WTMW.

Ovo su ljudi kojo su zavili Srbju u crno: Sudijska trojka kojoj nije mesto nina basketu iza zgrade a kamoli u finalu. Viste nasi heroji hraba srbija pala u paklu Manile Nemcy i sudije su bili prejaki ali ovi Orlovi zasluzuja naklon do poda. – tak brzmią nagłówki gazet w Serbii po wczorajszym finale mistrzostw świata FIBA. Mowa jest o arbitrach, dla których “nie ma miejsca w koszykówce”:

“These are the people who turned Serbia into black, the trio of judges who have no place in basketball behind the building, let alone in the final. You see, our heroes, the courage of Serbia fell into the hell of Manila, the Germans and the referees were too strong, but these eagles deserve a bow to the floor”

W pierwszej kolejności gratulacje dla Niemców, którzy z bilansem 8-0 pozamiatali turniej. Dennis Schroder (28 punktów) jest pewny. Franz Wagner (19 punktów 10/11 FT) napastliwy, role obsadzono świetnie, a tajemnica tkwi w zastępie twardo grających pod koszem wysokich. Daniel Theis przy 203 cm wzrostu (oraz 213 cm rozpiętości ramion) robi tu właściwie za skrzydłowego. Klasyczną funkcję środka pełnią Voigtmann (211 cm) oraz występujący na codzień w NBA Moritz Wagner (również 211 cm). Co najciekawsze, wymieniona trójka z powodzeniem wychodzi na obwód i rzuca z dystansu. Nie mordują ustawienia, nie powodują że rywal zaciska szeregi pod obręczą. Jaka jeszcze reprezentacja dysponowała takim gabarytem i rzutem z pozycji centra?

Serbia nie. Kanada nie. Stany Zjednoczone? W teorii panowie JJJ, Banchero i Portis rzucać z dystansu potrafią, w rzeczywistości z odległości 6.75 metra (a to przecież odczuwalnie bliżej niż w NBA) kolektywnie zaliczyli 6/23 zza łuku, co daje 26%. Mało tego JJJ wciąż fauluje na potęgę, Banchero nie nadaje się do roli zderzaka podkoszowego, a Portis nie jest żadnym talentem na miarę medalu. Jako kotwica defensywy stanowi zaproszenie do ataku. Walker Kessler nie rzuca wcale. Dość powiedzieć, że w najważniejszym momencie meczu z Kanadą coach Steve Kerr umieścił na centrze… Mikala Bridgesa. Ja rozumiem, że próbować trzeba, ale wyglądało to równie niezręcznie co szpagaty w wykonaniu Victora Wembanyamy:

Wróćmy do Niemców, przecież tu jeszcze wchodzi postać Isaaca Bongi – klasycznego stopera z 213 centymetrową rozpiętością ramion, na niskim skrzydle. W turnieju 9/21 zza łuku. Dodaj 208 centymetrowego Franza Wagnera jako de facto shooting guarda (!) którego praca nóg i talent, jeśli chodzi o atak obręczy stanowiły momentami prawdziwą różnicę. W tych warunkach Dennis Schroder mógł czekać aż “gra do niego przyjdzie”. A gdy robiło się naprawdę gorąco, pojawiał się Johannes Thiemann (205 cm wzrostu) mobilny walczak grający tyłem do kosza, wychodzący do piłki, klejący grę w roli podobnej, jaką w Golden State Warriors pełni Draymond Green. Innymi słowy, Niemcy doprawdy mieli to dobrze poskładane. Nie wspominam nawet strzelca Andreasa Obsta, bohatera meczu ze Stanami (24 punkty 6 asyst) czy kozłującego Maodo Lo, bez którego Niemcy nie pokonaliby w grupie Australii (20 punktów 8/12 z gry). Każdy miał swoje momenty i to jest piękne.

Co nie zmienia faktu, że najpięknieszy basket na turnieju grali Serbowie, ale (odnosząc się do początku wpisu) przy bardzo twardej linii sędziowania pod koszem, środkowy Nikola Milutinov został zduszony (zepchnięty, stłamszony) a cały koncept gry podopiecznych trenera Pesica się posypał. Nie było klasycznych zasłon, hiszpańskiej wersji pick and rolla. Milutinov był przestraszony, grający w jego miejsce Filip Petrusev skończył owszem parę akcji, ale ostatecznie zabrakło mu i siły fizycznej i doświadczenia. Wraz z młodym Jovicem parokrotnie szarżowali bez pomysłu na obręcz i zaliczali ofensywne faule. Bogdanovic w tych warunkach po prostu nie był w stanie wyjść do piłki w drugiej połowie. Pamiętajmy też o kontuzji Dobrica na samym początku zawodów.

Owszem, w środkowej części gry odniosłem wrażenie, że arbitrzy sprzyjają Niemcom, gwizdki szły wybitnie po ich myśli, choć głównie chodzi raczej o brak gwizdków. Wjazdy podkoszowe i próby dogrywania piłki w środek przestały mieć sens, trójki choć imponująco momentami wyprowadzane, uparcie nie chciały siedzieć w koszu. W trzeciej kwarcie mecz nie szedł wybitnie po myśli Serbów, stracili kilka posiadań, a mimo to byli przecież w grze. Rzut z rogu Gudurica po przechwycie Bogiego mógł doprowadzić do remisu! Zważywszy więc warunki, Serbia zasługuje na najwyższe uznanie. Gdyby nie parę niuansów złoto było na wyciągnięcie ręki. Imponujący kawał koszykówki pokazał 190 centymetrowy Aleksa Avramovic (21 punktów), który stanowi uosobienie waleczności oraz powiedzenia, że ciężka praca i przygotowanie pokonują stres, z jakim wiążą się występy nawet o najwyższą stawkę.

Koniec końców chciałem powiedzieć, że World Cup pomimo rażących momentami różnic między ekipami, stał na nieporównywalnie wyższym poziomie niż zeszłoroczny Eurobasket. Myślę, że przez te dwa minione tygodnie otrzymaliśmy niezłą dawkę emocji, a nowoczesny basket w ujęciu międzynarodowym opiera się nie na wymienności pozycji, do czego zmierza NBA, ale odpowiedniej kombinacji talentu, gabarytów oraz rozpisania ról. Wysocy muszą być wysocy oraz umieć rzucać. Zespół musi opierać się na co najmniej dwóch silnikach, których równoczesna praca nie zaburza płynności jazdy, a każdy z graczy musi umieć schować dumę do kieszeni. W tych paru elementach zespołowi amerykańskiemu zabrakło. W pierwszej kolejności muszą rozejrzeć się za wysokim, który będzie w stanie pojedynkować się z Jokerem. Bo wyobraźcie sobie, gdyby Serbia z Jokerem stanęła do finałowego meczu… no, to byłoby ciekawe.

Dziękuję wszystkim za wspólnie przeżywane emocje związane z turniejem. Co przed nami? W tym tygodniu jedziemy z chłopakami do Szczecina na GWBA Camp IV. I tak odnosząc się trochę do wczorajszych komentarzy, może w przyszłości, zamiast zza klawiatury ferować wyroki na temat biednego mnie, pojawicie się na campie (w tym roku jeszcze Bielsko-Biała, zapraszam) i przekonacie z jakim super chłopakiem macie do czynienia 😎 B / Dziękuję Patronom: KkkTtt oraz Wyspiansky!