydziestki już w pierwszej połowie, ale rzadko ma aż tak wielką przewagę i przestrzeń, kanwę do pracy. Dobra, bez przedłużania:

70 punktów 18 zbiórek 5 asyst 24/41 z gry 21/23 rzutów wolnych

O czym my w ogóle rozmawiamy, jak to jest możliwe w dzisiejszej koszykówce i kto na to pozwolił? Tu od wejścia, samego wstąpienia na plac, szykował się łomot:

Sixers trochę naciągnęli te zdobycze, publiczność buczała pod koniec, gdy Maxey nie podał do kolegi, wiadomo że każdy chce być świadkiem historii. Historia została napisana, 70 punktów to nowy rekord założonego w 1949 roku klubu Sixers (wcześniej Syracuse Nationals). Toć przez trzy i pół sezonu występował tutaj Wilt Chamberlain. Jego rekordy w Philadelphii wyniosły 68, 65, 63, 62 i jeszcze raz 62 punkty choć regularnie zdarzało mu się oddawać 40-50 rzutów z gry. Raz nawet oddał 58 prób! Tak samo, Chamberlain w ramach Sixers (mimo przeciętnie spędzanych na parkiecie 47 minut!) nigdy nie zanotował średniej 35 punktów w meczu, jaką obecnie zalicza Kameruńczyk (35.0) śmieszne to i straszne zarazem. Pisałem już parę razy, nic nie zrobisz z gościem tak potężnym, którzy rzuca z półdystansu jak automat, a każdy kontakt z rywalem zamienia w faul rzutowy. To wobec takich solistów zmieniało się w historii przepisy.

"70?! … S–t." 😂

KD's reaction when hearing about Embiid's 70-point game pic.twitter.com/ewQhWduZHM

— Bleacher Report (@BleacherReport) January 23, 2024

Wemby (tak samo zresztą jak Zach Collins czy nasz waleczny Jeremy Sochan) był bezbronny na bronionej połowie wobec tak dominującej siły, ale za to jak pięknie odgryzał się rywalowi w ataku: 33 punkty 7 zbiórek 10/19 z gry w ograniczonym czasie 28 minut. Jego czas nadejdzie i to już całkiem niedługo. Niech krzepnie, buduje pancerz, dojrzewa, wykuwa się w ogniu doświadczeń, takich jak to dzisiejsze. Życzymy zdrowia. Ze zdrowiem problem okazuje się mieć rozgrywający Tre Jones, który pod koniec (wygranego przez gospodarzy 133:123) meczu zdaje się podkręcił kostkę. Wiecie co to oznacza, prawda? Jeremy Sochan (14/8/4) na powrót będzie kozłował piłkę, przynajmniej przez jakiś czas.

A oto historyczny moment. Embiid łapie, kozłuje, podaje, trafia. Człowiek orkiestra:

Wspomniałem o nocy solistów, więc żeby nie być gołosłownym:

• Karl Anthony Towns: 62 punkty 8 zbiórek 7 strat 35 oddanych rzutów 10/15 zza łuku 

Mike Conley otrzymał wolne, Anthony Edwards do przerwy bawił się w statystę (jeden oddany rzut) wszyscy patrzyli jak KAT wkręca się na obroty i coraz większe ma klapy na oczach. Zaczął od wybitnej skuteczności dystansowej, wcelował bodaj pierwszych siedem prób, ale im dłużej to trwało, ofensywa Wolves zaczynała czerstwieć. Koledzy wokół robili cardio, kuzyn SGA, czyli Nickeil Alexander Walker pozazdrościł i też trójki sypał, ale cała reszta tkwiła w niemałym zażenowaniu. Z naturalnych przewag Rudy’ego Goberta nie wynikło wiele (13 punktów 11 zbiórek bo nie spieszno było kolegom podawać piłkę) a Hornets wiadomo, w bieganej i rzucanej koszykówce czują się jak ryby w wodzie czy wilki w lesie. No właśnie, kto tu był wilkiem, a kto sarną?

128:125 dla Charlotte. Czwarta kwarta wygrana różnicą 36:18 (!!) w tym 2/10 naszego rekordzisty, a idź pan w cholerę. Nie wiem czy pozazdrościł Kameruńczykowi, ale o ile Embiid faktycznie jest naturalnym żywiołem NBA, tak Towns to cholerny egoista, stosunkowo łatwy do zneutralizowania. Wśród gości największej boruty narobili skrzydłowi: Myles Bridges i Brandon Miller. Zwłaszcza ten ostatni, grający swój pierwszy sezon, ma co wspominać: 27 punktów 11/13 z gry. Sporo to mówi o podejściu do meczu, zaangażowaniu i jakości obrony Wolves, zlekceważyli rywala i słusznie oberwali. Prowadzili przecież osiemnastoma punktami. Zabrakło kontroli tempa, Towns był tak pewny swego, że dosłownie wystrzelał całą amunicję i nie mieli jak się bronić.

• 31 punktów 17 zbiórek 10 asyst Giannisa Antetokounmpo

Przeciwko równie silnemu co San Antonio czy (pozbawionym centra) Charlotte zespołowi z Detroit. W zasadzie normalny dzień w robocie, acz widać było, że Greek Freak nie odpuszcza nawet słabszemu rywalowi. Piłka nie chciała siedzieć Milwaukee, większość dalekich prób odbiła się od żelastwa, więc trzeba było fizycznie, z biegu, po zbiórce i to właśnie zapewnił swoim Giannis. Zwycięstwo minimalne 122:113, mimo wielu bolączek kadrowych Detroit.

• Kevin Durant 43 punkty 6 zbiórek 8 asyst 16/32 z gry

Takich zawodników to ja cienię podwójnie. Absolutnie skupieni na powodzeniu zespołu, czytający grę, wybierający swe momenty. Wspominałem wczoraj, KD gra obecnie wybitny, można rzec najlepszy w karierze basket! Mówię serio, z połączenia warunków fizycznych, doświadczenia i wielkiej boiskowej mądrości, powstał zawodnik grający na wszystkich pozycjach, a jednocześnie nie zatracił tego, z czym do NBA przyszedł, czyli instynktu zabójcy / rasowego strzelca. Potrzebne ostatnie trafienie, KD dostarcza:

Siły nadwątlone, bateria wyczerpana, nie miało znaczenia! Trzeba było zbić waleczne Chicago przed własną publiką i właśnie tego dokonali PHX, dla których jest to szósta z rzędu wygrana. Imponujące tym bardziej, bo przecież przegrywali już 23 punktami, a Bulls raz po raz wybierali im piłki z własnej tablicy. Inna sprawa, że Coby White (26 punktów 10 zbiórek 9 asyst) pod nieobecność Zacha Lavine’a przemienił się w gwiazdkę ligi, więc niech już tego LaVine’a transferują. Wielkiego zwrotu nie będzie, ale może pick draftu, jakiś premium role player + schodzący kontrakt? Bulls muszą iść w przebudowę, bo naprawdę zmarnują zasoby.

• Jayson Tatum 39 punktów 11 zbiórek 5 asyst 11/21 z gry
• Jaylen Brown 34 punkty 13/22 z gry
• Luka Doncic 33 punkty 18 zbiórek 13 asyst 12/30 z gry

O czym pisać? Trzydzieści rzutów z gry Słoweńca, procenty słabiutkie. Boston bardziej atletyczny, gwiezdnego pyłu tyle samo, liderzy siebie warci, ale już wśród dalszej obsady, Celtics są po prostu o wiele bardziej utalentowani i to nawet bez udziału Porzingisa. Holiday i Horford pracusie, White’a przepięknie broni na piłce, reszta ma strzelać i strzela kiedy tylko ma pozycję. Zespół jest ułożony i ładnie chodzi, a gdy piłka przykleja się do rąk któregoś z J’s trener krzyczy i ja to szanuję. 119:110 Boston.

• Dejounte Murray 35 punktów 10 zbiórek 6 asyst 6/10 zza łuku

Ciągnął ile wlazło pod nieobecność Trae’a Younga (który pauzuje, bo wpadł w protokół związany z urazami głowy / podejrzenie wstrząśnienie mózgu) ale kolektywnemu wysiłkowi Sacramento Kings nie podołał. 122:107. Bogdanovic mocno kryty, atleta Jalen Johnson zawiódł strzelecko, Capela i Okongwu pole rażenia mają ograniczone, nie dali rady mimo starań. Na moje to mecz wygrała ławka gospodarzy: 43 punkty. Defensywną zbiórkę pięknie trzymał Sabonis, a strzelecko z dobrej strony pokazał się weteran Harrison Barnes (32 punkty 4/8 zza łuku) był to jego najlepszy występ od wielu miesięcy. Kto wie, być może zwiększona ekspozycja to nie tylko element strategii boiskowej, ale kadrowej, obliczony na podbicie wartości transferowej? Hmmm.

Other NBA news

-> Zobaczcie jak fani w Belgradzie pożegnali zmarłego przed paroma dniami trenera Dejana Milojevica:

-> Transferowe kąski na radarze Los Angeles Lakers: Dejounte Murray, Malcolm Brogdon, Bruce Brown, Tyus Jones, Terry Rozier. Życzeniowego myślenia fanów ciąg dalszy. To musi być albo stabilna ofensywna siła albo solidny obrońca potrafiący zagrać 1-na-1. Najlepszy byłby Bruce Brown, jak sądzę tylko nie wiem czy on się do LeBrona nadaje. W każdym razie, szkoda go w Toronto. Dobrego dnia GWBA Familia! Bartek Gajewski