zabrakło Parisha i Pierce’a

@BLC – nie jest wspomniane że to wyłącznie kariery w NBA. Dlatego też DR J nie powinien się tu znaleźć. Wprawdzie grał dla ABA, ale jak wiadomo to połączyła się ona z NBA, w dodatku grał dla Nets, więc można powiedzieć że grał dla dwóch ekip NBA. Nie porównuj tego do grania w Europie przez Parkera.

Dirk jak Marek Mostowiak 😀

fajny art:) artykuly, w ktorych pojawia sie nba lat 90’tych to moje ulubione

Reggie: kiedyś nie mogłem znieść gościa – gdyż dożynał “moje” drużyny z precyzją chirurga, dziś dażę go szacunkiem, na równi z innymi wielkimi mojego dzieciństwa. Niesamowite serce, żelazne nerwy i te końcówki! Facet stworzony na 4 kwarty i dogrywki. Miller Time!
KB24 – mój równolatek. Kiedyś mój ulubiony zawodnik – gość w moim wieku a gra w enbieju! To było coś! Potem, kilka mistrzostw i MVP później, trochę mi nie leżał. Teraz jest mi bratem w kontuzji. U mnie to koniec marzeń o koszykówce (miałem 20 lat, mój klub własnie padał, a mnie czekało 2 lata rehabu). Teraz ja “pan z brzuszkiem” saram się nie przekroczyć 90 kg – i wierzcie mi – kosztuje mnie to ne mniej wysiłku niż powrót KB do NBA. Wiem jak w tym wieku jest trudno choć trzymać formę, a co dopiero formę zawodowo wybitną. Ja grając z małolatami bazuję na fundamentach wpojonych na treningach 20 lat temu. I jestem jak Larry – nie mogę skakać (ACL + zerwane wiązadło) nie mog biegać (starte przestzrenei międzykręgowe) ale i tak doświadczeniem, techniką i sprytem jestem w stanie dotrzymać kroku 2X młodszym kolegom. Szokada, że ich tak mało na boiskach.
Tim Duncan. Nie mam słów. Od początku kariery mój idol. Mój trener w 1996 roku mówił – że do NBA idzie gość, który jest z innej epoki. Ma po pierwsze super technikę, po drugie wielkie serce do gry, po trzecie wspaniałą inteligencję koszykarską (i nie tylko), po czwarte stalowe koszykarskie nerwy a po stodwudzieste piąte dopiero świetną motorykę.
Teraz niemal 20 lat później – Tim ma to wszystko plus wielkie doświadczenie. A to w połaczeniu z geniuszem Popsa – powoduje, że nawet na jednej nodze, z jedną ręką byłby lepszy od 95% graczy na świecie na swojej pozycji.
Jak mu sie będzie chciało – to spokojnie dotrwa do 45 rooku w lidze. Pops zadba o to. Zwrócicie uwagę, że od początku swojej kariery Tim bazuje na IQ i technice, a nie na mega fizycznosci i motoryce. To powoduje, że jego ciało nie jest tak sterane jak KB czy LBJ. Jak oni stracą 10% ze swojej sprawnosci – stracą też na skuteczności. Tim przez całą karierę gra tak samo. Tylko liczba minut od Popsa reguluje jego statsy.
I na koniec mój największy idol obok larrego Birda. To nie jest gracz na nasze czasy. Takich już nie robią. To on stowrzył Mailmana – największego pf wszechczasów. Jak by dostał gracza pokroju Shaqa – ten by przegonił Karreema i Wilta we wszytskich kategoriach. Z nim nawet Greg Ostertag był dobrym graczem.
Dla mnie kwintesencją Johna jest wypowiedź Garrego Pythona, że to najtrudnieszy przeciwnik z jakim grał. Chłopak z Oakland – który wychował się na ekstremalnie twardym streetballu nie rzuca słów na wiatr. Ten białas nie dość, że sprzedął ci tonę łokci i kolan, to wrzuciłą 12 pkt, 12 asyst, 6 zbiórek, 3 przechwyty. I tak w kółko przez niemal 20 lat. Tak jak przodownik pracy przy maszynie.
Mój trener – uczył nas pick-and-roll na przykładzie Stock-to-malone. Kazał oglądać po 10 razy mecze utah (które były taaakie nudneee) zamiast seattle czy chiago – bo tam możemy się czegoś nauczyć. Był wrogiem trójkontów (bo to system, który bez Jordana nie istnieje – coach nie wiele się pomylił- trójkąty potrzebują mega gwiazdy, albo nie sią skuteczne) a wielkim fanem rzemieślników Jerrego Sloana (czapki z głów – to najlepszy tener w dziejach – nie ma 2 takiego, o którm wszyscy gracze wypowiadają się w tonie “piekielnie ostry, oschły, wmagahjacy i do przesady pedantyczny – ale go kocham” Tak rozpieszczone gwiazdki z nba mówią tylko o szczególnych ludziach, Tak jak przy stocktonie – takich ju nie robią