wizards 87 cavaliers 113

Niestety kolejny raz nie zagrał Nene Hilario narzekający na powięź podeszwy. Czyżby nie chciało się koledze rozciągać, waga też robi swoje, może buty ma niewłaściwe? W czym on biega? Zdaje się, że Hyperdunk 2013, czyli butach z piankową amortyzacją (lunarlon) i to nie przez całą długość podeszwy, ale punktowo. Reszta to stosowany od dziesiątek lat poliuretan. No cóż, od zawsze powtarzam, że pianka świetnie sprawdza się wśród graczy lżejszych, ale nie jest dla “ciężarowców”. Jeśli ważysz te 110-120 kilogramów powinieneś mieć pod stopami Nike Air albo Zoom.

W każdym razie bardzo brakowało jego fizyczności pod koszem, bo choć nasz rodak Marcin G. do ułomków nie należy, renomy agresora raczej za oceanem nie ma. Agresorami w polu trzech sekund od początku byli za to gospodarze i to oni dyktowali warunki. Atmosfera iście playoffs, niestety John Wall pogubiony. Atak chłopaków ze stolicy wolny i przewidywalny, również z powodu absencji wychodzącego na ogół do piłki Nene. Niestety etatowy zastępca Brazylijczyka, Kris Humphries zawiódł na atakowanej połowie (1/7 z gry).

Cóż mogę powiedzieć? LeBron wziął się za robotę. Ramieniem wchodził między słabszych fizycznie obrońców i spychał ich z drogi. Cavs już w pierwszej kwarcie wypracowali solidne prowadzenie i za punkt honoru wzięli sobie by nie załamać wyniku aż do końcowej syreny.

Na pochwałę zasłużyli: Kyrie Irving – za natarczywą presję wywieraną na Janku. Bez gwiazdorzenia, latał za nim jakby od tego zależało czy podadzą mu jeszcze piłkę w meczu; Tristan Thompson – za twarde warunki jakie postawił w obronie strefy podkoszowej. Był zdecydowanie największym łobuzem w obronie. Zbiórek zaliczył zero, ale zamiast tego stawał na drodze penetracjom i zapierał na nogach przeciwko post-up.

Dion Waiters i Bradley Beal również nie zapałali do siebie sympatią. Zapewne chodziło o niedawne przechwałki, który zespół dysponuje najlepszym backcourtem NBA. Haha, Steph Curry śmieje się z tego kilkaset kilometrów na zachód w macierzystym Oakland.

Miło było zobaczyć, że obu stronom wyraźnie zależy, choć mecz okazał wyjątkowo jednostronny. Z przypadkowych obserwacji: Waiters lepiej radzi sobie występując na parkiecie z pierwszą piątką aniżeli w roli dowódcy drugiego składu. Nie potrafi skutecznie kreować gry, instynkt podpowiada mu wychodzenie w górę na dalekim półdystansie, co kaleczy jego skuteczność. Dużo korzystniej wygląda jako element zorganizowanej ofensywy, przerzucający piłkę i otrzymujący podania w rytm.

CZYTAJ DALEJ >>