WTMW.

Dziś grają duzi chłopcy, czyli półfinały mistrzostw świata, dzień piętnasty turnieju.

Kanada vs Serbia

Nerwy panie i panowie. To już naprawdę duża scena, a rywal niewygodny. Kanadyjczycy nie powąchali soli trzeźwiących na starcie, wydają się ospali na początku. Serbska presja i fizyczność są zaskoczeniem. Shai Gilgeous Alexander ma taki zwyczaj, że lubi rozkręcać się wraz z trwaniem spotkania, dziś może mu zabraknąć czasu.

Niedokładność, sześć strat Kanady w pierwszej kwarcie, kozłują, SGA odcinany od piłki, pozostała czwórka nie bardzo wie, co grać. Wychodzi brak zgrania i zespół składany na szybko. Dotąd ratowali się tężyzną fizyczną i talentem, ale Serbia to najlepszy przeciwnik, z jakim się mierzyli.

No i co? Shai ma dwa faule! – wędruje na ławkę, obaj kuzyni Walker generalnie słabo kryją bez piłki, a Serbia właśnie z tego żyje. Mało tego Dwight Powell też ma dwa przewinienia, mocno go biją, jak sam mówi do arbitra – “panie, muszę się bronić, co ma mi przetrącić kark?” Generalnie oczy otwarte, przestraszone, widać, że ich Serbia zaskoczyła.

W efekcie przewinień na rozegraniu widzimy słabiutkiego (w tej roli) Nickeila Alexandra Walkera. Atak pozycyjny się nie klei. Serbowie grają swoje i znów rozgrywają rywala. Zwycięstwo absolutnie nie będzie niespodzianką! Chłopaków z własnego podwórka dopinguje Boban Marjanovic – ależ chłopa wysuszyło!

Kanadyjczycy wywleczeni poza strefę komfortu, zdobywają punkty, trzymają dystans, ale kiedy ostatnio widziałeś Lu Dorta oddającego rzuty z półdystansu? Svetislav Pesic pięknie przygotował swoich, wiedzą dokładnie w jakich rolach na codzień występują zawodnicy kanadyjscy i co potrafią.

Jedźmy dalej, gdybym mógł zjeść obiad z jednym koszykarzem na całym świecie, gdybym mógł być dowolnym koszykarzem na świecie, chciałbym być Bogdanem Bogdanovicem. Co za charakter, co za umiejetności, jaka inteligencja. Dla mnie to najlepszy strzelec off-ball / catch and shoot w NBA. Potrafi lepiej się ruszać niż Klay Thompson! Do przerwy Bogi ma 15 punktów na 5/6 z gry i potwierdza się to, co mówiłem, kiedy ten odpali, Serbii nie da się zatrzymać. 23 i 29 punktów wrzucone Kanadzie przez dwie kwarty!

Kanada nie może bronić, musi odpuścić w obronie przez co kompletnie nie kontrolują tempa, bo na desce też są mniejsi. Muszą przyspieszyć, ale to nie jest łatwe! Nawet wielki pan gwiazdor SGA się miota, bo gęsto wokół niego. Wkrótce traci nerwy. Trzeci faul Shaia tuż przed końcem pierwszej połowy, głupia, bezsensowna próba wybicia piłki rywalowi w koźle. Dillon Brooks też ma trzy faule, nie utrzymał 213-centymetrowego Milutinovica po zmianie krycia, Kanada się trzęsie, traci do przerwy 13 punktów!

Po zmianie stron niewiele się zmienia, Kanada próbuje biegać do przodu, Serbowie odgryzają się akcjami kombinacyjnymi, najczęściej przez centra i grę post up. Prowadzenie zjeżdża do siedmiu oczek, potem znowu wjeżdża na dwucyfrowy poziom. Różnicę, jaką w tym meczu robi środkowy Milutinov najlepiej widać, gdy ten schodzi z parkietu. Momentalnie trzy razy do końca wjeżdża SGA (15 punktów 9 asyst).

Czwarta kwarta to totalna energia Serbów, naciskają, podają, cisną. Kanada jest na deskach, akcje pięciosekundowe, wkrada się histeria, Serbia prowadzi czternastoma, do końca osiem minut. Wymiana ciosów trwa, kropkę nad literą “i” stawia podwójne “b” czyli Bogdan Bogdanović (23 punkty 8/12 z gry, , ależ się cieszę. Step-back trójka, wcześniej wjazd po przejęciu krycia przez Dwighta Powella, co za pewniak! Ostatnie dwie minuty to DWA przechwyty Bogdana i kolejny layup!!! Brawo Panowie!!! 95:86, trybuny świętują!!! Serbia w finale mistrzostw świata bez Jokera, bez Micica, Kalinica czy Pokusevskiego!!!!