WTMW.

Słyszeliście? Gwiazda koszykówki spod znaku WNBA Brittney Grinner miała rzekomo zostać uwolniona z rosyjskiej kolonii karnej w zamian za znanego handlarza bronią. 32-letnia zawodniczka w niewoli przebywała od 17 lutego, czyli prawie dziesięć miesięcy. Przypomnijmy może o co chodzi(ło):

Gwiazda koszykówki skazana na 9 lat więzienia | Giannis Antetokounmpo 2.0

Kolejka NBA przepastna jak kieszenie mojego ziomka z liceum, który w kurtce potrafił schować dziewięć browarów tak żeby nie było widać. Jedenaście meczów więc wybaczcie lakoniczny dobór słów. Nie dałem rady przyglądać się wszystkiemu.

Clippers 111 Magic 116 [OT]

LAC zaczęli jak mistrzowie (32:14) i skończyli jak pierdoły saskie. W sumie cztery przestoje zaliczyłem, ale tak to bywa gdy zespół bazuje na izolowanych akcjach (hero ball Kawhi 4/15 z gry) i niezgrany jest absolutnie. Przydaliby się nieobecni strzelcy jak Luke Kennard, Norm Powell czy Marcus Morris. Orlando poszli w wysoki skład, bunkrowali się w polu trzech sekund i patrzyli jak się ekipa Tyronna Lue miota. Ostatnie minuty dogrywki = taktyczny dramat! Dziesięć punktów najmłodszego na placu (i najszybciej regenerującego się) Paolo Banchero w doliczonym czasie gry.

Hornets 116 Nets 122

Wynik końcowy nie oddaje przewagi Nowojorczyków w środkowej części spotkania. Przeważali przeszło dwudziestoma, więc wkradło się rozluźnienie. Na przełomie trzeciej i czwartej kwarty słaba fizycznie pierwsza linia obrony Nets oddała dwanaście punktów z rzędu Charlotte i można powiedzieć, że mecz rozpoczynał się od nowa. Dopiero panowie Kyrie i Kevin odparli szarżę żądlących szerszeni. Pierwszy na nowo uruchomił silnik, drugi wbił najważniejsze kosze. Panowie zdobyli do spółki 62 punkty i 17 asyst. Lubią się, nie ma między nimi tarć, tylko tyle i aż tyle. Trener tej misternie utkanej, mentalnej konstrukcji nie próbuje dekonstruować i dobrze. Niech im się wiedzie. 

Hawks 89 Knicks 113

Dejounte Murray uszkodził kostkę w czwartej minucie spotkania po tym jak RJ Barrett podszedł mu pod nogi. Skończyło się faulem niesportowym, ale żadne to pocieszenie, bo chłop gry kontynuować nie był w stanie. ATL ma problem i nie chodzi tu o absencję dwójki skrzydłowych i stratę Dejounte. Tutaj nie ma sympatii, nie ma współpracy, jest narastający, podlewany kolejnymi porażkami konflikt. Knicks nie są żadnymi mocarzami, owszem wyglądają lepiej gdy rzuty trafia Julius Randle (34 punkty 17 zbiórek 5 asyst 6/12 za trzy), ale jak ich można poganiać w obronie pokazali niedawno Dallas Mavericks, na których tle dzisiejsi Hawks oddawali dalekie rzuty rozpaczy.

Przypomniały się czasy Josha Smitha, który zasłynął z tego, że potrafił oddać 9-10 trójek w meczu na skuteczności 25%. A było to w czasach, gdy najlepsi nie oddawali tylu trójek. A propos, trzej najlepsi strzelcy dystansowi w ekipie ATL (Yooung, Bogdanovic i AJ Griffin) zaliczyli łącznie jedno trafienie w 22 próbach! Reszta nie miała znaczenia, upiekło się Jalenowi Brunsonowi, który zaliczył równie fatalną dyspozycję (2/14 z gry).

Lakers 113 Raptors 126

LeBron i Anthony poza składem, Toronto nikogo i nigdy nie bierze lekko, więc zabrakło argumentów po stronie gości. Pięciu graczy Raptors z dwucyfrowym dorobkiem. Ekipa Nicka Nurse’a była lepsza w każdym możliwym do wskazania elemencie i kontrolowała wydarzenia na parkiecie od dwudziestej minuty spotkania.

Wizards 111 Bulls 115

Ciężko wydrapane zwycięstwo Byków. Różnica była tego rodzaju, że tym razem DeRozan trafił dwa w pierwszej kolejności oddane rzuty, co pozwoliło mu tym razem nie zgubić totalnie rytmu i w czwartej kwarcie przejął kontrolę. Na jego koncie odnajdziemy 27 punktów w tym piętnaście w ostatniej odsłonie. Zebrał też po męsku parę piłek, pokazał energię i wolę zwycięstwa. Za to mu płacą grube baksy. 27-25-25: to dorobek tercetu DD, Zach i Vucevic. Szarą eminencją składu, bez której nie ma zwycięstw, jest też szkodnik Alex Caruso – uwielbiam tego typu zawodników – 5 punktów 4 zbiórki 9 asyst 4 przechwyty. Tydzień temu coach Steve Kerr szepnął mu do ucha na zakończenie zawodów, że bardzo chciałby go u siebie w składzie i zapewne nie on jeden. Tylko Lakers szkoda było funduszy…

Thunder 102 Grizzlies 123

Pojawia się narzekanie, że Ja Morant przebrzydle piłkę nosi i jeśli stworzyć kompilację jego najbardziej efektowych zagrań, niemal za każdym razem dłoń wędruje pod kozłowaną piłkę. To poważny problem, bo arbitrzy podchodzą do tematu “niesionej” w sposób niespójny. Potwierdzają to dane, taka sama liczba meczów sędziowanych, pierwszy arbiter odgwizdał 130 błędów kozłowania, inny 35 “niesionych”.  Tak czy inaczej Thunder pozostawieni zostali w pokonanym polu. Morant 26 punktów 13 zbiórek 11 asyst – kolega Brooks odpalony zza łuku (5/12) – pięć bloków Jarena Jacksona Juniora i niepodlegające dyskusji zwycięstwo miejscowych.

Kings 113 Bucks 126

Niedawni mistrzowie wskazali rozochoconym gościom, gdzie ich miejsce. Sacramento prezentuje się pięknie, ale różnicę stanowi moc fizyczna pod koszem. Sabonis zwyczajowo gra na poziomie zasłony, demonstruje imponującą mobilność chwilowo zajmując sobą rywali z piłką zamierzających wejść w przestrzeń podkoszową. Tutaj cudów nie ma, w miarę możliwości Litwin staje na drodze piłce, ale z rolującym wysokim wciąż pozostaje w linii. Całą robotę robi tutaj pomoc z “weakside” i idące za tym rotacje. To właśnie praca Huertera, Barnesa i Murraya zasługuje na pochwałę, aktywnie szukają przechwytu, przecinają tor lotu podania, momentami chodzą zsynchronizowani jak po sznurku. Zbiegają się gdy rywal straszy penetracją, a następnie rozbiegają próbując nadążyć za podaniem nieuchronnie idącym na obwód.

Na tę opowieść wchodzi Giannis notując 35 punktów na 12/19 z gry. Milwaukee rzuca efektywnie (42% zza łuku) każdy starter ma na koncie minimum dwa (!) trafienia z dystansu oraz trzy (!) asysty. Dominują zespołowością ataku i na tablicach. Mało tego, w czwartej kwarcie Kings zaliczają 1/12 z poza pola trzech sekund.

Pacers 115 Wolves 121

Bardzo burzliwe i nierówne widowisko. Pierwsza kwarta zdominowana przez Minnesotę, druga przez strzelców Indiany, którzy wygarnęli rywalom siedem trójek. Wrócił Haliburton i znów się kręci karuzela. Zdobył 26 punktów i 15 asyst na 9/14 z gry, ale o zwycięstwie nie było mowy. Na tablicach (Rudy Gobert 21 zbiórek) i w polu trzech sekund (64:36) MIAZGA. Co za tym idzie Wolves oddali dziesięć rzutów do kosza więcej nadrabiając ewentualne niedostatki skuteczności. Na uwagę na pewno zasługują rzuty wolne w ich wykonaniu: 23/25 FT. Szacunek, nawet Gobert trafiał postawiony na linii. Ba! Mam nadzieję, że na skrócie będzie akcja, w której przy możliwie najszerzej ustawionej ofensywnie Indianie i wolnym środku pola Rudy z obwodu nadążył za Hieldem i strzelił gościa blokiem przypieczętowującym zwycięstwo ekipy.

Pistons 98 Pelicans 104

Gości położył przełom drugiej i trzeciej kwarty kiedy przez sześć minut gry zdobyli pięć punktów. Doszli rywali, ale pogoń z piętnastu oczek dołka musiała kosztować wiele sił. Na dodatek trener Dwayne Casey się w tańcu nie certoli. Ma do obsadzenia 240 minut gry więc każdy z dziewięciu dostępnych ludzi gra średnio po 27 minut. No prawie. Mimo, iż wynik jest na styku w końcówce. Piłkę targa niestrudzenie Killian Hayes, którego pewność siebie pompują w sposób niewiarygodny. Ten dostarcza 17 punktów 12 asyst 6 zbiórek na 8/17 z gry. W kluczowych fragmentach piłka nie opuszcza jego rąk (niestety). Mimo wielu udanych zagrań dwie ostatnie izolacje psuje i mecz biorą rywale.

Strefa pozwala Pelicans wystawiać razem Ziona i Valanciunasa, a na miejsce któregoś z tej dwójki wchodzi Larry Nance. Momentami tylko od obrony strefami odchodzą, bo atletyczni Marshall i Murphy niezmordowanie biegają za shooterami bez piłki. Próbuję powiedzieć, że nie jest to już takie siermiężne, panowie zgrywają się z każdym wspólnie rozegranym spotkaniem.

Ofensywnie taranem gospodarzy pozostaje Williamson (29 punktów 11/16 z gry). Bez pomocy drugiego obrońcy na kontakcie / po piwocie ten chłopak jest nie do zatrzymania. Silny jest jak młody Shaq, niech zaświadczy akcja, w której Corey Joseph złapał go w pół, a ten i tak wbił do kosza rzut. Innym razem, gdy jest okazja na rim run, zastawia się na trzecim metrze, pokazuje palcem w górę i na rolowaniu idzie na alley-oop, dosłownie jak Shaq.

Warriors 123 Jazz 124

Jeden z najlepszych zawodników niedawnych mistrzostw Europy Simone Fontecchio (18 punktów 6/10 z gry) ma swoją chwilę sławy. To właśnie jego wsad wyprowadził Utah na prowadzenie w ostatnich sekundach. Cieszy ekspozycja i dyspozycja, Jazz o mistrzowskie laury nie walczą, ale zawodników zatrudniają bardzo ciekawych. Ośmiu ludzi minimum dziewięć punktów i to pod nieobecność lidera Lauri Markkanena.

Dubs także wystąpili bez Stephena, Wigginsa i Draymonda Greena: 48 rzutów do kosza oddali Poole i Thompson, ale sukcesu im to nie przyniosło. Była walka, poszarpali się m.in. Jonathan Kuminga i Jordan Clarkson, który odruchy ma rodem z taniego filmu o latynoskich gangsterach. Jak widać na załączonych obrazkach:

W sumie o przegranej obrońców tytułu zdecydowały (jak zwykle) niuanse. Poole i świetny w całym spotkaniu Kuminga spudłowali wolne, była wpadka przy zmianie krycia w obronie (co tam zrobił Klay?!) no i strata JP na sam koniec:

Celtics 125 Suns 98

Boston miesza z błotem kolejną ekipę NBA i to na ich własnym terenie. Chris Paul wrócił na parkiet, ale chyba żałuje decyzji. Lepiej wyglądałoby to, gdyby wrócił w kolejnym spotkaniu. Celtics zaliczają w tym momencie bilans (21-5) który oczywiście zapewnia im pole position w tabeli wschodniej konferencji. W sumie przegrali pięć razy, z tego dwa razy u siebie, po dogrywce!

Błyszczą zespołowością ofensywy i celnym okiem. Nawet nadgryziony zębem czasu Blake Griffin (z powodu braków personelu umiejscowiony w roli wyjściowego centra) trafia 3/4 zza łuku i zbiera dziewięć piłek z tablicy. Do przerwy 69:42 i buziaczki słane bezczelnie w stronę rozeźlonych trybun. W połowie trzeciej kwarty jeszcze gorzej 94:49 dla gości!!! Suns nie wiedzieli gdzie się schować przed wzrokiem miejscowej publiki, nie pierwszy i nie ostatni raz zapewne.

Dobrego dnia wszystkim, dzisiejsza kawę sponsorują MPLew oaz Kamil Konrad K, dziękuję. BG