W reprezentacji Domas, został najmłodszym debiutantem, wyprzedzając o 4 dni środkowego Jonasa Valanciunasa, być może znacie. Pierwsze międzynarodowe trofeum zdobył w 2015 roku: srebrny medal EuroBasketu po porażce w finale z Hiszpanią. Jednak największym osiągnięciem młodego Sabonisa jest z pewnością decyzja o udziale w drafcie 2016, zgodna z jedyną radą jaką dostał od ojca: graj twardo i nie bój się próbować nowych rzeczy.

Draft

1980 rok, Bill Walton sugeruje porwanie Sabonisa i przewiezienie go do USA:

Chłopak ma umiejętności jak Larry Bird i Pete Maravich. Atletyzm Kareema i w dodatku rzuca za trzy. Umie podawać, dryblować. Gra przodem i tyłem do kosza.

1985 rok, zostaje wybrany przez Atlantę Hawks z 77. numerem. Liga anuluje wybór ze względu na zbyt młody wiek gracza.

1986 rok, zostaje wybrany przez Portland Trail Blazers z 24. numerem. Władze ZSRR nie zgadza się na wyjazd Sabasa z kraju, a sam zainteresowany dowiaduje się o wszystkim z gazet.

1988 rok, Arvydas przechodzi kurację w klinice w Portland, żeby być gotowym na zbliżające się igrzyska olimpijskie. Pomoc imperialistów nie skutkuje jednak podpisaniem kontraktu w NBA.

1995 rok, nieśmiały jak zawsze w kontakcie z dziennikarzami, mówi do mediów jedno słynne zdanie:

W europejskiej koszykówce nie mam sobie już nic do udowodnienia. Pozostała tylko NBA.

Mając ponad 30 lat i sztywne od kontuzji kolana, podejmuje nowe wyzwanie.

2016 rok, Arvydas ze łzami w oczach ściska swego syna, po tym jak Adam Silver wywołuje młodego na podium. W pierwszym wywiadzie, mając jeszcze na głowie zabawną czapeczkę Orlando Magic, którą niedługo będzie mógł wyrzucić do kosza (w paczce za Ibakę trafi do OKC) Domantas odpowiada na pytanie o ojca:

Mam wspaniałą rodzinę, mój tata jest najlepszym koszykarzem, jakiego widziałem. To mój idol. W innej części sali z dziennikarzem rozmawia Arvydas: Nigdy nie miałem okazji by być tutaj, podczas draftu, Domas dał mi szansę żeby się tu znaleźć, zobaczyć jak to wszystko się odbywa. To dobry chłopak. Sam wie co ma robić.

NBA

Przy karierze Arvydasa Sabonisa za oceanem zawsze dodaje się słowo „gdyby”. Sam zainteresowany nie wchodzi w takie dyskusje:

Przyjechałem do Stanów w 1995 roku, co by się stało gdybym przyjechał wcześniej – nie wiem. Mogę rozmawiać tylko o tym co się wydarzyło.

A wydarzyło się sporo:

-> dwukrotny udział Portland w finałach konferencji przeciwko Lakers

-> prowadzenie 15 punktami na 10 minut przed końcem Game 7 w finałach konferencji i ostateczna porażka z LA

To jedno z najgorszych spotkań w mojej karierze. To trudne. To trudne do zapomnienia.

-> 12 punktów, 7 zbiórek i 2 asysty, czyli średnie kariery Sabasa w NBA

-> jego przemowa po przyjęciu w poczet Galerii Sław trwała 49 sekund. Specjalne podziękowania, po wymieniu żony, rodziny, trenerów, kraju etc. skierował do sztabu medycznego Portland, którzy wierzyli w jego powrót do koszykówki po tylu poważnych kontuzjach.

Przy Domantasie zamiast słowa „gdyby” stawia się wielki znak zapytania. Jest pierwszym rookie od czasów Duranta, który znalazł się od razu w wyjściowej piątce OKC. Sześć punktów i niecałe 4 zbiórki – to efekt jego starań na parkiecie w średnio 21 minut. Średnie mogą się zwiększyć dzięki bokserskim upodobaniom Enesa Kantera, który niefortunnie znokautował krzesło. No chyba że w mieście pojawią się Derrick Williams, Wilson Chandler albo Josh Smith, których wymienia się przy okazji ostatnich spekulacji transferowych.

More than a game

Historia Sabonisów to coś więcej niż opowieść o samej grze w koszykówkę, statystykach i rekordach. Ojciec miał niewiarygodny talent, ale polityka i kontuzje ograniczyły zasięg jego dominacji do byłego ZSRR i w późniejszych czasach – Realu Madryt.

Dzięki wywalczonemu przeciwko Wspólnocie Niepodległych Państw trzeciemu miejscu na IO w Barcelonie, w swojej niespełna 3-milionowej ojczyźnie fanatycznie zakochanej w koszykówce traktowany jest ja Bóg. W dodatku Bóg, który nie stawił się na wręczeniu medali, bo przepił w tym czasie pół wioski olimpijskiej siłując się co z mocniejszymi na rękę.

Krążek na jego szyi zawieszono dopiero po dwóch dniach gdy znaleziono go w damskiej części hotelu. Dziś to stateczny Bóg, który odznaczony został Orderem Wielkiego Księcia Giedymina i zasiada w dwóch Galeriach Sław – amerykańskiej i europejskiej. Prowadzi szkoły koszykarskie dla dzieci na Litwie i w gigantycznej koszulce ogląda nocami zmagania swojego syna w NBA, który dorastał w innych czasach, mając więcej możliwości, ale znacznie mniej talentu. Dla obu panów, czapki z głów.

[autorem tekstu jest czytelnik, Grzegorz Szklarczuk]

~~

Jeśli podoba Ci się nasz portal, chciałbyś sprawić sobie koszulkę GWBA albo zwyczajnie wesprzeć nas w rozwoju, zapraszamy: