Trevor Booker, Joe Ingles, Toure Murry i Steve Novak to supergwiazdy pozyskane podczas letniego okna transferowego. Novak i Booker to rezerwowi, z czego ten pierwszy to “zadaniowiec” przydatny tylko w określonym systemie gry. Booker podpisał suty kontrakt za pięć milionów dolarów rocznie i jest najsmakowitszym kąskiem złapanym przez GM-a Dennisa Lindseya. Nie wiem, czy Mormoni wierzą w Świętego Mikołaja, ale jeśli tak to był on u nich bardzo ubogi.

A w drafcie? Wielką zagadką minionego naboru był utalentowany combo/guard z Australii Dante Exum. Skauci zachwycali się jego szybkością, zasięgiem ramion, opanowaniem piłki i przeglądem parkietu. Zapowiedzi brzmiał aż nadto cukierkowo, weryfikacja nadeszła nader prędko. Już bardzo słaba dyspozycja i marginalna wręcz rola Exuma w reprezentacji narodowej podczas wrześniowego mundialu była dla kibiców przysłowiowym otwarciem oczu. Kolejno z 23. numerem Jazz zasilił niejaki Rodney Hood.

Czy młodzi stanowią o sile zespołu? Nie bardzo i doprawdy trudno być optymistą, jeśli jest się kibicem Utah, bo Jazz stanowią ewidentny dowód na to, że budowanie składu w oparciu o draft może kosztować organizację całe lata posuchy. W składzie mamy już dwa picki #3 (Derrick Favors, Enes Kanter), pick #5 (Dante Exum), pick #9 (Trey Burke) i pick #10 (Alec Burks). Pięć wyborów z pierwszej dziesiątki! Teoretycznie mamy do czynienia z drugą Oklahomą! A jak wygląda to w praktyce?

PG: Trey Burke; Dante Exum; Ian Clark

Burke to jeden z najlepszych graczy… rocznika 2013. W tym sezonie niestety bez spodziewanego progresu. Dwanaście punktów i pięć asyst na mecz to w dzisiejszej lidze skromne zdobycze dla podstawowego PG, do tego pogorszyła się jego skuteczność rzutowa. Chłopak ma wyraźne problemy z przedostaniem się pod obręcz ze względu na skromne warunki fizyczne (183 cm wzrostu). Wciąż skutecznie potrafi wykreować sobie pozycję na półdystansie, okazjonalnie trafia zza łuku. Miewa charakterystyczne wahania formy. W pick and rollu przewidywalny – większość akcji wychodzi w górę.

Exum to wielka nadzieja Jazz, ale i wielkie ryzyko. Bardzo fajnie broni pressingiem, chętnie wychodzi wysoko do kozłującego gracza. Nie umie jednak wykreować sobie pozycji, trafia tylko 63% z wolnych i nader łatwo gubi się na zasłonach. Ian Clark gra sporadycznie, gdy już się mu to zdarzy jego zadaniem jest rzucić trójkę.

SG: Alec Burks; Rodney Hood;

Już do końca sezonu nie zobaczymy na parkietach Burksa, a to z powodu kontuzji ramienia. Gość to atleta, im bliżej kosza tym lepiej się czuje. Potrafi skończyć mimo kontaktu, dobrze wymusza faule, jest szybki i skoczny. Chyba najlepiej w zespole korzysta z zasłon, niezły w kontrataku. Nie najgorzej kreuje grę, choć nie ma w jego prowadzeniu błysku. W obronie solidny, “kontestuje” rzuty, lepiej od jedynek przechodzi na zasłonach. Zdarza mu się mimo to nie zastawić zbiórki lub zgubić zawodnika bez piłki. Na półdystansie gra średnio, za trzy rzuca kiepsko, kuleje rzut po koźle.

Rookie Hood to przeciwieństwo Burksa. Dysponuje świetnym rzutem za trzy i z półdystansu, rewelacyjny w sytuacjach catch and shoot. Radzi sobie tyłem do kosza, umie trafić z odchylenia. Inteligentny gracz, dobrze podający. Niestety jak dotąd fatalnie gubi krycie po akcjach dwójkowych i bardzo kiepsko zbiera. W ogóle nie gra prawą ręką. Zdarza mu się bronić na prostych nogach!

CZYTAJ DALEJ >>