Sam Bryant wspomina, że największe wrażenie zrobiła na nim firmowa zieleń Bostonu, zwłaszcza kiedy kazali mu założyć drużynową koszulkę i spodenki. Jako fan Lakers od najmłodszych lat, Bryant traktował Boston jak wroga numer jeden:

Nie wiem czy to ten mit narosły wokół Celtics czy co, ale kiedy podali mi te ciuchy, kiedy otworzyłem tę paczkę to ta zieleń jakby świeciła swoim światłem… To zupełnie inna zieleń niż wszystkie.

~

Oprócz treningu, standardowym punktem takiego tryoutu jest wywiad i w nim też Kobe wypadł doskonale. Znał historię Celtics od samego początku, zdaniem obecnego tam K.C Jonesa, asystenta trenera, mając 17 lat wiedział o Celtics więcej niż niektórzy zawodnicy.

Kiedy śpię, śni mi się koszykówka. Potem wstaję i jest to pierwsza rzecz jaką robię. Przez cały dzień. Nie sądzę, by to się kiedyś zmieniło [odpowiedź Bryanta na pytanie jak zamierza stawać się lepszym w czasie debiutanckiego sezonu]

~

Kobe umiał podawać przykłady dobrych i złych matchupów w historycznych spotkaniach, z pamięci recytował linijki statystyczne różnych zawodników, mówił o pojedynkach Celtów z Pistons, Lakers i Bulls. Wspominał Isiah Thomasa, Larry Birda, Magica Johnsona, Jordana…

Widać było w nim głód, by stać się jednym z nich. By jego nazwisko było wymieniane jednym tchem z tymi gośćmi, w ich lidze. [Carr]

~

Sytuacja Bostonu wyglądała następująco: mieli dziewiąty pick, ale mogli pokombinować, by zdobyć miejsce w pierwszej szóstce. Gwarantowało im to możliwość pozyskania kogoś z tzw. Super Six of ’96, czyli Shareefa Abdur-Rahima, Marcusa Camby, Allena Iversona, Stephona Marbury, Raya Allena i Antoine Walkera. Jako drużyna 33 zwycięstw w tamtym sezonie chcieli postawić na pewniaka. Coach Carr upatrywał go w Antoine Walkerze, zawodniku Kentucky.

Walker to nie był jakiś tam zwykły grajek, tylko notujący 15.2/8.4/3 lider najlepszej drużyny NCAA, mistrza kraju i składu mającego w swoich szeregach dziewięciu przyszłych zawodników NBA (Derek Anderson, Tony Delk, Walter McCarty, Ron Mercer, Nazr Mohammed, Mark Pope, Jeff Sheppard, Wayne Turner i Antoine Walker). Tamtą drużynę do dziś dnia wielu uznaje za najlepszy skład w historii NCAA. Bez względu na to jak dobry trening odbył Bryant w hali Celtics, z resume Walkera nie mógł konkurować.

Rick Weizman miał ponad 12 lat doświadczenia w scoutingu, ale powtórnie rozkręcająca się moda na dołączenie do NBA zaraz po maturze stanowiła nowe wyzwanie. Oglądając zawodników w pierwszej dywizji NCAA miało się obraz ich umiejętności na poziomie zbliżonym do NBA. W liceum bywało różnie i choć Kobe prezentował się znakomicie, to wciąż był wielką niewiadomą…

[vsw id=”7NllcX2QcCY” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Największym minusem Bryanta jako prospektu było to, że na rozwój potrzebował jeszcze 2-3 lata, a Celtowie na gwałt potrzebowali lidera. Co więcej, jedyni przed nim gracze prep-to-pro, czyli tacy, którzy przyszli do ligi zaraz po liceum i odnieśli spory sukces to big mani: Kemp, Dawkins i M.Malone. Był jeszcze Garnett z draftu 1995, ale na ocenę jego osoby było jeszcze za wcześnie.

To coś, co ciągnęło się za mną przez całą młodość, przez liceum i wszystkie młodzieżowe obozy przygotowawcze. Zawsze, kiedy ważył się wybór lepszego gracza i było na styku trenerzy mówili “W takich przypadkach zawsze skłaniamy się ku większemu zawodnikowi, bierzemy big mana.” Cały czas ten sam szajs, big man, big man, big man… [Kobe]

~

CZYTAJ DALEJ >>