Milwaukee Bucks 93 Toronto Raptors 118 [2-3]

Jeszcze pięć dni temu skazywano Toronto na porażkę. Że już się nie podniosą – mówiliście, że Kyle Lowry co najwyżej do zbierania śliwek się nadaje, że może i jest dobry, ale dopóki playoffs nie nadejdą, na dodatek uszkodził sobie plecy i biega jakby kij połknął. I znów się zrobił gruby! Że jest za mały by rzut oddać w tej serii i w ogóle grają tylko izolacje i niech już jadą na ryby. Wszystko okraszone hasztagiem “Fear The Deer”.

Mili Państwo, jeszcze nie jest za późno by wskoczyć do wagonika Raptors. Jak będą grali Game 7. z Cleveland – no wtedy będzie już trochę głupio mówić, że wierzy się w tę ekipę. Sam płynę, bo zaraz się okaże, że Milwaukee ich złupi w kolejnej grze i zobaczymy inne Game 7. gdzie jak wiadomo, wszystko zdarzyć się może, ale ja w to nie wierzę.

We The North odnaleźli sposób na Milwaukee, odebrali im przewagę szybkości, przestali walczyć na atakowanej desce, za priorytet postawili powrót do obrony i nagle okazało się, że nie tacy Bucks groźni gdy pobiegać nie mogą.

Future MVP

Giannis Antetokounmpo wiadomo, zatrzymać go potrafi tylko on sam, cóż z tego że 70% jego zdobyczy pochodzi z pola trzech sekund, taka wiedza pomaga co najwyżej dobrze się poczuć, pomyśleć – muszę go wypchnąć spod dziury, a będzie mój. Cóż, łatwiej powiedzieć niż zrobić, bo gdy rusza się bez piłki i wyskoczy ci za plecy – jest po wszystkim.

Serge Ibaka może próbowałby do niego skakać, ale szkoda ryzykować faul. Zwłaszcza gdy jest się pierwszym centrem zespołu. No właśnie, coach Casey rozdzielił minuty Ibaki i Valanciunasa i było to jego najlepsze posunięcie od czasu sprowadzenie Kongijczyka do klubu, w czym oczywiście musiał mieć swój udział. Valanciunas jest za wolny w obronie więc trzeba go było wymienić w wyjściowej piątce. Skład został obniżony, na niskie skrzydło powędrował 193 centymetrowy acz atletyczny ponad miarę Norman Powell. I co? Krótko mówiąc, był to jego najlepszy mecz w karierze, nie tylko potarmosił zaflegmionego Khrisa Middletona (angina) w obronie ale nawrzucał punktów i ładował akumulatory chłopakom.

Idea była właśnie taka, Lowry i DeRozan nie mają dominować ofensywnie, trzeba zaangażować resztę. Z pięciu meczów, wczorajszy ruch piłki Raptors oceniam najwyżej. Oczywiście, łatwiej jest przed własną publicznością, zwłaszcza gdy trójki z rogów wpadają, co nie zmienia faktu, że wymiana podań była jednym z głównych zamierzeń godpodarzy.

Najśmieszniejsze jest to, że Bucks dostali w papę 25 punktami, rzucając 50% z gry! Dlaczego?

->  nieuwaga z piłką (15 strat)

-> kompromitacja na tablicach (40-23)

-> przestrzelonych 11 rzutów wolnych

Toronto nie tylko kontrolowało tempo meczu, dodaj siedmiu gospodarzy z dwucyfrówką na koncie, a wynik końcowy przestanie dziwić. Na dzień dzisiejszy wydaje się, że temat został rozpracowany przez Raptors, podnieśli łby z ziemi, wiedzą co mają robić i obawiam się, że coach Jason Kidd (imponuje mi jego twarz pokerzysty jak niegdyś asysty) nie ma już żadnych niespodzianek w rękawie.

Statystyki

DeRozan 18 puntków, 6 asyst, 7/14 z gry – maestro nie forsował, podobało mi się.

Lowry 16 punktów, 10 asyst, 4/9 z gry – w przerwach leżał płasko na ziemi, niedomaga, ale jest kluczowy, kontroluje tempo.

Norm Powell 25 punktów, 8/11 z gry, 4 zbiórki, 4 asysty, 3 przechwyty – dzień konia, chcemy więcej.

Serge Ibaka 19 punktów, 6 zbiórek, 3 bloki – jak dotąd najlepszy obrońca podkoszowy playoffs obok Marca Gasola i Draymonda Greena.

Giannis Antetokounmpo 30 punktów, 9 zbiórek, 3 przechwyty, 3 bloki, 12/19 z gry – nie do zatrzymania, nawet mnie nie rozśmieszajcie sugerując, że TOR znaleźli na niego metodę. Poprawi technikę na półdystansie i sorry Batory.

Malcolm Brogdon 19 punktów, 5/7 zza łuku – odporny psychicznie rookie, ale w drugiej połowie gdzieś “zniknął”.

Greg Monroe 11 punktów, 2 zbiórki – fajnie postawił mu się Jonas Valanciunas, chodź raz Litwin pokazał charakter w tej serii.

Co sądzicie?