Po pięciu dniach w Bielsku-Białej jestem tak zmęczony, że mam ochotę zapaść w sen zimowy jak miś Yogi, którego notabene coraz bardziej przypominam. Tylko Panie, co to była za przygoda! Spotkanie sympatyków GWBA i koszykówki, ludzi z całkowicie różnych światów, którzy jak zwykle, pomimo różnych wrażliwości i wieku, znaleźli wspólny język od razu, po dwóch minutach rozmowy.

Jak zwykle na GWBA Camp zaprosiłem zawodowego trenera, w tym wypadku był to Michał Trypuć pracujący na co dzień w PGE Spójni Stargard, ażeby rozruszał nas trochę i przedstawił swój punkt widzenia na koszykówkę. No cóż, niektóre ćwiczenia troszkę nas przerosły, brakowało techniki, ale sparingowe gry i rywalizacja, zwłaszcza drugiego i trzeciego dnia powoli wchodziły na przyjemny dla oka poziom. Dość prędko zaadaptowaliśmy się do warunków, wiedząc mniej więcej kto i co potrafi oraz w jakiej roli najlepiej się czuje.

Od razu powiem: byłem pod wrażeniem skuteczności rzutowej zwłaszcza dwóch panów: Lesław Brzuska z Łodzi trafiał seriami mimo nieszablonowej techniki, ale prawdziwym snajperem campu okazał się Darek Olczak z Konina. Zresztą, Dario to osobna historia, jako jedyny był ze mną dotychczas na wszystkich zjazdach i powiem szczerze, za każdym razem jest lepszy. Momentami przypominał Juana Carlosa Navarro, jak się wgryzł z rzutem, dosłownie palił siatkę. Cymes, cukiereczek, biszkopcik. Ostatnią akcję obozu też skończył, a jakże. Gratulacje! Bardzo niewdzięczny do krycia, cały czas biega, ma niespożytą energię, a boisko to jedno z niewielu miejsc, które go wycisza. Pokłady energetyczne nieposkromione, wielka żywotność. Mój Przyjaciel!

A propos żywotności, jednym z członków campu był Piotrek, czy może raczej powinienem napisać Pan Piotr Szymura, facet mogący spokojnie być moim ojcem, zawodnik mający 52 sezony w nogach, były gracz ekstraklasowy! W tym wieku wiadomo, szybkością może nie zachwycił, ale kilka rzutów z odejścia skończył pięknie, zaliczył też kontrę i co najważniejsze, nie był to jedyny parkiet na którym brylował. Polecę cytatem, “młodzieżowiec to może już nie jest, ale stara szkoła daję radę”. Pochwalę się, wspaniały komplement, jaki od Piotra usłyszałem brzmi: “wiesz, ja mam w dupie tam to NBA, ja jestem humanista, lubię poczytać jak piszesz, bo masz fajny język”. Jedna z najmilszych rzeczy, jakie usłyszałem.

Był też z nami Adi, górnik zawodowy, który przygotowaniem fizycznym kładł nas na głowę. Wielki fan Los Angeles Lakers, pozdrawiam chłopaku! Pozdrawiam też Zajączka #00 (dziękuję za energię!) Michała i Pawła S, z którymi czuję, że się zaprzyjaźnimy jeśli tylko znajdziemy czas, Przemka który po kontuzji na pewno nie pokazał nawet ułamka możliwości, Adriana Zet, który jako jedyny ładował z góry, bezkompromisowego Kubę Stempalskiego, który czuję, że za swoich poszedłby w ogień, Piotra który jako najmłodszy wciąż szuka swego miejsca w życiu i na boisku, Rafała co buduje nam mieszkania, szacunek. Damian, dziękuję za pomoc organizacyjną i mam nadzieję do zobaczenia!

Tak, nawiązałem nowe kontakty wśród górali z Bielska, gościł nas (i grał z nami) mój serdeczny kolega Kamil Kuczmarz, właściciel restauracji GRUNT, tej z muralem Kobe Bryanta, która stała się niejako naszą bazą wypadową. Cudowne miejsce, zresztą chłopaki potwierdzą. Byliśmy na meczu lokalnej drużyny Basket Hills (zgnietli tę Częstochowę strasznie) były wieczorne biesiady, tańce, rozmowy do rana charakterystyczne dla poważnych ludzi, w poważnym wieku. Każdy jeden zachowywał się wzorowo i z każdego jestem  dumny.

Trzy treningi po dwie i pół godziny trochę nas uszczupliły energetycznie, żadnemu z nas zawodowstwo nie grozi wiadomo, ale niechaj to spotkanie ludzi z różnych środowisk i wspólna koszykówka będą impulsem do wzięcia się za siebie. Lepiej się żyje jeśli jesteś w formie. Lepiej się żyje jeśli znasz ciekawych i różnorodnych ludzi. Proste. Dziękuję Wam z całego serca Panowie. Jesteście wielcy!

Chciałbym jednocześnie zwrócić się do fanów GWBA, którzy każdego dnia wchodzą na stronę licząc na spotkanie, to jest możliwość przeczytania kolejnego tekstu o NBA. Obiecuję, że to nie koniec portalu, że Was nie zostawiam. Ta przygoda będzie trwać, a kolejny tekst pojawi się jak zwykle, gdy najmniej się tegoż spodziewacie. Bartek Gajewski