WTMW.

To już oficjalne, Rajon Rondo ponownie dołącza do Los Angeles Lakers, tym razem za kwotę 2.6 mln dolarów. O tyle obciążenia finansowe zmniejszą tegoroczni Memphis Grizzlies, którzy zwolnili zawodnika z obowiązku pracy. Do pokrycia zostanie im różnica (nominalnie w nadchodzącym sezonie RR zarobi 7.5 mln $ brutto). Daje to następujący roster:

slashers/scorers: Russell Westbrook / LeBron James / Kendrick Nunn / Rajon Rondo / Talen Horton-Tucker

shooters: Wayne Ellington / Carmelo Anthony / Malik Monk / Kent Bazemore / Trevor Ariza

bigs: Anthony Davis / Dwight Howard / Marc Gasol

Mówcie co chcecie, oglądać tę grupę na parkiecie będzie gratką i gdy teraz na to patrzę, nie zdziwię się okazyjnie widząc Carmelo Anthony’ego wychodzącego w pierwszej piątce. Nadążyć za tempem nie nadążą (Lakers zatrudniają sześciu z dwunastu najstarszych graczy ligi) ale pewności siebie brakować im nie będzie. Siedmiu z trzynastu graczy w składzie ma na koncie występy w All-Star Game, co stanowi absolutny rekord nowożytnej ery basketu.

No dobra, znów będziecie narzekać na jednowymiarowość poruszanych tematów więc mam dla Was coś takiego. Gdzie leżą mocne, a gdzie słabe strony zespołów NBA w nadchodzącym sezonie. Wszystkich nie przeanalizuję, ale weźmy na tapet powiedzmy pięć najlepszych / najciekawszych ekip zachodniej konferencji 2021/2022.

Lakers

Fakty: gdy LeBron i Davis przebywali razem na parkiecie, zeszłoroczni Lakers ogrywali rywali 11 punktami w przeliczeniu na sto posiadań. Jeśli zagłębić się mocniej, gdy LeBron przebywał na parkiecie, zespół był lepszy o 9 punktów. Gdy schodził, Lakers tracili dwa punkty!

O sile tegorocznej edycji Jeziorowców w dużej mierze zadecyduje obrona. To z niej rodzą się przewagi. Pozwólcie Westbrookowi polatać z piłką a rozpirzy obręcz. Co by nie mówić Frank Vogel trzyma poziom jeśli chodzi o standardy w obronie, tak było gdy prowadził Indianę, tak było w mistrzowskim sezonie z Lakers (trzeci defensywny rating NBA) i tak było w poprzedniej kampanii. To znaczy, dopóki główni aktorzy byli dostępni. LeBron i Davis wspólnie byli zdrowi (i dostępni) przez około cztery tygodnie. W tym okresie rating defensywny LAL stał na czwartym miejscu.

Słabości: wieku nie oszukasz. Deficytów rzutowych także, ale jak mówię, to będzie fascynujący eksperyment kadrowy.

Phoenix

Suns stoją mobilnością i pick and rollem. Nikt w lidze nie oddaje tak wielu rzutów po koźle z półdystansu. Booker i Paul zaliczają średnio TRZYNAŚCIE midrange pull up jumperów! Pamiętajmy, prowadzili w Finałach 2-0. Zabrakło im zdrowia, wszechstronności ataku i warunków fizycznych. Dwaj gwiazdorzy grali z urazami, a potrafiący rozbić obronę podaniami z 3-4 metra Sarić doznał kontuzji.

Słabości: przez cały sezon punktowani niemiłosiernie w polu trzech sekund i na linii rzutów wolnych. DeAndre Ayton potrafi rotować wysoko w obronie, ale za plecami jest pozbawiony wsparcia, bo kolegom brakowało warunków (tak samo jak Miami w Finałach 2020). Nie jestem pewien czy uda im się ten element poprawić, kibice spore oczekiwania mają w stosunku do nowego nabytku JaVale McGee, ale Saric może opuścić cały sezon. Z jednej strony Ayton czy Bridges nabrali doświadczeń, które powinny procentować, z drugiej Paul robi się coraz starszy i coraz bardziej kruchy, a bez niego cały fundament się sypie, patrz zdanie pierwsze. O powrót do Finałów będzie cholernie trudno.

Utah

Najmocniejszą stroną Jazz są oczywiście rzuty trzypunktowe. W zeszłym sezonie zdobywali zza łuku średnio 17 punktów więcej niż rywale! 49% wszystkich prób rzutowych to trójki (rekord świata) przy czym skuteczność wynosiła aż 39% (czwarte miejsce w lidze). Jednocześnie sami bardzo zajadle bronią się przed rzutami dystansowymi. Zarówno pod względem wolumenu co skuteczności, rywale Jazz byli trzymani krótko. Wiecie dlaczego, niemal każdorazowo szli nad zasłonami, wpuszczali przeciwników w Goberta i tym podobne i tak dalej.

Niestety w playoffs obrona posypała się jak domek z kart (rating defensywny spadł o 14 punktów!) a w półfinałach Clippers zrobili z nich miazgę. Co istotne, Jazz nie mieli dotąd alternatywy dla Goberta, teraz zatrudniają Rudy’ego Gaya i Erica Paschalla. W szczególności Gay zbierał w San Antonio doświadczenie jako rezerwowy, oszukany center potrafiący rozciągnąć obronę. Daj więcej miejsca 25-letniemu Donovanowi Mitchellowi i zobacz co się wydarzy. Jazz z jednej strony zachowali trzon, z drugiej będą szukać small-ballowych rozwiązań. W ten sposób nawet gdy obrona im się posypie, będą mieli czym skontrować i przetrzymać trudne momenty. Mitchell to czołowy dostawcza punktów w branży, a szalony Jordan Clarkson jako slasher to jeden z najbardziej efektywnych graczy ligi jeśli chodzi o skuteczność w polu trzech sekund. Reszta bez zmian, trójki będą świszczeć.

Clippers

Dla kontrastu względem Lakers, LAC imponowali w akcjach catch and shoot, trójki walą bez kozła i z rogów na wysokim wolumenie i efektywności. W pełni zdrowia są straszni. Kawhi Leonard dopóki nie uszkodził kolana, grał koncertowo. Ich słabością są końcówki, wciąż coś nie klika mentalnie. Jeśli chodzi o mecze zakończone różnicą mniejszą niż pięć punktów Clippers zaliczyli bilans (16-18) w sezonie zasadniczym (3-8) w playoffs oraz (0-3) w finałach konferencji.

W nadchodzącej kampanii gwoździem programu będzie Paul George, podczas gdy Kawhi czy Serge Ibaka będą w dalszym ciągu reperować zdrowie. Klepać piłkę powinni Eric Bledsoe, Reggie Jackson, T-Mann, ale dopóki Leonard nie wróci do formy, fajerwerków w tym obozie nie ma się co spodziewać.

Denver

Mistrzowie pierwszej kwarty (średnio ogrywali rywali 14 punktami w przeliczeniu na sto posiadań). Podobnie jak w Dallas w przypadku Luki, karuzelą w tym zespole kręci Nikola Jokic. Nikt w lidze nie dotyka piłki częściej niż nieszablonowy center rodem z Serbii. Sęk w tym, że gdy nadeszły playoffs, rywale uczynili z Jokera shootera, odcinając mu w miarę możliwości, sposobność dogrywania piłki. Średnia asyst spadła o połowę, a Nuggets zostali wytrąceni z rytmu.

Wszystko przez kontuzje. W pewnym momencie trzech ball-handlerów było niedostępnych, a cała odpowiedzialność za kształt i wygląd akcji spadła na Jokica. Czekamy zatem na powrót błyskotliwego Jamala Murraya i jego akcje dwójkowe. Przydałby się także rozwój ofensywny Michaela Portera Juniora, który udowodnił, że strzelcem jest wspaniałym, ale w koźle kreować potrafi niewiele. Paula Millsapa wymienili na Jeffa Greena, o ile wyzdrowieją i okrzepną, to będzie zespół zdolny do wszystkiego.

Golden State

Curry to najgroźniejszy strzelec NBA. Nawet gdy mu nie siedzi, rozbija rywali swym przyciąganiem, podaniami i intensywnością, z jaką się porusza. Tym samym do pionu stawia własnych kolegów z zespołu. Wszyscy muszą być przytomni i reagować błyskawicznie. Doskonale rozumie się z Draymondem Greenem, który indywidualnie może być najlepszym obrońcą NBA. Potwierdzają to wskaźniki, takie jak skuteczność rywali w akcjach 1-na-1 czy punkty zdobywane z pola trzech sekund gdy przebywa na boisku.

Do składu wracają ozdrowieniec Klay Thompson i wagabunda Andre Iguodala. Andrew Wiggins nie przestanie pracować, Otto Porter to inwestycja o potencjalnie dużym zwrocie i małym nakładzie. Pozostaje pytanie o pozycję centra. James Wiseman nie dysponuje niestety koszykarskim IQ, które pozwoliłoby mu stanowić różnicę w najbliższych dwóch sezonach. Nawet jeśli tak, wymaga ogrania i doświadczeń, często bolesnych dla zespołu. To stoi w sprzeczności do planów GSW, którzy mają świadomość kończącej się ery Splash Brothers. Nie mają czasu na przyuczanie kogokolwiek (kolejną obietnicę stanowi rookie Kuminga) oni muszą wygrywać teraz. Trzymam kciuki!

Dallas

Luka miał 40% usage rate w playoffs. Brzmi to absurdalnie, ale z nim na placu Mavs zdobywali średnio 118 punktów na sto posiadań, bez niego 83 punkty. Słoweńcowi potrzebne jest jednak wsparcie. Cała piątka musi posiadać podstawowe wyszkolenie, czyli rzut, podanie i umiejętność minięcia spóźnionego obrońcy. Wysocy muszą potrafić odczytać częstokroć oszukaną obronę “3 na 4” i/lub wykończyć akcję wokół obręczy. W obronie potrzeba krzepy i dynamiki.

Zmienił się trener, do zespołu dołącza bardzo solidny rzutowo Reggie Bullock stąd nie martwię się o atak, nawet jeśli Kristaps Porzingis odwinie numer i zakiszą go na ławce. Defensywnie od dekady jest słabo w Dallas i to się chyba nie zmieni. Bez tego nie będzie walki o najwyższe laury.

Miało być pięć, wyszło siedem, ale chyba nie macie mi za złe. To wszystko, co przygotowałem na tę chwilę. Zapraszam pod wieczór.

Tymczasem dobrego dnia, dziękujemy za wczorajszy “donate” (w szczególności panowie Sebastian K i Marcin też K – uszanowania) B