Trust The Process, czyli po naszemu: cel uświęca środki. Oto hasło przewodnie niesławnej przebudowy, jaka miała miejsce w Mieście Braterskiej Miłości. W zeszłym roku z placu budowy zjechały już koparki i można było podziwiać zarys okazałej budowli. Co prawda wszystko jeszcze musi się porządnie osadzić w ziemi, jednak postawiony fundament jest naprawdę solidny. Po latach wyrzeczeń czas wreszcie zacząć wspinać się na sam szczyt.

Zanim jednak przejdziemy do komplementów, ustalmy fakty: Sixers poddali cierpliwość kibiców wielkiej próbie. Można wręcz powiedzieć: zakpili sobie z ludzi przybywających na ich mecze. Przez cztery kolejne lata byli pośmiewiskiem NBA: celowo przegrywali, samych siebie osłabiali kadrowo, sztucznie kumulowali młody talent, na czołowych miejscach draftu sięgając po zawodników o podobnej charakterystyce, czym wystawiali na szwank kariery młodych chłopaków… i dopiero z chaosu, w minionym sezonie wyłoniła się prawdziwa drużyna. W playoffs co prawda pokazali dobitnie, że braknie im doświadczenia, ale poczekajmy na rozwój wydarzeń…

The Offseason

Nowe twarze

• Wilson Chandler – weteran o bogatym resume, zagra na obu skrzydłach, przed laty więcej niż przyzwoity stoper, potrafi rzucać zza łuku, choć w zeszłym sezonie w Denver jakby stronił od patrzenia w stronę kosza. Nie kreuje akcji kozłem, niewiele się rusza w ofensywie, ale gdy piłka chodzi, potrafi podejmować szybkie decyzje i wykorzystywać błędy obrońców.
• Zhaire Smith – szesnasty pick draftu, nie kozłuje, nie kreuje akcji, ma podejrzaną mechanikę rzutu, ale jest hiper atletyczny i mimo zaledwie 193 cm wzrostu, broni trzy pozycje. Oczywiście, aby świeckiej tradycji stało się zadość, Zhaire uszkodził stopę i jako kolejny pierwszoroczniak Sixers może opuścić cały rookie sezon.
• Landry Shamet – 26. pick draftu, odwrotnie do kolegi powyżej: doskonały rzut, zdolny z piłką w pick and rollu, nienaganna praca nóg, ale mocno ograniczony atletycznie. Na koncie złamania obu stóp. Odpukać.
• Mike Muscala – znakomicie rzucający gracz podkoszowy, który z roku na rok czuje się pewniej na parkietach NBA. Nie przynosi wstydu na własnej połowie, energicznie rotuje, zastawia zbiórkę i nie gubi się przy przekazaniu krycia. Słowem: bardzo przyzwoity role player z kompetencjami rozciągnięcia obrony.

Odeszli

• Ersan Ilyasova
• Marco Belinelli
• Justin Anderson
• Timothe Luwawu-Cabarrot
• Richaun Holmes

Charakterystyka ogólna

Projekt Sixers w obecnym kształcie reprezentuje facet w muszce. Brett Brown nie posiada pozytywnego trenerskiego rekordu, jednak nie o to chodziło – podstawą był kontakt z młodzieżą, entuzjazm i rozwój kompetencji. W zeszłym sezonie pojawiły się tego pierwsze owoce: bilans (52-30) oraz druga runda playoffs. Tam jednak zarówno trenerowi, jak i zawodnikom zabrakło doświadczenia, co skrzętnie wykorzystał Brad Stevens, dając im wyrwać tylko jeden mecz. Apetyty były na więcej, ale nikt w mieście pretensji do chłopaków nie ma i po cichu liczy, że za chwilę to oni będą rozdawać w lidze karty.

Główny motor napędowy drużyny w zeszłym sezonie stanowił późniejszy laureat nagrody Rookie of The Year – Ben Simmons. Rok treningów na poziomie NBA zaprocentował: nie widząc wokół siebie podwójnego krycia bezlitośnie wjeżdżał pod kosz, pchał piłkę do przodu, a gdy rywale skupiali się na nim, szybko odnajdował kolegę na wolnej pozycji. Po drodze zaliczył kilkadziesiąt wysokiej klasy podań i wsadów. Chłopak widzi naprawdę dużo, posiada wybitne warunki fizyczne, podejmuje błyskawiczne decyzje i tylko mechanika rzutu go ogranicza.

Zwłaszcza w drugim meczu Boston uwidocznił braki młodego, przez pół godziny pozwalając Simmonsowi na zdobycie zaledwie 1 punktu! Za trzy nie rzuca wcale, na linii rzutów wolnych osiągnął słabiutkie 56%. Często był celowo faulowany. Najważniejsze, że dostrzega braki i jest świadom pracy, jaką musi włożyć by je zniwelować.

W zeszłym sezonie próbowałem robić to, w czym jestem naprawdę dobry – ułatwiałem grę kolegom, angażowałem ich, wchodziłem pod kosz i oczywiście kreowałem grę. Z pracą muszę zacząć powoli. Jeśli z rzutów wolnych osiągnę 80% to da mi 5 punktów w meczu więcej. Muszę ciągle dodawać te małe rzeczy, właśnie tak stajesz się świetnym graczem. Jeśli dodam rzut z wyskoku, umożliwi mi to więcej manewrów i analizę obrony. Tego lata będę pracował nad pewnymi rzeczami, których potem na pewno użyję [Simmons]

MF

Na wspólną salę Ben mógłby zabrać Markella Fultza. Ten wszedł do ligi (a jakże) kontuzjowany, a jego technika rzutu doznała poważnego (mam nadzieję że nie trwałego) uszczerbku na zdrowiu. Dość powiedzieć, że trenerzy wyjęli go ze składu by uleczyć elementy. Poprawa ponoć jest widoczna, chociaż w kilku meczach, które zagrał, Fultz nadal rzucał nieśmiało. Dynamika jednak robi swoje, poradzi sobie!

O spacing w ekipie zadbają strzelec wyborowy JJ Redick, a także niezwykle wszechstronny ulubieniec Admina Dario Sarić. Panowie w zeszłym roku notowali odpowiednio 42 i 39% zza łuku, co stanowi naprawdę dobry wynik. Obaj potrafią wykreować sobie pozycję bez piłki, a wtedy wystarczy, że Simmons dojrzy ich kątem oka i punkty po wjeździe bądź akcji catch & shoot wpadają do koszyczka. Dario musi podciągnąć się defensywnie, ale na atakowanej połówce uzupełnia wszelkie braki: rzuca, wychodzi do podania, kombinuje, zbiera, dobija, kreatywnie podaje.

Z zespołem pożegnali się co prawda Bellinelli i Ilyasova, jednak lukę po nich postarają się zapełnić Wilson Chandler i Mike Muscala. Obrona i trójka – obaj tym dysponują, dzięki czemu powinni doskonale wpasować się w styl drużyny.
Gdy Embiid wpadnie w problem z przewinieniami (zdarza mu się nader często) z pomocą przyjdzie doświadczony Amir Johnson. Panowie kierownicy wiele obiecują sobie także po Robercie Covingtonie. Seria z Bostonem zweryfikowała go jeszcze mocniej niż Simmonsa (6/24 zza łuku) przez co jak najszybciej postanowił o niej zapomnieć. Szybko rozpoczął trening, po wakacjach ma wrócić jeszcze mocniejszy, z aspiracjami by wpisać się w czołówkę ligi wśród graczy 3&D.

Gwiazda: Joel Embiid

Wielu utożsamia “Process” z przemianą, jaka dokonała się w klubie, z młodymi talentami wyciągniętymi z draftu. Jednak to samo hasło można równie dobrze powiązać z Joelem. To jemu zaufano, wybierając mimo kontuzji z trzecim numerem. Dano mu mnóstwo czasu na rehabilitację, liczono, że wróci i zachwyci koszykarski świat. A przecież dopiero w 2010 roku po raz pierwszy wziął w ręce piłkę do kosza!

Do ligi wszedł z przytupem, pomimo 25 minutowego ograniczenia, a także zakazu gry w meczach back-to-back. Od razu pokazał, że trzeba będzie się z nim liczyć, co odczuli zwłaszcza Nerlens Noel i Jahlil Okafor – wysocy, których również wybrano w Philadelphii z wysokimi numerami. Ci jednak byli jednowymiarowi, podczas gdy Embiid zachwycił pełnym wachlarzem zagrań. Przy potężnym gabarycie posiada miękkie, plastyczne ruchy i koordynację godną obwodowego. Miękka kiść wokół obręczy a nawet przy rzutach za trzy czyni zeń talent na miarę dekady. Tak naprawdę tego gościa może zatrzymać jedynie brak zdrowia albo głowa.

Czuję się, jakby to było pierwsze lato w moim życiu, gdy jestem w pełni zdrowy. Dlatego włożę mnóstwo pracy każdego dnia i stanę się jeszcze lepszy. Już widzę postęp i jestem podekscytowany. Czuję, że możemy zobaczyć mój sezon na poziomie MVP [Joel Embiid]

Trzeciemu sezonowi towarzyszy niezwykła pewność siebie. To jednak cały Joel – wiecznie na świeczniku, pragnący uwagi innych i rzucający wokół zabawne, uszczypliwe uwagi. Embiid zaczepia rywali, bywa bezczelny i zadziorny. Brak doświadczenia jednak daję o sobie znać, zwłaszcza w ważnych momentach. Kameruńczyk gubił się w decydujących akcjach serii z Bostonem, a jego grę dominował chaos.

Wspomnienia o nagrodzie MVP nie są jednak bezpodstawne. Zatrzymać go pod koszem to nie lada sztuka. Jego wejścia to nie jest pusta siła i zrywanie obręczy. Z piłką w rękach potrafi zmienić się w 213 centymetrowego Rafała Maseraka. W wywiadach przyznaj, że wzoruj się na postaci Hakeema Olajuwona. Podobieństwo to łatwo jest wyłapać podczas meczów. Joel zwraca niezwykłą uwagę na pracy nad swoją techniką. W defensywie jest to materiał na nagrodę DPoY, jednak musi okrzepnąć. Czasami staję się zbyt chaotyczny, wychodzi za daleko, gubi krycie, skacze do wszystkiego etc.

Liderzy

• Joel Embiid – 22.9 punktów 11 zbiórek
• JJ Redick – 17.1 punktów
• Ben Simmons – 15.8 punktów 8.1 zbiórek 8.2 asysty
• Dario Sarić – 14.6 punktów 6.7 zbiórek

Roster

• PG: Ben Simmons / Markelle Fultz / Jerryd Bayless / Landry Shamet
• SG: JJ Redick / T.J. McConnell / Zhaire Smith
• SF: Robert Covington / Wilson Chandler / Furkan Korkmaz
• PF: Dario Saric / Mike Muscala
• C: Joel Embiid / Amir Johnson

Przewagi

• Zbiórka – z tablicy ściągają najwięcej piłek w lidze, co pozwala na ponowienie akcji albo szybkie przejście na połowę przeciwnika.
• Obrona – trzeci defensive rating w lidze to imponujący wynik, skład zespołu to ekipa wysokich chłopów, którzy w większości są w stanie przejąć krycie kolegi. W dodatku w środku czeka wysoki i silny jak tur Embiid.

Zagrożenia

• Straty – tutaj niestety znowu czołówka ligi. Można zrzucić to na karb zbytniej finezji i młodości na rozegraniu, jednak zawodnicy Philadelphii powinni o wiele bardziej szanować piłkę.
• Brak doświadczenia – seria z Miami była pierwszym występem w playoffs dla większości trzonu drużyny. Boston rundę dalej idealnie wypunktował tą słabość. Niemniej z każdy kolejnym występem będzie z tym aspektem tylko lepiej. Musi być!

Ciekawe mecze

• 17 października @ Boston – rozpoczęcie sezonu i od razu wielki rewanż
• 13 listopada @ Miami – tym razem wziąć rewanż będą chcieli zawodnicy Miami Heat

Prognoza

Moim zdaniem obecna ekipa Sixers na pewno posiada potencjał by dojść do finałów konferencji. Doświadczenie, które odebrali w maju teraz powinno zaowocować. Pytanie jednak na ile Embiid poprawi parametry gry obronnej (i kondycję) oraz czy Simmons wziął sobie do serca pracę nad jump shotem. Z tymi dwoma u steru drużyna może zajść naprawdę daleko.

Eksperyment z Kawhi Leonardem w Toronto (jest też nowy trener) to ciągle niewiadoma (Gilbert Arenas twierdzi, że to system San Antonio za plecami czynił z Kawhi defensywnego kozaka) podobnie jak powracający do pełnej sprawności Hayward i Irving w Bostonie. To te ekipy wraz z 76ers wydają się najmocniejsze na wschodzie NBA. Na pewno jednak na manewry podkoszowe Embiida i podania Simmonsa patrzyć będzie się z niezwykłą przyjemnością. Bez wątpienia Philadelphia stała się drużyną, którą chce się oglądać!

[autorem większości tekstu jest Ireneusz Stanicki]