Można przyjąć jednak z dużą dozą prawdopodobieństwa, że to w drużynie Bucks w latach 1982-1990 taki zawodnik po raz pierwszy pojawił się nie jako eksperyment, ale człowiek “na etacie”. Styl gry Kozłów z tamtego okresu powodował, że nominalni rozgrywający grali więcej bez piłki, skupiając się przede wszystkim na egzekucji (Dunleavy, Hodges), podczas gdy za kreowanie odpowiedzialni byli gracze pokroju Moncriefa, Presseya czy Johnsona.

Nie sposób nie wspomnieć w tym artykule o dwójce Bird-Johnson, których rola w tworzeniu się typu gracza point forward jest nie do przecenienia. Rywalizacja Celtics z Lakers, za sprawą tych dwóch, na lata zdominowała nie tylko NBA, ale i globalne myślenie o koszykówce, dając podwaliny dla całych pokoleń zawodników i trenerów. Fenomenalny przegląd gry, boiskowe IQ jednego i drugiego, kosmiczne wręcz umiejętności i warunki fizyczne (obaj w papierach mieli 206 cm i 100 kg) zalety Birda i Magica wymieniać można bez końca. Trudno zatem o lepszy modelowy przykład point forwarda.

Magic Johnson zaczynał w Lakers właśnie w takiej roli, dzieląc się piłką z nominalnym rozgrywającym, Normem Nixonem. Około 1982 sztab Jeziorowców zrozumiał, że im więcej piłki dla Magica, tym lepiej dla drużyny i Johnson został przeprogramowany z pozycji SG, na której figurował w zestawieniach na PG.

Przypadek Birda jest trochę inny, gdyż on nigdy nie przetrzymywał tak długo piłki w rękach, ani też nie nastawiał się na inicjowanie akcji. Tę robotę zostawiał fachowcom takim jak Danny Ainge i Dennis Johnson. Kiedy już jednak podanie trafiło do rąk Birda, to nawet z obrońcą na plecach potrafił dograć piłkę z zegarmistrzowską wręcz precyzją, używając swojego szóstego zmysłu. To otwierało przed ofensywą Celtów zupełnie nowy wymiar. W dzisiejszych czasach podobną umiejętność niektórzy widzą u Borisa Diawa, dla którego wszelkie porównania z Birdem są wielce nobilitujące.

Nie jest ważne kto zdobędzie punkty, ale kto dostarczy punktującemu piłkę. Nigdy nie byłem specjalnie szybki ani silny. Niektórzy gracze wybijali się na metr w górę bez żadnej trudności, ale ja taki nie byłem. Pokonywałem ich sprytem i wzorcowym opanowaniem podstaw gry [Larry Bird]

1

W latach 70’tych Barry, w 80’tych Bird i Magic, a w latach 90’tych i w pierwszej dekadzie nowego tysiąclecia czołowymi point forwardami ligi byli skrzydłowi tacy jak Grant Hill, Tracy McGrady, Lamar Odom i Scottie Pippen (wiele osób widzi jednak w tym gronie również PG/SG Penny Hardawaya, z uwagi na jego umiejętności).

[vsw id=”-uIq1bmBzSw” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Szczególnie interesujący wydaje się być przypadek Pippena. W jego wyszkoleniu technicznym znać sznyt i surowość lat osiemdziesiątych, podczas gdy jego warunki fizyczne hołdowały cechom najbardziej pożądanym w ostatniej dekadzie XX w. To truizm w najczystszej postaci, ale nie byłoby sześciu tytułów Bulls bez Scottiego Pippena u boku Michaela Jordana.

CZYTAJ DALEJ >>