WTMW.

Celtics 115 Sixers 116 [2-2] [OT]

Po jednym genialnym i dwóch kompletnie nieudanych występach – James Harden znów jest najpewniejszym graczem na boisku. 42 punkty 8 zbiórek 9 asyst przy tylko jednej stracie 6/9 zza łuku, w tym ta najważniejsza trójka, przeszywająca serca fanów w Bostonie. Przy czym aż ciśnie się na usta powiedzenie “Ball don’t lie” ukute przez Rasheeda Wallace’a przed prawie dwoma dekadami. Arbitrzy bowiem robili wszystko, by Sixers pozbawić szans na zwycięstwo. Mówię o wydarzeniach z końca czwartej kwarty oraz dogrywki.

• Tatum wjeżdża bez kontroli w Embiida skaczącego pionowo w górę (faul w obronie)
• Smart wywraca się teatralnie na parkiet (faul w obronie)
• Smart wjeżdża na layup muśnięty gdzieś na plecach (faul w obronie)
• Smart przyjmuje szarżę, lewą nogę ma w powietrzu, przesuwa się w prawo (faul w ataku)
• Tatum odpycha ramieniem Maxeya separując się od obrońcy (brak gwizdka)

Mimo wszystko, duet Kameruńczyka z Brodatym dowozi. Ściągnięcie na siebie podwojenia, przytomne odegranie do rogu, BANG! Pytanie brzmi dlaczego Brown tak bardzo ułatwił decyzję Embiidowi, dlaczego próbował podwajać w tej konkretnej sytuacji, przy +2 na budziku?!

Zanim jednak do tego doszło: druga, trzecia i połowa czwartej kwarty przebiegały pod dyktando Sixers. Następnie, ze stanu 96:88 oglądaliśmy 96:98. Trzy minuty z okładem trwała seria Bostonu. Miejscowi stracili pewność, Tobias Harris migał się od odpowiedzialności, Embiid dostał kolejnego bloka, szczęśliwie waleczność PJ Tuckera pozwoliła dołożyć cegiełkę, były też trafienia Maxeya i floater Hardena w najgorętszym możliwym talencie. Trener Joe Mazzulla nie brał przerw, zezwalał swoim się dogadać na szybko, o piłce i tak decydował Tatum. No i właśnie…

Jaylen Brown x Boston

Gość jest absolutnie wart maksymalnego kontraktu, dziewięciu cyfr z dwójką z przodu. I choć ofensywnie postacią numer jeden w klubie od długiego czasu pozostaje Jayson Tatum, nie rozumiem dlaczego Boston nie wykorzystuje JB w roli właściwej dla jego talentu. To zapewne kwestia charakteru samego zawodnika, osobowości zebranych w szatni, w tym postaci głównego trenera. Dlaczego tak często JB zostaje w najważniejszych momentach odcinany od piłki przez własny zespół? Scenariusz się powtarza:

• Game 1: JB notuje 80% z gry. Zdobywa 14 punktów w I kwarcie. Łącznie oddaje 10 rzutów.
• Game 4: JB zalicza 10/16 z gry (63%) po I kwarcie ma 12 oczek. W IV kwarcie i dogrywce oddaje łącznie 3 rzuty.

Oba mecze Boston przegrywa. Bywa, że JB wykonuje najbardziej niewdzięczną robotę w obronie, podczas gdy Tatum siedzi na weakside i bije statystyki (chwyta zbiórki). Brown na połowę rywala częstokroć lata z pustą taczką, podaje ufnie i zgodnie ze sztuką, ale piłki z powrotem dostaje rzadko. Celtics pod presją mają klapy na oczach. Tak od wielu lat, zmieniają się tylko twarze. Tatum namaszczony na gościa zamykającego mecze, nie żałuje sobie prób. Swoje rządy narzucają też Brogdon i Smart. JB siedzi cicho.

Owszem, czasem mu się piłka dłoni nie trzyma, ale kiedy zaczyna mecze z ogniem w oczach i każdą próbę skutecznie śle do kosza, Celtics sami sobie działają na szkodę pozwalając rywalom Browna odciąć. Wytłumaczeniem w żadnym wypadku nie jest obrona rywala. Wyobraźcie sobie podobne rzeczy w Golden State. Przecież tam każdy trener rywali od wielu lat próbuje zneutralizować Klaya Thompsona. To absolutny klucz. Steve Kerr wie co robi, dlatego staje na rzęsach by Klaya odblokować. Na jego wyswobodzenie spod presji obrony potrafi pracować cały zespół. Kerr wie, że jeśli Thompsona zakopie, potraktuje jak “role playera” to będzie koniec wielkich GSW. Mowa o presji wywieranej na rywalach, zespołowości, budowaniu pewności siebie wśród najważniejszych postaci. Browna nazwałbym w tym momencie sfrustrowanym profesjonalistą. Widać na konferencjach prasowych: nie powie krzywego słowa, ale mowa ciała i wynikający z tego brak entuzjazmu widoczne są gołym okiem.

Nuggets 124 Suns 129 [2-2]

Trener gości Mike Malone nie może być zadowolony. Denver stało przed ogromną szansą zamknięcia serii, ale nie odrobili lekcji. Praca, którą trener wykonał w tym meczu pozostawiła wiele do życzenia. Devin Booker i Kevin Durant się śmieją. Rzucają jak na letnim sparingu. Dziś po raz kolejny nie pozostawili suchej nitki na rywalach. W szczególności ten pierwszy:

• Game 3: 47 punktów 20/25 z gry 9 asyst 2/2 FT
• Game 4: 36 punktów 14/18 z gry 12 asyst 5/6 FT

Linijki równie genialne, co FATALNIE świadczące o Nuggets. Przede wszystkim obrona tranzycji w wykonaniu Denver to nieporozumienie. Dwadzieścia straconych oczek, z tego za trzy czwarte odpowiada Booker. Joker w zamierzeniu na wysokości zasłony, od drugiej kwarty już mocno ziajany, stojący bezradnie na trzecim metrze. Rozpędzający się z piłką Book wchodzący w ulubiony półdystans, nabierający rytmu i ogromnej pewności. Kolejno przewidywalność podwojeń, o jakież to jest kuriozum. Podwojenia one pass away, nawet od Duranta! Booker uciekający od podwojeń z piłką albo podający na otwartą pozycję, tam czekanie na closeout i minięcie albo otwarty róg parkietu i treningowa pozycja do rzutu. Denver z niegrywalnego, beznadziejnego od miesięcy Larry’ego Shameta uczynili bohatera. Facet najechał im 19 punktów przy 5/8 zza łuku!

Rookie level

Durant operujący 1 na 1 na półdystansie, rzucający nad ludźmi. Ja tam się nie znam, ale gdy po raz czwarty na przełomie tygodnia spotykasz na drodze jednego z najwybitniejszych strzelców tej dyscypliny i pozwalasz mu robić dwa stabilizujące kozły na lewo czy prawo, a następnie wychodzić w górę, to nie odrobiłeś lekcji, kropka. Tak zwane soft doubles, które KD musiał jedynie wyczekać, kiwali ich z Bookerem jak chcieli i szczerze, za takie rzeczy traci się pracę. Mike Malone w przypadku przegranej seri (bez udziału Chrisa Paula) musi się mieć na baczności.

Rzucił Jokera (53 punkty 11 asyst 6 strat) do zdobywania punktów od wczesnych minut, ten nar%chał historyczne statystyki, ale nie wyrobił energetycznie. Poszli na wymianę ciosów z dwójką najlepszych strzelców w historii, grali we dwóch z Murrayem przeciwko Bookerowi i KD, nie wykorzystali kompletnie wszechstronności, przewagi kadrowej. Taki przykładowo Bruce Brown oddał w tym spotkaniu DWA rzuty! Omiatali go wzrokiem, grali na siebie jak nigdy dotąd. Murray musi ego schować do kieszeni, nie jest na poziomie Bookera, potrafi zdobywać punkty, ale próbując utrzymać tempo w ataku, w przeciwieństwie do rywala, przestaje kompletnie grać w obronie, staje i dyszy.

If you gonna be dumb, you better be tough

Tu także Malone, pozwala zajeżdżać 3-4 kluczowych graczy, reszta jest statystami. Jeff Green nie nadążający za akcją, wyłuskiwany przez Phoenix jako człowiek do dmuchania, Braun pojedyncze minuty, Brown brak udziału w ofensywie, dlaczego nie gra Cancar? Dlaczego zajechanemu Gordonowi każą kryć drugiego centra Suns? Tu by lepiej wyglądał nawet DeAndre Jordan. Brak odwagi i elastyczności trenera się na nim zemści. Do zwolnienia. Ratuje go pierścień, serio. To samo pisałem na temat Budenholzera. Zanim w kolejnym meczu (notabene w serii przeciwko KD) dokonał pewnych korekt i za sprawą fantastycznego Giannisa (oraz kontuzji rywali) faktycznie pierścień zdobył. Dwa lata później i tak stracił pracę.

Ciekawostką było spięcie Jokera z kibicem, który okazał się być właścicielem zespołu Phoenix. LOL. Sytuacja nieoczywista, z jednej strony kibic wpływający na grę, nie chcący oddać piłki, z drugiej przedramię Serba. Zakończyło się faulem technicznym, teraz debatować będzie komisariat Adama Silvera. Jeśli zawieszą Jokera na Game 5. to będzie skandal. Na szczęście owner Matt Ishbia ma jaja i mówi jak jest:

Great win for the Suns last night in an amazing series so far!
That should be and is the only story. Suspending or fining anyone over last nights incident would not be right. I have alot of respect for Jokic and don’t want to see anything like that. Excited for game 5! Go Suns!

— Mat Ishbia (@Mishbia15) May 8, 2023

Dobrego dnia wszystkim. Podziękowania dla całej grupy Patronów GWBA:

• Zwady
• Oskar L. 
• M.Sol
• Drydziek

Moje uszanowanie Panowie, szacunek jest obopólny.