Pamiętasz jak skręciłeś kostkę/ bark wypadł zawiasów/ rzepka przesunęła/ chrupnęło w plecach/ zakłuło w biodrze?  Pamiętasz czas kiedy wstanie z łóżka i dojście do łazienki były jak bieg przełajowy z przeszkodami? Jaka niemoc ogarniała kiedy miałeś sam sobie założyć skarpetki? Na przestrzeni lat poznałem ludzi, którym kontuzja posłużyła za usprawiedliwienie. Chętnie przyjmowali zainteresowanie bliskich, głośno żalili, a pogarszający stan zdrowia traktowali jako przeznaczenie. Znam i takich, którzy po kontuzji wrócili mocniejsi. Rzadko sprawniejsi fizycznie, ale mocniejsi na psychice i pewniejsi drogi, którą chcieli podążać. Jeżeli słabe kolano wymagało zbicia wagi, machali na pożegnanie mięśniom naramiennym i napompowanej piersi, odchudzali uda, zmieniali podejście i okazywało się, że na boisku potrafią jeszcze więcej niż dotychczas. Koszykówka to piękny sport, jest w nim tyle opcji, tyle możliwości, tyle sposobów minięcia, zdobycia punktów, przechwycenia piłki i generalnie wywarcia wpływu na grę. Dlatego tak bardzo cieszy mnie poniższy widok. Ten gość raczej nie zmarnuje życiowej szansy. Choć na razie wygląda jak złamany ołówek, pali się w nim ogień. Pytanie którędy z niego wyjdzie: jak smok, jak rakieta czy spali go od środka. New Rose Eve.