Ostatni raz na meczu koszykówki siedziałem w bostońskiej TD Garden oglądając zaciętą końcówkę spotkania Celtics vs Lakers. Dziś znów liczę na wyrównany pojedynek: Śląsk Wrocław we własnej hali podejmuje Sokół Łańcut w walce o prymat w pierwszej lidze i przewagę parkietu w playoffs.

Wstęp sentymentalny

Wiosna nad rzeczką Widawą. Siedzę z ojcem na składanych krzesełkach i czekam aż jakaś litościwa ryba przerwie nudę upalnego popołudnia. Z dużego fiata koloru „piasek pustyni” gra radio, Elektryczne Gitary, Varius Manx. Redaktor Eski wybiera numer kierunkowy i pyta:

Halo, czy to Włocławek? Tak, a o co chodzi? Kto wygra mecz? Śląsk! Do boju, do boju, do boju WKS!

Zieliński, Tomczyk, Wójcik, McNaull, Miglinieks, Adomaitis, Urlep, te nazwiska znam lepiej niż poczet władców Polski. Rodzina Dominika Tomczyka mieszkała niedaleko mojej babci i do dziś pamiętam jak zawodnik Śląska przypieprzył się w framugę drzwi prosząc o możliwość skorzystania z telefonu stacjonarnego. Gdy zza oceanu przyleciał wujek zabieraliśmy go do ZOO, na rynek, Ostrów Tumski i inne atrakcje, ale największe wrażenie zrobił na nim pojedynek jaki Idea stoczyła z Maccabi Tel Avi w Hali Ludowej.

Zima, wały nad Odrą. Flaszeczka dla wzmocnienia wesoło krąży wkoło wśród licealnych kolegów. Jedziemy do Hali Orbita na kolejny mecz koszykarskiego sezonu. Wielkość Śląska już nieco przyblakła, siedemnastokrotny Mistrz Polski nie może doczekać się pełnoletniości. Wciąż jednak przyjemnie było posłuchać wyzwisk fanów z Ostrowa (pozdrawiam!) nie zgodzić się z setną decyzją sędziego Calika i oglądać jak pick and rollem kroją rywali Dean Oliver i Stevic, a pod koszem walczy Radek Hyży, który gdy trzeba to i w papę może dać.

Uczyć się po latach

Wyprowadziłem się z Wrocławia i długi czas śledziłem WKS tylko za pomocą internetowych newsów. Ominęła mnie walka o awans do kolejnych klas rozgrywek i zawirowania, który to właściwie Śląsk jest tym prawdziwym i dlaczego. Do Hali AWF-u idę dziś z ciekawością i niepokojem, czy FutureNet Śląsk sprosta moim wspomnieniom z młodości. Wszystkich pasjonatów polskiej koszykówki od razu ostrzegam, na mecz przyszedłem po naukę, doświadczenie i dobre koszykarskie emocje, a nie by stawiać się w roli fachowca, którym na tym podwórku nie jestem.

Nostalgiczne myśli przyjemnie koją dwa piwka wypite na festiwalu w byłej zajezdni Dąbie i krótki spacer do Hali Wielofunkcyjnej wrocławskiego AWF-u. Tuż obok słychać ryk motorów ze Stadionu Olimpijskiego, to Sparta walczy o kolejne punkty w żużlu. Mimo to na Śląsku kibiców nie brakuje, na dwadzieścia minut przed spotkaniem zajętych jest większość ze 195 krzesełek.

Wśród rozgrzewających się zawodników rozpoznaję oczywiście Roberta Skibniewskiego, weterana krajowych parkietów, byłego reprezentanta Polski. Norberta Kulona kojarzę jako wychowanka Śląska, wiem, że Aleksander Dziewa wymieniany jest wysoko w rankingach młodych, obiecujących zawodników. Michałek z kolei przyciąga wzrok wyglądem przypominając nieco chudszą wersję Aarona Baynesa z Bostonu. Nie zapominajmy też o kolejnym weteranie, 31-letnim Mateuszu Jarmakowiczu, który w trakcie swojej kariery zwiedził liczne kluby PLK.

Wśród kibiców pełen przegląd społeczeństwa, tuż obok mnie rezolutna czterolatka co chwilę próbuje uciec tacie i wbiec na boisko, na oko siedmioletni chłopak w koszulce Golden State mówi do rodzica „Nawet nieźle się ten mecz ogląda”. Panowie za mną dopingują bez ustanku, czy to Śląsk, czy grupę taneczną, nie ma znaczenia.

Let’s play

Kartoniki w trójkolorowych barwach w górę, bębny w ruch, po wyczytaniu przez spikera kolejnych nazwisk hala głośno odpowiada: Śląsk. Agresywne krycie na całym boisku, nacisk na przeciwnika i głośny doping, także grupki fanów z Łańcuta, może się podobać. Wynik pierwszej kwarty na 28 do 12 ustala efektownym rzutem w ostatniej sekundzie młody Jakub Musiał. Ten sam zawodnik rozpoczął drugie dziesięć minut trójką po ucieczce po zasłonie. W kolejnej akcji wywalczył zbiórkę ofensywną nokautując przy okazji obrońcę przeciwników, który z krwawiącym nosem zszedł do szatni.

Kanonada zza łuku, w połączeniu z niezwykłą skutecznością przeżywającego drugą młodością Roberta Skibniewskiego (17 oczek do przerwy) przynosi gospodarzom prowadzenie aż 58 do 33 w połowie meczu. Oglądając ten pojedynek nie sposób oczywiście nie poruszyć tematu postaci trenera Radosława Hyżego, zdenerwowanego na swoich zawodników na równi z sędziami, krążącego wzdłuż linii bocznej i całym sobą przeżywającego spotkanie. Ciekawe co się dzieje, gdy WKS przegrywa…

Ostateczny wynik tej rywalizacji został jednak ustalony na długo przed końcowym gwizdkiem, więc emocji niestety brakowało. Podobała mi się gra Jakuba Musiała, który choć wygląda jakby szykował się do nadchodzących egzaminów gimnazjalnych, to gra zaciekle w obronie i nie boi się rzucać. Gdy zaliczył akcję 3 plus 1 i nie trafił osobistego, sam zebrał piłkę, by ponownie wybiec za łuk i oddać kolejny rzut dystansowy. Niecelny. Mimo to Kobe z pewnością byłby dumny. Hyży konsekwentnie kolejne kwarty kończył izolacjami na Musiała, co zawsze przynosiło pożądany efekt, czy to w postaci rzutów wolnych czy trafienia do kosza.

Z pozostałych zawodników Leńczuk zawsze znajdował się tam, gdzie powinien, Dziewa odważnie atakował kosz, a Michałek zbijał kolejne piłki po atakowanej stronie boiska. Robert Skibniewski? Czapki z głów:

25 punktów, 6 asyst oraz wielka swoboda i pewność na rozegraniu.

Playoffs

Śląsk wygraną 105:71 z bezpośrednim rywalem w tabeli, zapewnił sobie pierwsze miejsce po rundzie zasadniczej. Bilans 15-0 we własnej hali robi wrażenie prawie na każdym rywalu, ale… nie na Górniku Wałbrzych. Już pierwsza runda tegorocznych play-off może być bardzo ciekawa, derby Dolnego Śląska rządzą się swoimi prawami a wałbrzyszanie w swojej hali są cholernie niebezpieczni i doskonale będą czuć się w roli “underdoga” przeciw odwiecznym rywalom ze stolicy województwa. Przypomnijmy, że FutureNet Śląsk Wrocław już w tym sezonie uległ Górnikowi trzema punktami.

Pierwsze mecze już w najbliższy weekend we Wrocławiu, ja z kolei postaram się podjechać na starcie w wałbrzyskim Aqua Zdroju i wrócić do Was z relacją. Kończąc, jeśli komuś wydaje się, że gierki na Orliku przypominają niższe ligi w Polsce, i niejeden z Was ograłby Skibę w pojedynku jeden na jeden, no cóż, to najlepszy powód by wybrać się na mecz.

[Grzegorz Szklarczuk]