Co roku, na graczy przystępujących do draftu NBA czekają nie lada stres i wyzwania. W szkole permanentna inwigilacja: skauci klubów NBA wypytują trenerów akademickich o wyniki w nauce, podejście do treningów oraz osobowość danego młodzieńca. Chcą wiedzieć, czy przykładają się do zajęć? Czy sprawiają problemy? Czy chodzą na imprezy? Czy się upijają? Życie większości “przyszłych zawodowych koszykarzy” wcale nie jest usłane różami. Każdy błąd popełniony w szkole, zła reputacja, nadepnięcie niewłaściwym ludziom na odcisk – mogą okazać się fatalne w skutkach. Oczekiwania rodziny i znajomych również dają się odczuć. Już od około 12. roku życia młodzi, utalentowani sportowo chłopcy słyszą jak ich matki chwalą się wszystkim naokoło, że kiedyś synek, taki LeBronek czy Carmelek, zostanie wielką gwiazdą i nareszcie będziemy mieszkać w wielkim domu z basenem. Taki to już model. Nie pozostaje nic innego jak zakasać rękawy i pracować. Dla niektórych zwieńczeniem tej pracy jest podpisanie pierwszego zawodowego kontraktu i faktyczne wydźwignięcie rodziny o 1 klasę społeczną wyżej. Dla innych NBA to dopiero początek, ale o tym może innym razem.

Na długo przed przystąpieniem do naboru, gracze zostają dokładnie opisani w zeszytach klubowych działaczy. Trenerzy, trzymając na kolanach tzw. “scouting-reports” uważnie przyglądają się zawodnikom podczas specjalnie organizowanych sesji treningowych. Czasem danego gracza zaprasza się po kilka razy, aby dokładnie przyjrzeć się jego umiejętnościom, ocenić potencjał lub po prostu go poznać. Każden (no może z wyjątkiem największych pewniaków – jak LBJ właśnie) zostaje starannie zmierzony i zważony. Notuje się: wzrost, wagę, zasięg ramion, wielkość rąk, wyskok dosiężny, wyskok swobodny, liczbę powtórzeń wyciskania sztangi, szybkość biegu i inne.

Dotarliśmy do danych sprzed ostatnich dwudziestu lat kiedy to w 1991 roku Charlotte Hornets wybrali z numerem pierwszym Larry Johnsona. I choć brakuje wyników: Webbera, Iversona, LeBrona i jeszcze paru innych to wydaje nam się, że pierwszą dziesiątkę klasyfikacji na MAX VERTICAL REACH możemy spokojnie podać. Oto gracze, którzy na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat sięgali czubkami paznokci najwyżej:

1. Shaquille O’neal (2001) dosięgnął punktu umieszczonego na wysokości 3.78 metra!
2. Salomon Jones (2006) 3.76 m
3. Rudy Gay (2006) 3.75 m
4. Tyrus Thomas (2006) 3.74 m
5. JaVale McGee (2008) 3.73 m
6. Dwight Howard (2004) 3.73 m
7. Steven Hunter (2001) 3.72 m
8. Greg Oden (2007) 3.71 m
9. Marcin Gortat (2005) 3.70 m
10. Hakim Warrick  (2005) 3.70 m

Brawo Marcin! Dodajmy tylko, że górna krawędź tablicy umieszczona jest na wysokości 13 stóp, czyli dokładnie 3.9623 metra. Co Wy na to? Czy znacie kogoś albo lepiej, macie dowód na to, że ktoś kiedyś “dotarł do krawędzi”? Może ten pan?