O co grają tegoroczni Houston Rockets nie trzeba nikogo przekonywać. W razie czego, zdjęcie tytułowe powinno rozjaśnić w głowie niezorientowanym. W ramach skarbu kibica przebrnęliśmy już przez 2/3 NBA: wszyscy straszą, obiecują, mają nadzieje, ale faktem jest, że jeśli ktoś może powstrzymać hegemonię Golden State, są to wyłącznie Rakiety. Bo przecież nie Lakers ani Utah albo też harde i twarde OKC.

The Offseason

Z pewnością zabolała strata Trevora Arizy oraz Luca Mbah A Moute: dwóch doświadczonych i wszechstronnych defensorów potrafiących zakłuć zza łuku. Część ekspertów twierdzi, że kadrowo zespół wykonał krok w tył, tym bardziej że Golden State także nie próżnowali, ale mnie się wydaje, że Rockets są na najlepszej drodze by ponownie postraszyć Dubs. Popatrzmy:

NOWE TWARZE

Carmelo Anthony – legendarny strzelec mający w szafie cztery medale olimpijskie, któremu trudno pogodzić ze zjawiskiem przemijania. Zbyt wolny już na pozycję niskiego skrzydła, gdzie latami dominował kombinacją siły, szybkości, techniki i gabarytu. Jego aktualne stanowisko pracy to tak zwane “stretch four” czyli silny skrzydłowy rozciągający obronę dalekimi rzutami ze stacjonarnej pozycji. Rockets oczekują by trafiał trójki i trzymał założeń w obronie. Żadnych izolacji, klepania gały i spowalniania akcji, te zadania należą wyłącznie do Jamesa Hardena i CP3. Nie jestem pewien czy udźwignie to ego niegdysiejszej supergwiazdy NBA, w każdym razie odpadł argument wysokości kontraktu. Zespół zapłacił minimum dla weterana i tyleż powinien oczekiwać. Melo nigdy nie był bowiem wybitnym snajperem w akcjach catch and shoot, a jako defensor czy zbierający jest grubo poniżej kreski. Życzę mu wielu trafień i samozaparcia, całe GWBA trzyma kciuki za Melo!

James Ennis – w kontraście do kolegi wyżej, Ennis całą karierę gra bez piłki: biega sprintem po otwartej przestrzeni, szuka miejsca do rzutu, lubi urwać się obrońcy, okazjonalnie dołoży trafienie bez kozła. Do tego ma warunki: szybki i mocno zbudowany (201 cm) jak na SF. Na moje oko ma widoki na pierwszą piątkę, przynajmniej w rundzie zasadniczej. Jako backup wręcz doskonała opcja.

Michael Carter-Williams

jeśli ktokolwiek jest w stanie wskrzesić obiecującą przed laty karierę MCW jest to Mike D’Antoni. Oto 26-letni, 198-centymetrowy playmaker, były Rookie of The Year, którego brak rzutu pogrzebał na ławce kolejnych zespołów. Nie rzuca i nie powinien rzucać zza łuku czy z półdystansu. Odpuszczany przez obronę nigdy nie dorobił się floatera, dotąd nie zależało mu przesadnie na wymuszaniu fauli, a co za tym idzie, zatracił całkowicie pewność siebie. Spacing drużyny z nim na rozegraniu doznaje poważnego uszczerbku. Próbuje nadrabiać jako obrońca, gdzie radzi sobie ponadprzeciętnie, ale to za mało. Teraz trafia do genialnie strzelającej ekipy Rockets, gdzie ma być kimś na kształt Shauna Livingstona w Golden State. Otoczony czwórką strzelców powinien odzyskać wigor.

Gerald Green – czteropalczasty, skoczny i nieustraszony: jego pewności siebie i dynamiki nie zmąci nikt. Beznadziejny defensor, którego każde przejęcie krycia zdaje przerastać, ale hej: w ośmiu na dziesięć przypadków zdobywa więcej punktów niż rywal, którego kryje.

Brandon Knight

przed laty bardzo solidny combo guard, z przesunięciem w stronę zdobyczy punktowych aniżeli rozegrania. Dojechał go brak zdrowia. W lipcu 2017 zerwał ACL w lewym kolanie, a co za tym idzie ze startera zakopano go na ławce. W minionym sezonie nie zagrał ani minuty! Teraz będzie kleił minuty na PG/SG i strzelał zza łuku, co potrafi znakomicie. Bardzo się cieszę, może odbuduje się mentalnie. Gołym okiem widać, że to pracuś.

Marquese Chriss – w partyzanckim zespole Phoenix był na najlepszej drodze by się zmarnować. Dwadzieścia lat, 208 centymetrów, chłopak miażdży dynamiką, to jeden z najszybszych i najbardziej skocznych wysokich w kontrze, roluje po zasłonie wprost na obręcz, szuka kontaktu i go znajduje. Koordynacja pozwala myśleć o rozwoju jako strzelec ze stacjonarnej pozycji, ale nie tego będą od niego oczekiwać w Houston.

Problem? Niskie koszykarskie IQ, umysł nie nadąża za ciałem, nie można mu pozwolić kozłować ani kreować czegokolwiek z piłką. Podejmuje kiepskie decyzje, po prostu brak mu umiejętności. To samo w obronie – blokuje sporo rzutów, ale wielokrotnie go kiwają. Ma zasięg, mobilność, pora żeby ktoś go nauczył się ustawiać. Pamiętacie Amar’e Stoudemire? Marquese to bardzo, bardzo podobny profil. Kim byłby Amar’e bez Steve’a Nasha? No właśnie. Teraz zobaczymy co Marquese pokaże u boku Chrisa i Brody robiących za niego grę. Jego zadaniem będzie biegać, machać ramionami i wsadzać piłki do kosza. Jak w tym wypadku:

ODESZLI

• Trevor Ariza
• Luc Mbah a Moute
• Ryan Anderson

Dobra, oddaję Was w ręce Ireneusza.

Ogólna charakterystyka

W zeszłym roku z bilansem (65-17) przeszli przez sezon zasadniczy jak burza. Potem zmietli gradem trójek Minnesotę i Utah, by w pełnej serii uznać wyższość GSW. Kibice psioczyli na kontuzję Chrisa Paula, z nim przecież by cwaniaków powieźli! Dużo się nie zmieniło, to za rok się uda! Tutaj jednak przychodzi ESPN i wskazuje o 10 zwycięstw mniej, a fani pukają się w głowę – z tą ekipą pójdziemy tylko wyżej.

Wyliczankę warto rozpocząć od tych, którzy odeszli. Trevor Ariza i Luc Mbah a Moute pożegnali się z Rockets na pewno z pewnym niedosytem. Kibice pewnie wskażą na najważniejszą rubrykę dla Houston – skuteczność za trzy w playoffs. Ta wynosiła odpowiednio 29 i 20%, a więc słabiutko, a gdy dodamy do tego 0 punktów Arizy w meczu siódmym jakikolwiek żal powinien zostać wymazany. Jednakże obaj panowie idealnie pasowali w system Houston. Ich walory defensywne pozwalały łatwo zmieniać się w obronie. Obaj nie potrzebowali piłki w rękach, świetnie odnajdywali się na boisku, nawet, gdy ich rola sprowadzała się do stania i czekania na piłkę gdzieś w rogu boiska. Byli to cisi bohaterowie, jednak bez nich układanka Houston może nieco się zachwiać.

Let’s conquer

Następcami tej dwójki zostali panowie James Ennis III i Carmelo Anthony. I o ile pierwszy wydaje się pasować dość dobrze do zestawu, tak Melo może go jeszcze mocniej zachwiać. Rockets dostali niedrogi podarek, opakowanie nieco umazane, jednak w środku nadal można spodziewać się czegoś niezwykłego.

Jestem gotów by wystartować i zdobywać. Jeśli znasz kogoś tak dobrze, to jesteście w stanie wzajemnie się naciskać i motywować. Ponadto wiedząc, że naszym wspólnym celem jest zdobycie mistrzostwa, to powinno być jeszcze bardziej wyjątkowe [Chris Paul]

Krzysiek wierzy, fani chcą uwierzyć, jednak bukmacherzy są bezlitośni. Po podpisaniu kontraktu z Melo kursy na mistrzostwo spadły, podobnie jak prognozowana liczba zwycięstw, sami popatrzcie:

link: http://STS/NBA champs 2019

Trzon ekipy pozostał niezmieniony. Tempo regulował będzie Chris Paul, dla którego to zdrowie będzie największą niewiadomą. Na swojej pozycji jest to elita ligi – mimo warunków fizycznych doskonały obrońca, świetnie odnajdujący się w izolacjach w ataku, a także z dobrze ustawionym celownikiem zza łuku. Ten poprawił również PJ Tucker, który jednak najpewniej czuję się w obronie. Przy niskim ustawieniu jego umiejętność walki o zbiórkę jest nieoceniona, podobnie jak obrona indywidualna.

W środku pola rozstawił się natomiast długi Clint Capela i nie miał zamiaru nikogo przepuszczać. Stanowił on ciągłe zagrożenie blokiem, swoje także zebrał. W ataku natomiast nie dał odpuścić się ani na sekundę, bo już w jego kierunku leciał alley oop od któregoś z kolegów. Wybiegany, skoczny, czasem tracący jeszcze głowę, jednak w obecnej układance Houston odnalazł się wyśmienicie.

Kilka ciepłych słów musi otrzymać również Eric Gordon. Pogodził się on z rolą rezerwowego (oby podobnie było z Melo) i jego wejścia z ławki dają drużynie nową porcję energii. Przy nieobecności Paula starał się wziąć na siebie ciężar gry, by jak najlepiej pomóc Hardenowi. Eric to czołówka ligi w rzutach trzypunktowych, nie boi się także wjechać z piłką pod kosz. Znów pewnie zawalczy o statuetkę Sixth Mana wprowadzając w obronę rywali sporo chaosu.

CZYTAJ DALEJ >>