Welcome to my f world.

Hawks 110 Pistons 113 [OT]

Niespodzianka i to znacząca. Trae Young trafił pierwszą trójkę. Drugą z dziewiątego metra też. Następnie wszedł na trzeci metr po zasłonie i skończył floaterem elegancko, po swojemu. I w tym momencie właśnie Detroit zlekceważył, poczuł się zbyt pewnie. Zwłaszcza, że Pistons stracili środkowego Isaiah Stewarta, który skręcił kostkę. Youngowi nie chciało się wchodzić w kontakt, stwierdził, że trójki lepsze. Spudłował kolejnych dziesięć dalekich prób, a kolejne punkty z gry zdobył dopiero w połowie czwartej kwarty (!) gdy w końcu podkozłował na trzeci metr i spóźnionego obrońcę posłał w diabły zwodem.

Żebyśmy się rozumieli, tu nie było żadnych podwojeń czy agresywnych pułapek. Przestrzeń podkoszowa po zasłonie stała otworem, zwłaszcza dla kogoś tak sprawnego z piłką. Zwyczajnie nie było energii/ woli. Momentami aż do przesady szukał podania.

Do tego czasu gospodarze już uwierzyli, że mogą to wygrać. Mecz był na styku, ale gwiazdor Hawks wciąż był mało widoczny. W końcówce znów spudłował, mieliśmy dogrywkę. Rzut na wyrównanie w doliczonym czasie gry także przestrzelił. Niestety tym razem nie wsparł go Kevin Huerter, który ma problemy z barkiem i nie wystąpił, a Bogdan Bogdanovic osiągnął równie marne 2/11 zza łuku. Na koncie Trae znajdziemy 14 punktów 12 asyst 5/20 z gry. Pistons do zwycięstwa poprowadzili klasycznie: Cade Cunningham (28/6/10) i Jerami Grant (23/4/2). Zwłaszcza Cade dobrze sobie radził począwszy od czwartej kwarty.

Bulls 106 Sixers 121

Z przykrością zawiadamiam kibiców, Chicago Bulls zaliczają w tym sezonie bilans 0-14 z ekipami z pierwszej trójki w tabeli obu konferencji.

Pisałem już, na tę chwilę są w stanie wygrywać wyłącznie ofensywą. Trochę nam zamydlił oczy genialny start Zacha LaVine’a (24/8/5) a następnie wiekopomna seria strzelecka DeMara DeRozana (23/11/8 przy 6/17 z gry). Trudy sezonu dały się chłopakom we znaki, obrona kuleje, a na dodatek nie mogli dziś skorzystać z usług Niko Vucevica, który skarży się na napięcia w ścięgnie udowym. U takiego byka to poważna sprawa, lepiej dmuchać na zimne i prewencyjnie dać mu odpocząć. W jego miejsce w pierwszym składzie ujrzeliśmy weterana Tristana Thompsona, którego cenić należy wciąż za obronę tyłem do kosza.

Niestety z kolegą Embiidem wiele do powiedzenia nie miał. Trójka na wejście, dwutakty rozpoczynane z szóstego metra, gra dwójkowa z Hardenem, rzuty z wyskoku po serii zwodów kozłem, coast to coast przez całe boisko, bieg na obręcz w kontrze, zastawienia pod koszem, gdy przejmował go mniejszy obrońca. Pełen pakiet i komfortowe prowadzenie 6-7 posiadanami. Przy nazwisku Kameruńczyka dopisujemy 43 punkty 14 zbiórek 3 bloki przy 15/27 z gry. Liga jeszcze nie rozpracowała jego tandemu z Brodziarzem (16 punktów 14 asyst 8 zbiórek). Dość powiedzieć, że Sixers wygrali (nieznacznie) każdą z czterech kwart, a Harden daje im jeden, podstawowy atut – kontrolę tempa gry.

Rockets 106 Heat 123

Pierwsza kwarta dobiegała końca gdy do wejścia na parkiet uszykował się Victor Oladipo. Kiedy spiker wyryczał jego nazwisko, na trybunach ludzie wstali i oklaskiwali. Jeśli choć w epizodach będzie grał jak przed laty w Indianie, Miami zyskało kolejnego swingmana z piekła rodem.

Mecz był w zasadzie z góry rozstrzygnięty, zwłaszcza że Rockets grali dzień po dniu oraz otrzymaliśmy informację, że Christian Wood nie wystąpi. W ostatnim meczu coś w niego szatańskiego wstąpiło, tak przejmował i zaciekle bronił po zasłonie Ja Moranta, niczym Anakin Skywalker albo młody Akeem Olajuwon. No i chyba przedobrzył, bo dziś zdjęło go przeziębienie.

Heat pewnie chcieli mieć temat ogarnięty wcześniej, ale zostali zaskoczeni skutecznością rzutów dystansowych Jalena Greena i kreatywnością podkoszową Alperena Senguna. W drugiej kwarcie do zabawy dołączył także rzucający z daleka Kevin Porter Junior, dwie kwarty się trzymali, ale egzekucji nie odwlekli. Na szpicy ataku ponownie Tyler Herro (31 punktów 12/18 z gry – 21 w decydującej drugiej kwarcie – jest lepszy biały strzelec obecnie?) i Jimmy Butler (21/7/4). 50-33 na tablicach. 66:48 w polu trzech sekund.

Jak wypadł Oladipo? Wciąż jest dynamiczny jak cholera i nie potrzebuje wiele techniki. W pierwszym kroku mija rywali. Do tego 2/3 zza łuku. Co najważniejsze, wiedział jak się poruszać po boisku i gdzie się znajdować. Świetna robota całego sztabu Miami, życzę im pierścienia.

Blazers 81 Wolves 124

Portland bez Anfernee Simonsa, Lillarda czy Nurkica to poligon doświadczalny. Wystawiają na parkiet ludzi, o których w życiu nie słyszałeś, a ich najskuteczniejszy strzelec (Brandon Williams 27 punktów, czyli rookie pominięty w drafcie) nie ma nawet ikony twarzy na ESPN.

Piętnastoma po pierwszej kwarcie, trzydziestoma do przerwy i dalej. Karl Anthony Towns znów największy na boisku i znów grający bliżej kosza. W czasie 24 minut uskładał 27 punktów i 13 zbiórek. Byłoby więcej, ale spudłował aż pięć rzutów wolnych (10/15). Nie ma o czym pisać.

Jazz 103 Mavericks 111

Dallas robi hałas, świetnie się tu wpasował kolega Dinwiddie, a Luka Doncic po meczu pauzy wyglądał znów jak morderca o twarzy przerośniętego dziecka. Mecz zawalił lider gości Donovan Mitchell, któremu dopisujemy 17 punktów 9 asyst przy 5/19 z gry. Ogrom sytuacji zmarnował. Jakiś dziwnie elektryczny był po zasłonach, brakowało cierpliwości wyczekania obrońcy, to zdecydowanie nie był jego dzień.

Wynik dla swoich kontrolował Luka (35 punktów 16 zbiórek 7 asyst) który oprócz kolejnych trafień miał do dyspozycji Dinwiddiego i Finneya-Smitha, którzy we dwójkę aż dziewięciokrotnie trafili zza łuku. Taktycznie nie było zaskoczeń. Dallas wyciska sto procent z kadry, którą dysponują. Utah ma problem z wyraźnie słabnącym Conleyem no i mało elastycznym po obu stronach Gobertem. Podobnie jak w Chicago – koledzy muszą trafiać, żeby się kleiło. Mistrzowskiego potencjału w Utah niestety nie widzę.

Lakers 110 Spurs 117

Na początek sprawa, której szczerze nie zazdroszczę. Russell Westbrook staje murem za swą żoną: “Jest mi przykro z powodu mojej żony i tego jak moja praca wpływa na jej stan emocjonalny. Doszło do sytuacji, w której napięcia w klubie są ciężarem dla mojej rodziny.”  W ostatnim czasie partnerka Russa przyznała się, że są nękani przez kibiców każdego dnia. Słyszy nawet groźby śmierci. Ludzi każą im wyjeżdżać z LA. Emocje w ludziach są oczywiście ogromne, Lakers zważywszy przedsezonowe zapowiedzi oraz zdobyty półtora roku temu tytuł mistrzowski grają absolutny piach. Jednak krytykować performance starzejącego się, przepłaconego atlety, a wyżywać się emocjonalnie na jego rodzinie to dwie różne rzeczy. Tak robią psychopaci.

LAL dziś bez LeBrona, który ostatnim razem dał z siebie sto procent i mu kolano spuchło.

Frank Vogel nie wystawił w czwartej kwarcie Dwighta Howarda by ten powstrzymać mógł rozkręcającego się pod obręczą Jakoba Poeltla (18 punktów 8 zbiórek) zamiast tego uparcie trzymał się niskiego składu. Środkowy Spurs parokrotnie pobierał więc piłkę z atakowanej tablicy, a następnie próbował dobijać rzuty. Bardzo bolesne rzuty w samej końcówce. Lakers wielokrotnie musieli salwować się faulem. Gregg Popovich jest mistrzem wyłuskiwania mismatches, pisałem to wielokrotnie. Trzynaście. Trzynaście punktów padło łupem Poeltla w czwartej kwarcie!

Russ is done

Nie żeby było tu co specjalnie wyłuskiwać. LAL dostali polecenie przejmowania zasłon tak więc środkowy kończył z kimś pokroju Austina Reavesa za plecami. Tak samo w pierwszej linii. Liderem gospodarzy był produktywny jak zawsze Dejounte Murray. Przy jego nazwisku dopisujemy 26 punktów 10 zbiórek i 8 asyst. Styl może mieć podobny do Russa, ale koszykarskie IQ, selekcja rzutów, no i defensywa indywidualna stoją tu na znacząca wyższym poziomie.

Russell Westbrook bardzo się stara zachować twarz choć napięcia siedzą w nim głęboko. Dziś znów się nie popisał choć ekspozycję bez Jamesa miał bajeczną: 17 punktów 10 zbiórek 6 asyst 5 strat 4 faule 5/14 z gry 7/13 FT. Ostatnie pięć minut przyniosło:

• spudłowany layup
• spudłowaną trójkę
• spudłowany layup
• dwa faule
• dwie zbiórki w obronie

Jeśli nie można na facecie polegać w końcówkach to jaki jest sens go zatrudniać? W tym sezonie zarabia 44 miliony dolarów. W przyszłym 47 milionów.

Aha, Popovich dzisiejszym zwycięstwem (1335) zrównał się z Donem Nelsonem na liście trenerów o najwyższej liczbie wygranych meczów w sezonie regularnym. Jeszcze jeden i przejdzie do historii NBA. To wielka rzecz.

Warriors 124 Nuggets 131

Dubs zaprezentowali światu parę młodych strzelców, którzy z kiepsko zapowiadających się zawodów uczynili mecz. Mowa o graczach: Jordan Poole (32 punkty 7 asyst 8/12 zza łuku) i Moses Moody (30 punktów 5/12 zza łuku).

No. Joker nie był pod wrażeniem. Ziewnął, mruknął i zrobił swoje (32/15/13). Rywale nie mają dla niego godnego przeciwnika. Misiowaty gąsior cieszy się, bo jego koledzy zaczęli się otwierać i nabrali skuteczności. Znów krążą jak satelity wokół słońca kończąc akcje. Cieszy także drobny renesans DeMarcusa Cousinsa (13/6/3) z ławki. Boogie dmucha młodych ku uciesze własnej i trenerów. Tak oto Denver przetrwali kolejny kryzys i z bilansem 39-26 są niemal pewni swego udziału w playoffs.

Knicks 131 Kings 115

Gdzieś nad ranem, gdy mewy już gadały znad zatoki. Z początku wydawało się, że goście wezmą to spotkanie. Widziałem jak rozkręca się Harrison Barnes (23 punkty) Foxa w obecnej formie zatrzymać nie sposób, a Sabonis zapewnia jako taką strukturę gry.

Knicks mieli jednak inne plany. Co powiecie na 83:52 w drugiej połowie? Wszystkich zaskoczył Julius Randle, autor 46 punktów w tym osiem trafień zza łuku! Jak mu tak dobrze na zachodnim wybrzeżu, to może chciałby tam zostać na stałe? Haha, albo może chodzi o co innego. Julius jest uczulony na Sabonisa, ilekroć go widzi uruchamia mu się tryb Karla Malone pomieszanego z Reggie Millerem.

RJ Barrett także grubo: 29 punktów 8 zbiórek 6 asyst. Pytanie brzmi jak by im szło gdyby Knicks dla odmiany dysponowali rasowym point guardem. Już nawet gdyby Derrick Rose nie doznał urazu. Dziś im przestrzeń stworzył Immanuel Quickley (27/6/4) odciągający uwagę obrońców.

Dobrego dnia wszystkim. Podziękowania dla Soren oraz Sławka P za symboliczny patronat wczoraj! b