Dzień dobry, jest piąta rano, lecimy na żywo z meczem Denver vs Minnesota, bo to przecież przedwczesny finał, nie? Patronami dzisiejszego odcinka są: T. Dudek | Mikołaj Klepacz | Krystyna Pawłowicz | Karol Strasburger, dziękuję, polecam się i oby nie był to nasz ostatni, wspólny sezon. B

Wolves 97 Nuggets 112 [2-3]

Zaskoczenie: jak donosi stacja TNT nie zobaczymy dziś Mike’a Conleya (uraz prawego Achillesa) w jego miejsca gra NWA, świetny obrońca POA, a prywatnie kuzyn SGA z zespołu OKC. ANT, czołowy strzelec NBA, podwajany jest przy każdej zasłonie z piłką, więc KAT raczej szeroko stoi… no dobra starczy tych akronimów. Dodam tylko, że Jokerowi wręczyli MVP przed meczem, jedziemy WTMW!

DPOY Rudy Gobert wierci się w środku, bardzo ruchliwy jest, to znaczy gdy zroluje, ma przestrzeń do gry w ataku, ale Wolves tego nie wykorzystują. Francuz musi dziś zagrać na wysokim poziomie, zwłaszcza w obronie (!) bo inaczej będzie kiszka. Szkoda, że jest taki drewniany w ataku, bo mogliby przez niego stosunkowo łatwo grać. Towns również widzi podwojenia “on the catch” to jest kiedy piłka leci do niego poniżej linii rzutów wolnych. Trochę się będzie musiał nagimnastykować, na pewno szybkie decyzje rzutowe albo oddanie.

Na nieszczęście stłukł udo/kolano przed chwilą i wygląda jeszcze bardziej pokracznie niż zazwyczaj, kuleje i krzywi się przesadnie, jak kiepski aktor w teatrze. Wiemy, że boli nie trzeba tak histeryzować. Uczciwie przyznajmy jednak, strzelcem przy tak wielkim cielsku jest znakomitym (23 punkty 10/19 z gry w całym meczu). Tymczasem po drugiej stronie Joker widzi, że rywale wiszą udrapowani na kolegach, chciałby więcej podawać, ale zdecydowanie najlepszą i potrzebną opcją jest jego gra indywidualna, ciśnie więc wszystkich po kolei. Pierwsze dziesięć minut, a ten ma już dwanaście punktów podczas gdy Aaron Gordon siedzi na ławie z szybko złapanymi dwoma faulami.

Druga kwarta się rozpoczyna, Joker z placu, Towns poszedł sprawdzić nogę do szatni, więc goście uruchamiają Goberta, ten nurkuje do samej obręczy, łapie dwa głębokie podania i dwa razy kończy z góry, brawo! Mówiłem, bardzo dużo ma miejsca, przez Denver traktowany po macoszemu, muszą więc go zaangażować.

No i tutaj chyba kluczowy moment, bo Wolves jak trener przykazał: bezpardonowo jadą pod obręcz, ale dawno nie widziałem trzech z rzędu fauli ofensywnych! Masa błędów i nerwowości po obu stronach, wynik stanął na remisie (31:31) i stoi tak od dobrych trzech minut! Jedni szarżują, drudzy bez swego MVP nie potrafią zlepić dobrej akcji. Edwards wraca na plac, ale pozostaje niewidoczny wobec podwojeń i bez Conleya coraz ciężej wyglądają Wilki. Joker cały czas znajduje przestrzenie do zdobywania punktów, w promieniu dwóch metrów od obręczy to praktycznie automat, w każdym razie wielki to koszykarz, gdybyście jeszcze nie wiedzieli.

Note to self: goście muszą wyswobodzić Edwardsa, bo nie wydolą. Póki co trwa wymiana ciosów, ale nie ma nawet co przyrównywać jakości ataku pozycyjnego obu stron. Gobert niepewne dłonie, masakra. Opuszcza piłkę po zbiórce, braki warsztatowe tragiczne, niech idzie na korepetycje choćby do naszego Czarka Trybańskiego. Edwards bez dnia, zalicza 1/8 z gry w momencie gdy piszę te słowa, Nuggets znów zaatakowali po zbiórce z własnej tablicy i prowadzą czterema praktycznie bez wkładu Murraya, Portera czy rzutów za trzy. Wolves wyglądaliby znacznie lepiej gdyby nie idiotyczne błędy. W samej drugiej kwarcie popełnili OSIEM (!!) strat i powinni się cieszyć, że na przerwę schodzą tracąc jedynie sześć oczek do gospodarzy…

Druga połowa startuje… nie no zmiana narracji. Nikola Jokic  to jest je%any Rambo, wygląda jak farmer z gry komputerowej albo kreskówki, który rozstawił dubeltówki w strategicznych miejscach, poprzywiązywał do cyngli sznurki i teraz za nie pociąga. Strzela do wilków, które próbują wejść do środka i porwać mu kury. Nie cacka się, nie przeprasza tylko morduje jednego za drugim, po kolei każdemu śrutówką w wilczy zad. Mistrzowie za sprawą swego farmera są mistrzowsko efektywni w trzeciej kwarcie, zdobywają 38 punktów na 65% z gry oraz 10/10 FT i zaraz się zrobi dwadzieścia przewagi! Gość przez dwanaście minut trzeciej kwarty, prawdopodobnie najważniejszego meczu sezonu, zalicza 16 punktów i 4 asysty, a zarazem wydaje się przy tym bezczelnie bawić, inteligencją boiskową wyprzedza rywali o krok, zobaczcie sami:

Jak się przed tym bronić? Niejeden fachowiec chciałby wiedzieć, pewnych rzeczy zwyczajnie nie idzie zatrzymać: 40 punktów 13 asyst 7 zbiórek ZERO strat 2/3 zza łuku 15/22 z gry. I tak, czwartą kwartę też wygrywają mistrzowie (jednym punktem).

Śmieję się, to wszystko co mi pozostało. Nie mogę się złościć, nie przez przypadek on jest trzykrotnym MVP, najlepszym graczem NBA. Dziś zagrał wybitnie, należą mu się kwiaty, stał ponad wszystkimi [Edwards]

Niemniej imponuje szkoleniowiec Mike Malone, który po każdej naradzie podczas przerwy na żądanie, ogląda łatwo zdobyte punkty. Egzekucja ataku pozycyjnego Denver to jest dla oka przyjemność nie mniejsza do tej, jaką było obserwowanie San Antonio Spurs przed dekadą z Timem, Manu, Tonym i młodym Kawhi… zanim nie przemienił się w Load Managera:

Wnioski końcowe: trzy kolejne zwycięstwa mistrzów w serii i pełna kontrola wydarzeń przez misiowatego Serba, a wszystko sprzed twarzy rzekomo najlepszego obrońcy ligi. Anthony Edwards… widział dwóch obrońców całą noc… ale tak… musimy skończyć z porównaniami do MJ-a: 18 punktów 5/15 z gry 4 straty. Bez dostępnego Conleya siermiężnie to wyglądało, z minuty na minutę coraz bardziej niepewnie i chaotycznie. Co za tym idzie, bez gwałtownego zwrotu akcji, jakiejś anomalii strzeleckiej, ta seria zakończy się w kolejnym meczu, takie moje zdanie.

Taktycznie obrońcy tytułu mają Minnesotę w garści, postać Aarona Gordona w roli stawiającego zasłony lub ball-handlera, zmieniła grę. Sprawia, że Gobert chcąc nie chcąc musi wychodzić poza schemat, który Wolves dla niego narysowali, czyli gościa patrolującego pole trzech sekund. Zasadniczo, nie wiem czy pamiętacie: odkąd tylko Gordon zajechał do Denver w marcu 2021 roku, ci są zespołem MISTRZOWSKIM.

• końcówka 2020/2021, od chwili transferu Gordona, Denver wygrywa 18 z 22 meczów
• playoffs i cały kolejny sezon 2021/2022 psuje zerwane ACL Murraya
• kampanię 2022/2023 kończą z tytułem mistrzowskim (16-4 w playoffs)
• dziś 2023/2024 jawią się jako główny kandydat do powtórki
• dlatego doceńmy rolę AG, tak multi zadaniowa czwórka to SKARB!

Pacers 91 Knicks 121 [2-3]

Madison Square Garden skanduje “Knicks in six” zaś komentujący spotkanie Stan Van Gundy pyta retorycznie:

Widziałeś występ Knicks, czy to ci wygląda na zajechany, skończony zespół, który nie ma już z czego ciągnąć energetycznie, zdrowotnie?

Wykąpani w kociołku Panoramixa czy tam gumisiowym soku, wyspani we własnych łóżkach, Knicks powrócili do własnej hali i przykładnie wygrzmocili miękką fajkę Indianę. Wiedziałem, że Achiuwa ostatecznie poleci z pierwszej piątki, bo razem z Hartensteinem to zbyt wielki ubytek dla spacingu, jego miejsce nareszcie zajął Deuce McBride, dla którego był to pierwszy start w playoffs w karierze. Wypadł świetnie: 17 punktów 4 asysty 7/15 z gry plus obrona na piłce vs Haliburton oraz bardzo fajne zasłony mały/mały.

A propos Haliburtona, ten facet musi określić swoją tożsamość. Gwiazdor, który kończy 16% akcji zespołu? Nie potrafiący, a może nie chcący wyjść do piłki? Niemrawy, pasywny na obwodzie, bez pazura do ataku obręczy, przystający na rzuty przez ręce. W obronie kołek, bardzo, bardzo słaby występ, którego nie rozumiem. Dla kontrastu, Knicks dominujący energią, siłowo, idący po swoje przy ogłuszającym dopingu miejscowej publiki:

Nie ma niczego jak MSG. Chcieliśmy wrócić do naszego stylu koszykówki i dzięki fanom udało się. Przy takim wsparciu trudno nie dawać z siebie 100% [Isaiah Hartenstein]

I-Hart zaliczył w tym spotkaniu 17 zbiórek, w tym dwanaście ofensywnych (!!) podczas gdy cała ekipa Indiany zaliczyła pięć. Całościowo na deskach zobaczyliśmy 53-29, no bez jaj. Dlatego mówię… rozmiękczone, zamoknięte fajki. Ma się rozumieć było parę spięć, ale w fizycznej bitce i zwarciu lepiej czują się Nowojorczycy, to ich klimat. DiVincenzo spiął się z Mylesem Turnerem, trzeba było rozdzielać.

Oni chcieli przykozaczyć, ale to nie ich tożsamość. Nikt się w NBA nie bije, nie jesteś żadnym kozakiem, więc graj i nie świruj [DDV]

I co najważniejsze, Jalen Brunson ZNÓW wygląda jak dominujący zawodnik: 44 punkty 7 asyst 18/35 z gry. Stopa już chyba w porządku, która to już czterdziestka w tych playoffs, bo straciłem rachubę? Kolejne chłopy gubią orient próbując ustać przeciwko niemu, idą w złe strony, muszą się podeprzeć ręką przed upadkiem, ale nawet gdy ustoją, na kontakcie tak czy inaczej wpada rzut. Popatrzcie sami:

Dlaczego IND tak rzadko podwaja Brunsona? Po pierwszej nie nawykli do tego, nie podwajali gwiazd rywali przez cały sezon i nie są w tym biegli. Po drugie Knicks są świetnie przygotowani, JB widząc podwojenie wie, że wolny gracz jest każdorazowo na tzw. elbow, czyli przedłużeniu linii rzutów wolnych, skąd szuka ataku obręczy, a najczęściej podania. Hart, Hartenstein, DDV, wszyscy grają w ten sposób.

Na koniec dodajmy jeszcze postać Aleca Burksa (ściągnięty w ostatnim okienku transferowym) który zalicza trzeci z rzędu produktywny występ: 18 punktów 5/8 zza łuku. Dziś był to dodatek, ekstra kopniak w du%ę Indiany, ale dobrze wiedzieć, że Knicks podnieśli łeb i zmierzają do finałów konferencji. Co prawda nie wyobrażam sobie aby mogli pokonać Denver, ale Bostonowi krwi napsują, zobaczycie. No ale dobrze, nie uprzedzajmy faktów, tegoroczne playoffs to prawdziwy roller-coaster emocji. Tym niemniej, blowout przy trzech starterach kontuzjowanych w kluczowym meczu… owacje na stojąco… brawo Mr Thibs!

GWBA Kids Camp

Otrzymałem kilka zgłoszeń na maila (dziś/ jutro odpowiem) także będziemy to robić! Jeszcze raz Was zapytuję, czy ktoś ma chęć przyjechać z dzieckiem na Camp 26-30 sierpnia? Powabimy się w sport i odpoczniemy, wklejam poniżej to samo co wczoraj, zachęcam do wysyłania maili:

Moi Drodzy planuję w sierpniu zorganizować GWBA Kids Camp (wstępny termin to 26-30 sierpnia) czyli obóz dla dzieci z ojcami. Na pokład możemy zabrać dziesiątkę dzieciaków (najlepiej razem z ojcami) bo prawnie odpowiadać za Wasze pociechy nie chcę. Zobaczymy jakie będzie zainteresowanie – więc jeśli nie będzie możliwości byś jeden z drugim wziął urlop i przyjechał razem z dzieckiem/dziećmi, to poprosimy o pomoc osobę z papierami wychowawcy kolonijnego i odpowiednie umowy spiszemy. Wolałbym jednak uniknąć formalności i odpowiedzialności. Bardziej widzę to na zasadzie pięciodniowych, quasi sportowych kolonii dla ojców z dziećmi w wieku… no właśnie… myślę 9-13 lat. Mojego Olka też zabieram, oczywiście.

Od razu uprzedzam, nie jest to żaden obóz koszykarski, ale w kosza też pogramy. Nie jest to camp dla wielce uzdolnionej młodzieży, przyszłych mistrzów sportu ani dla dzieci rodziców o niespełnionych ambicjach tylko normalny “zajawkowy” camp, aby rozpoznać jakie aktywności Twoje dziecko lubi, do jakich się garnie i żebyś mógł Tato spędzić z nim jakościowy czas.

Planujemy trening kosza (obowiązkowo jerseye koszykarskie i wzmacnianie przynależności drużynowej) mecz piłki nożnej, ognisko, mini spływ kajakowy (może) gry i zabawy sprawnościowe na otwartym powietrzu, jezioro, będzie możliwość spędzenia wybranej nocy w namiocie, jeśli dzieciaki będą chciały, oczywiście na terenie zamkniętego, bezpiecznego, wiejskiego ośrodka (poniżej parę zdjęć) z domowym jedzeniem i opieką dorosłych.

Co myślicie? To bardzo wstępny etap przygotowań, jak mówię: mini temat: 20 osób w sumie, czyli pewnie dwunastka dzieciaków i ósemka ojców / rodziców. Jeśli ktoś z Was nie ma planów 26-30 sierpnia to zapraszam. Mojego maila / numer telefonu znacie. Najlepiej zostawcie swój numer na mailu:

gwiazdybasketu@gmail.com

Dobrego dnia wszystkim!