#The ship be sinking

Niestety, jak śpiewała Anna Jantar “Nic nie może przecież wiecznie trwać” i tak było też w tym wypadku. W swoim trzecim sezonie Sugar znów grał fenomenalnie, znów był All-Starem, koszącym linijki na poziomie 16/8/3, jednak już w pierwszej rundzie playoffs Knicks potknęli się na fizycznie grających Bulls. Wówczas grało się best-of-three na tym etapie i po dwóch porażkach Nowojorczycy zostali odesłani na ryby.

Kierownictwo zdecydowało o pozbyciu się dwóch weteranów, Raya Williamsa i Mike’a Glenna. Pamiętacie jak pisałem o gościach szepczących Sugarowi pochlebstwa w klubowej szatni? To właśnie ci. A kiedy pochlebstw zabrakło, chemia zaczęła się psuć. Nowych przyjaciół szukał w nocnych klubach, lecz oni zamiast pochlebstw sączyli mu jad. Teraz słuchał gadki w stylu “klub nie okazuje ci wdzięczności, powinni płacić ci więcej, jak oni cię traktują, bla bla bla… zasługujesz na więcej”.

W końcu, kiedy żona Raya, Renee, mająca dość ciągłej huśtawki, przeprowadziła się do Denver, w życiu Raya zapanowało totalne bezhołowie. Nowy York nie spał nigdy, więc nie spał też i on. Coraz częściej, zamiast w objęcia Morfeusza, rzucał się w ramiona Królowej Kokainy. Na boisku był rozkojarzony, gubił piłki, przestrzelał wsady… To wtedy po jednym z meczów powiedział że “Statek tonie”. Pod koniec sezonu z posadą pożegnał się Red Holzman.

# Next Frazier no more

Nowy szkoleniowiec, Hubie Brown, wymagał bezwzględnej dyscypliny. Nie był gościem, któremu dało się wciskać kit:

Przestańcie mi tu pieprzyć o wielkim talencie, bo pozaboiskowe demony spętały tego chłopaka tak mocno, że nie był w stanie rozwinąć już skrzydeł w uniformie New York Knicks [coach Brown]

Prasa, zamiast o drugim Walcie Frazierze, pisała o potencjalnych transferach. Sugar nic sobie z tego nie robił. Na wyjazdach rzadko nocował w hotelach, przeważnie szedł w tango. Kiedy w końcu oddali go do Warriors, obraził się. Odmówił gry w GSW i wrócił do domu w Denver. Ekipa z Bay Area wysłała za nim swego trenera, Ala Attlesa, żeby czułymi słówkami przekonał go do nowej drużyny. W końcu łaskawie zgodził się, ale dopiero po tym jak dobrowolnie podwyższyli mu kontrakt. Wciąż był obrażony na Nowy York, ale satysfakcji, zamiast na boisku, szukał w nocnych klubach San Francisco. W klubie wynajęto prywatnych detektywów, którzy jeździli za nim i patrzyli jak wywija. Sugar wciąż był poddenerwowany, wydzierał się na trenerów i kolegów na treningach, w końcu zdecydowano się go wytransferować. Nieważne gdzie i za kogo, po prostu chciano się go pozbyć.

Ta sprawa z Richardsonem, to nie wyszło. To koszmar każdego trenera [coach Attles]

Był środek sezonu 82/83. Chętni znaleźli się w New Jersey. Nets prowadzeni byli wówczas przez Larr’ego Browna, który znał Raya z Denver.

Była 7:30 rano, [Sugar] powiedział nie jadę na trening, jadę do NYC kupić więcej dragów. Z trudem go przekonałem, żeby został [Tim Bassett, klubowy kolega z Nets]

#Raptem parę imprez w tygodniu

Larry Brown szybko przekonał się, że z troskliwego chłopaka, którego pamiętał z Colorado, niewiele już zostało w tym ciele, które miał w drużynie. Na lekarskiej konsultacji, na którą pojechali wysłużonym Volkswagenem Garbusem, Larry usłyszał jak Micheal mówi lekarzowi “Nie mam problemu z narkotykami, to raptem kilka imprez w tygodniu…” Kuracja odwykowa zdawała się przynosić oczekiwane rezultaty, ale Micheal przedwcześnie zdecydował się ją zakończyć.

W tym czasie Larry Brown odszedł z posady szkoleniowca, a Nets, których zdążył wprowadzić do playoffs, odpadli w pierwszej rundzie z Knicksami. To mniej więcej w tamtym czasie Rolls Royce Sugar Raya zaczął regularnie być widywany w okolicach melin dla narkusów i rozmaitych k%rwidołków. Do domu z miasta zwoziła go policja, na przemian z kolegami z drużyny, którzy przypadkowo napatoczyli się na niego w Jersey. Sugar trzy razy zaczynał w owym czasie rehab i 3 razy sam decydował o jego zakończeniu przed terminem, za każdym razem twierdząc, że już jest zdrowy i w pełni sił.

Gówno prawda. Na obozie ledwo zdążył przywitać się z nowym szkoleniowcem, Stanem Albeckiem i… zniknął. Meldował się w hotelach pod fałszywym nazwiskiem i ćpał. Netsi zdecydowali się go zwolnić. W tamtym sezonie Sugar już nie wciągał koki, palił crack, było z nim coraz gorzej.

#Do trzech razy sztuka

Tak się jednak złożyło, że w owym czasie media wywierały coraz większy nacisk na NBA w sprawie wprowadzenia jakichś instrumentów regulujących zażywanie wśród sportowców. Według opublikowanego w Timesie artykułu, 75% koszykarzy miało za sobą przygodę z narkotykami. W końcu David Stern zareagował, nowe regulacje (anti drug program) zaczęły obowiązywać w 1983. Zgodnie z zapisami, zawodnik miał miejsce na trzy “skuchy” na testach, nim można było wyrzucić go z ligi. Ray oficjalnie zaliczył “dopiero” dwie, więc na prośbę komisarza Nets na powrót przygarnęli go do drużyny.

Słuchając o wszystkich jego ekscesach w tym momencie artykułu może Wam się wydawać, że Sugar Ray był już tylko chodzącymi zwłokami z mętnym wzrokiem i białym nosem, lecz nic bardziej mylnego! Gdy palił crack miał staty na poziomie 13p/6a/5r/2s. Gdy Nets dali mu drugą szansę on… zagrał w All-Star Game.

W sezonie 1984/1985 zagrał we wszystkich 82 meczach jako starter. Zdobywał średnio 20.1 punktów, 5.6 zbiórek, 8.2 ast. i 3 przechwyty na mecz. Całkiem nieźle, jak na tyle lat ćpania. Przed sezonem zaliczył odwyk, tym razem wytrzymał do końca. Grał lepiej niż kiedykolwiek i stał się liderem drużyny. Za pierwszym razem, gdy pojawił się w klubie, sztab trenerski łapał się za głowę, widząc, co z niego zostało. Teraz łapali się ponownie, pytając czym jeszcze może ich zaskoczyć.

Bill Garnett ściągnął mnie kiedyś na ziemię, gdy wchodziłem pod kosz. Rzucił mnie na parkiet, wyrżnąłem plecami o konstrukcję kosza. Mój człowiek Ray zrobił mu dokładnie to samo [Mike O’Koren]

Najtrudniejsza decyzja w karierze Davida Sterna

W pamięci kibiców zapisały się też playoffs 1984, gdzie Nets w pierwszej rundzie stanęli naprzeciw broniących tytułu Sixers. Nikt nie dawał im sam, ale Michael przejął tę serię i doprowadził do zwycięstwa. Wszystko zaczynało się układać. Nowa żona, potomek i świeżutki 3-milionowy kontrakt. Było pięknie. Pewnego dnia Ray po prostu zniknął. Zjawił się po trzech dniach i od razu pojechał na odwyk. Niecałe dwa miesiące później oficjele zdybali go na lotnisku, wracającego z drużynowego wyjazdu. “Wiesz co jest nie tak, Ray. To twój trzeci wyskok”. Kariera Sugarmana skończyła się na lotniskowym terminalu. Nie było fanfar i pożegnalnego tournee. Był po prostu koniec.

To była najtrudniejsza decyzja, jaką musiałem podjąć [David Stern]

Po NBA Sugar grał jeszcze w AAU, CBA, Włoszech, Chorwacji i Francji. Z Davidem Sternem spotkał się potem tylko raz, na paryskich trybunach, podczas McDonalds Open z Bullsami Jordana w roli głównej.

Sugar, odmieniony, w eleganckich spodniach i czarnej koszuli, przysiadł się do Davida Sterna, wyściskał go jak starego kumpla i powiedział “Dziękuję za uratowanie mi życia.” I tylko talentu trochę żal.

[BLC]