Kiedy zapytasz długoletniego fana NY Knicks, co może teraz robić emerytowana gwiazda Patrick Ewing – odpowie ironicznie: “poci się” albo “podróżuje” (od ang. travelling czyli: robi kroki). Bo Ewing to dziwna postać: nigdy nie przymilał się kibicom, gapił tępo na dziennikarzy, odpowiadał monosylabami. Chyba zwyczajnie nie radził sobie z popularnością, na czym cierpiał jego publiczny wizerunek. Znała go wyłącznie garstka ludzi: rodzina, paru kumpli z uniwersytetu Georgetown i kolegów z drużyny. Do tego jeszcze obficie się pocił. Dla wielu był 213 centymetrowym dziwakiem.

Trzeba mu oddać. Zawsze grał twardo. Przewodził w lidze pod względem zużywanych worków z lodem, którymi obkładał kolana, głowę i inne poobijane członki. Nadal dzierży też rekord Knickerbockers pod względem liczby zdobytych punktów, zbiórek, bloków i rozegranych meczów. Jego gra podkoszowa był prosta, ale skuteczna. Kiedy robił swój markowy manewr, trenerzy drużyn przeciwnych zawsze zgłaszali sędziom błąd kroków, ale ci nigdy nie dęli w gwizdek. Ewing był też prawdopodobnie najlepiej rzucającym z wyskoku podkoszowym w historii NBA. Rzucał jak automat z lewej, prawej, ze środka. Przychodzi mi na myśl jeszcze Horace Grant, ale ten rzucał przeważnie z “top of the key”.

Chorobliwie nieśmiały jako nastolatek, Patrick musiał radził sobie z problemami, jakie powodował jego ogromny wzrost. Za wszelką cenę chciał zachować anonimowość, ale kiedy jest się o dwie głowy wyższym od rówieśników – trudno by cię nie zauważono. Na szczęście trafił pod skrzydła trenera Georgetown Johna Thompsona, który słynie z bliskich, niemal ojcowskich relacji ze swoimi zawodnikami. Pod wodzą Thompsona Ewing stał się uczelnianą gwiazdą. Grał twardo w obronie, blokował wszystko: w finale przeciwko Płn. Karolinie pierwsze pięć akcji przeciwników zaliczono po tzw. “goaltending” Ewinga. Dominował strefę podkoszową jak mało kto. Przynajmniej zanim do NBA nie przyszedł Shaq…

Ostatecznie nigdy nie zdobył tytułu NBA, wielu z którymi rozmawiałem twierdzi, że był przereklamowany, ale faktem jest, że nawrzucał 24,815 punktów (95% dla NYK) i ściągnął z tablicy 11,607 piłek w ciągu kilkunastoletniej kariery w NBA. Gdyby nie jego postać, niewiele historii mieliby do opowiadania kibice Knicks na przestrzeni ostatnich 20 lat. Co więcej, nigdy nie miał do pomocy graczy pokroju Scottie Pippena, Dwyane Wade czy Carmelo Anthony.

To prawda, Nowitzki w tym roku udowodnił wszystkim, że jedna supergwiazda wystarczy by zdobyć mistrzostwo, ale kiedy Dirk tracił na chwilę “czucie w rękach” i potrzebował pomocy – Jason Terry trafił rzuty, które musieli trafić. A Ewing? Miał Johna Starska, który uraczył swój zespół skutecznością 2-na-18 w meczu 7. przegranych finałów ’94 z Houston Rockets. Jak sam mówi: “Miałem przy sobie dobrych chłopaków. Nie chcę odmawiać im niczego. Miałem Johna, Allana Houstona, Sprewella, Oakleya. Ale żaden z tych gości nie był graczem pokroju Carmelo. Nie miałem nikogo takiego”.

Na usprawiedliwienie Ewinga należy też zauważyć, że okres świetności Knicks przypadł w najlepszych latach Michaela Jordana. Ale kiedy tylko MJ poszedł grać w baseball, Ewing wprowadził ekipę do Finałów. W siódmym meczu finałów wschodu przeciwko Indiana Pacers zanotował 24 punkty, 22 zbiórki, 7 asyst, 5 bloków oraz decydującą dobitkę w końcówce. Swój wyczyn zaakcentował stojąc na stoliku sędziowskim i machając łapami w kierunku trybun. Był to rzadki moment w karierze Ewinga, w którym znalazł się tak blisko kibiców…