Kemba Walker celebrujący przedwcześnie

Forma Joela Embiida

Ludzie pukali się w głowę, kiedy Sam Hinkie decydował się na jego wybór w drafcie. Tylko jeden rok na uczelni, minimalne doświadczenie, a do tego złowróżbna kontuzja stopy. Nie miało to znaczenia, popularny menedżer Sixers postawił na kosmiczny talent i koordynację ruchową jakiej nie widziano na tej pozycji w lidze od czasów Hakeema.

W trakcie rekonwalescencji dostawaliśmy migawki jego talentu: zabawy z piłką, trójki, ale wszystko to było jedynie kroplą w morzu tego, co potrafi młody Kameruńczyk. Wszedł do ligi z przytupem i pomimo ogranicznika minut kręcił takie statystyki, że aż głowa boli. Do tego od razu stał się gwiazdą, pierwszą opcją i hasłem reklamowym całej organizacji, z poważnymi szansami na wybór do All Star Game. Szkoda, że jego sezon skończyła kontuzja, bo mielibyśmy murowanego kandydata do ROTY.

Cuda Miami Heat

Zaczęli od 11-30, skończyli na 41-41! Beznadziejny start sezonu ciągnął się za nimi niestety, aż do finałowej batalii. Do końca zachowywali szansę na 7. lub 8. miejsce w tabeli, dające im upragniony awans do playoffs.  Jak z drużyny, która miała pałętać się w otchłani loterii draftu wyłonił się drapiący po oczach największych przeciwników tygrys?

Geniusz Rileya, profesjonalna robota Erica Spoelstry i przede wszystkim chemia w zespole. Obwodowi gryźli parkiet, Dion Waiters pokazał, że potrafi brać na siebie odpowiedzialność w kluczowych momentach. James Johnson zrobił przed sezonem mega formę i rozegrał sezon życia, a pod koszem dominował wyciągnięty z kapelusza Whiteside. Wszystko oparte na fizyczności, tempie oraz grze inside-outside. Skazywani na porażkę, pokazali, że jak mawiał Kazimierz Górski “dopóki piłka w grze, wszystko jest możliwe”. Byli blisko sprawienia prawdziwego cudu, mam nadzieję, ze za rok to oni znajdą się w finałowej ósemce.

A co Wy zapamiętacie najlepiej?

[Adam Szczepaniak]