WTMW.

Jimmy Butler i Kyle Lowry zwiedli wszystkich. Pierwszy nie miał sił w nogach by oddać rzut z wyskoku, wszyscy mówiliśmy o urazie kolana. Celtics zaczęli go kryć jakby był non-shooterem, uprawiali drop coverage całkowicie zamykając w ten sposób pole trzech sekund. W trzech poprzednich meczach osiągnął:

• 8 punktów 3 zbiórki – w drugiej połowie nie wystąpił
• 6 punktów przy 3/14 z gry
• 13 punktów przy 4/18 z gry

Jak widzicie bardzo się starał, aktywnie szukał zdobyczy punktowych, ale ciało mówiło stop i było to widać.

Drugi kapitan zespołu Lowry, sprowadzony do Miami “na starość” właśnie z myślą o tego rodzaju meczach. Rasowy rozgrywający, którego South Beach nigdy nie mieli. W ostatnich grach zdruzgotany niemocą własną, kuśtykający z powodu naciągniętego ścięgna udowego. Dosłownie, ten facet nie mógł chodzić. Ktoś podesłał na facebooku film jak wysiada z autobusu – jak pirat z drewnianą protezą. Tutaj także, w poprzednich trzech grach notował:

• 11 punktów 6 asyst
• 3 punkty 2 asysty 1/6 z gry
• 0 punktów 0 asyst 0/6 z gry w 25 minut

Chłop nie miał startu do piłki, nie dysponował minięciem, wszystko było spowolnione. Biorąc powyższe pod uwagę uważałem (jak zresztą cały koszykarski świat z Draymondem Greenem na czele) że dla Bostonu będzie to formalność. Spodziewałem się, że TD Garden zapłonie dziś od fajerwerków, a Jayson Tatum odbierze statuetkę MVP konferencji zachodniej na wzór Stephena Curry’ego. Tak to miało wyglądać, tylko że chłopcy z South Beach mieli inne plany…

Heat 111 Celtics 103 [3-3]

Jako pierwszy, wiele godzin przed rozpoczęciem zawodów, na płycie boiska pojawił się Lowry. Ćwiczył rzuty, bo cóż mu pozostało poza jumperami ze stacjonarnych pozycji?

Parę godzin później rozpoczęła się gra. Boston na pewniaka, żadnych zmian defensywnych, pod zasłonami wobec Jima, rogi parkietu odpuszczone na 3 metry, paint area zasklepione. Tylko, że Butler nagle zaczął się ruszać jak młoda łania, po kontuzji nie było śladu, odbicie i flow miał jak w Finałach przeciwko Lakers. Palił całe paliwo, ale szybko zaznaczył się jako najlepszy zawodnik na parkiecie, zdecydowanie. Po pierwszej kwarcie miał na koncie 14 punktów 5 zbiórek 4 asysty, trafił 6 z 10 rzutów, a co najważniejsze – naciągnęli Al’a Horforda na prędkie dwa faule ograniczając jego czas gry.

29:22 dla Miami, bostońcy kibice mniej lub bardziej skrycie kiwali głowami z uznaniem dla Jimmy’ego, ale widząc jak żyłuje, spodziewaliśmy się że zaraz stanie, że najpóźniej w drugiej połowie go odetnie. Zresztą defensywna Celtics od połowy sezonu kroi fanty wszystkim, wystarczy że podkręcą tempo, prawda?

Otóż wyobraźcie sobie, że nic takiego nie nastąpiło. Jimmy płuca wypluł, ale dowiózł zwycięstwo. Trafiał nieprawdopodobne rzuty, brał na siebie, ciągnął. Przy jego nazwisku odnajdujemy 47 punktów 9 zbiórek 8 asyst 4 przechwyty przy 16/29 z gry. W tym 4/8 zza łuku i 11/11 FT. Niebywałe! W kwarcie numer cztery, z nożem na gardle: 17 punktów 6/9 z gry.

Who is who

Kyle Lowry to samo. Napadający ilekroć miał przestrzeń i sposobność: 18 punktów 4 zbiorki 10 asyst 4/9 zza łuku. Na parę minut do końca długo nie mógł wstać z ziemi po tym jak nie udało mu się wymusić szarży rywala. Walczył jak lew. Do zejścia z parkietu zmusił go dopiero szósty faul. Reszta białych koszulek poszła za swymi liderami. PJ Tucker maksymalnie efektywny (11 punktów przy 3/4 z gry) w sumie wywalczyli jedenaście ofensywnych piłek.

W meczu zawiódł / rytm stracił Horford, dla weterana to chyba pierwszy kiepski występ w tych playoffs (3 punkty 1/8 z gry). Celtics chyba zanadto przyzwyczaili się do jego rewelacyjnej dyspozycji po obu stronach parkietu. Usprawiedliwienie: przedwczoraj zmarł dziadek koszykarza, głową miał prawo być “gdzie indziej”.

Nagle to Celtowie wyglądali na kontuzjowanych i opóźnionych, Marcus Smart (14 punktów 1/9 zza łuku) wyraźnie spowolniony – oddał przy tym fatalny rzuty w kluczowym fragmencie. Jeden jedyny Derrick White zagrał na miarę NBA Finals (22 punkty 5 asyst 50% z gry) reszta graczy zadaniowych C’s wyglądała słabo.

Trzeba było tak dalej!

Gwiazdy? Może delikatnie pasywny JT w pierwszej połowie, to fakt. W drugiej obaj z Brownem byli podwajani i to Smart z kolegami zadaniowcami zostali zmuszeni brać na siebie odpowiedzialność, na co chyba nie do końca byli przygotowani. Celtics popełnili błąd uparcie polując na mismatch. Tracili tylko czas. Jak to możliwe, że Heat z powodzeniem podwajali nie jednego, ale dwóch J’s? Tak to jest gdy gracz dostaje piłkę w stacjonarnej pozycji, a nie w ruchu, jak Jimmy dzisiaj. Jak Steph Curry od zawsze. W tym zakresie – ogólnej ruchliwości i zaangażowania – widać było przewagę gości.

Jeszcze raz, czym innym jest dograć piłkę do gwiazdora po tym jak postawił komuś zasłonę bez piłki i sam leci po podanie, a czym innym gdy ustawia się na wysokości linii rzutów wolnych i próbuje atakować z pozycji “potrójnego zagrożenia”. Co gorsza, Boston właśnie wrócił do gry za sprawą flow ofensywnego, ale im bliżej było końca tym bardziej chcieli szukać swoich asów, zupełnie niepotrzebnie. Jasnym było co im daje obrona Miami i trzeba było z tego korzystać nieprzerwanie, jak tutaj:

Jaylen Brown (20/6/5/3) większość zdobyczy w pierwszej połowie, w drugiej (za sprawą obrony switch / double) wypadł z rytmu, przy stanie 99:99 spudłował oba rzuty wolne. Tatum podobnie, bardzo efektywny strzelecko (30 punktów 9/12 z gry) tylko decyzyjność z piłką do zmiany. Wiedząc jakim złodziejaszkiem jest Jimmy zbyt leniwe słał podania. W efekcie popełnił aż siedem strat.

Siódmy mecz w niedzielę w Miami, grubo. Faworytem musi być Boston, ale jak ponownie “naszprycują” chłopaków gospodarze, wszystko się może zdarzyć!

Other NBA news

-> Darvin Ham zostaje nowym szkoleniowcem Los Angeles Lakers. Pamiętam go jako atletycznego twardziela parkietowego, ostatnimi czasy był asystentem Mike’a Budenholzera w Milwaukee.

Dobrego dnia wszystkim. B