WTMW.

A mówiliście, że będzie nudno.

Kawhi Leonard –

największe nazwisko na tegorocznej liście wolnych agentów, właśnie zasila wolny rynek. 30-letni skrzydłowy zgodnie z umowną klauzulą rezygnuje z ostatniego roku bieżącego kontraktu, który kosztowałby Los Angeles Clippers 36 milionów dolarów brutto.

Celem zawodnika (oraz jego reprezentantów, w tym szalonego wujka) jest podpisanie nowego, tłustego, czteroletniego kontraktu. Dlaczego cztery a nie pięć lat? Kawhi dopiero od dwóch sezonów reprezentuje barwy LAC więc nawet oni nie mogą zaoferować mu pięcioletniej umowy.

Jeśli wierzyć doniesieniom, na Leo zęby ostrzą w szczególności Miami Heat, Dallas Mavericks oraz New York Knicks. Napięcie czuć przez ocean. Cała trójka ma nadzieję na randkę / wieczorek zapoznawczy z Leonardem. W parze z Luką to byłby szach mat dla NBA. Albo wyobraź go sobie z Jimmym i Adebayo. W defensywnych szeregach Toma Thibodeau z dzikiem Julkiem i Mitchellem za plecami też byłoby fajnie.

Zważcie, że i tak grać nie będzie do przyszłego All-Star Game. Nadchodzącą rundę zasadniczą spędzi na rehabilitacji kolana, ale nie ma chyba wątpliwości, że powróciwszy na parkiet wzorem Kevina Duranta będzie nadal game-changerem. Osobiście spodziewałbym się większej smukłości to jest zmniejszenia masy ciała. KD też wizualnie zeszczuplał po zerwaniu Achillesa, widzicie czy nie? Z pomiarami zawodników bywa różnie, ale o ile oficjalna waga Duranta od paru sezonów to 109 kilogramów, tak na igrzyskach przy jego profilu podawali ostatnio 102 kg. Albo nabity jak lufa czołgu Jrue Holiday, w NBA waży oficjalnie 92 kilogramy, a na turnieju olimpijskim podają 103 kilogramy i jestem w stanie w to uwierzyć!

103 kg Jrue > 90 kg Dame

Toć przecież Jrue Holiday w tym sezonie zajechał fizycznie każdego obwodowego NBA. W finale wyrywał piłki Bookerowi albo zamęczał Chrisa Paula siedząc mu na biodrze.

Chris Paul –

a propos CP3, tutaj także mówimy o rezygnacji z ostatniego roku umowy (wartej aż 44.2 mln $). Chris wyszedł ze słusznego dla siebie założenia, że lepiej w tym momencie zagwarantować sobie jeszcze 3-4 sezony, gdy jego akcje stoją wysoko jako generała parkietu potrafiącego odmienić losy organizacji. Faktem jest jednak, że w Finałach rywale polowali na niego w obronie. Że osłabł fizycznie / zdrowotnie i jako jedyny gracz w historii CZTEROKROTNIE zmarnotrawił prowadzenie 2-0 w serii playoffs. Jeżeli zamierza pozostać w Phoenix, o powtórkę tzn. powrót do NBA Finals będzie bardzo trudno. Znając życie, Chris podpisze za chwilę kolejny dziewięciocyfrowy kontrakt, który ostatecznie będzie przesadzony. Na przestrzeni całej kariery zarobił już przeszło 300 milionów dolarów brutto.

Mike Conley –

tu akurat spodziewam się pozostania w Utah, dla których utrzymanie Mike’a jest absolutnym priorytetem. Zeszłoroczne średnie Conleya to 16.2 punktów 6.0 asyst oraz 41.2% zza łuku. Gra po obu stronach parkietu, ma pozytywny wpływ na szatnię, entuzjazm bije z twarzy, nauczył się grać z Gobertem, jest potrzebny w Salt Lake City.

John Collins –

postać omawiana wielokrotnie. Jego status to zastrzeżony free-agent. Atlanta zważyć musi, jakie oferty napłyną za Collinsa, a następnie podjąć decyzję o ich potencjalnym wyrównaniu i zatrzymaniu chłopaka. To będzie pierwszy, duży kontrakt skrzydłowego, którego zdolności ofensywne, mobilność i efektowne wsady rozpalają wyobraźnię kadrowców, ale obrona niewarta jest maksymalnego kontraktu. Innymi słowy, Collins to nie jest filar zespołu, a już na pewno nie mistrzowskiego zespołu. Osobiście widzę go jako kolejnego Jabari Parkera. Gdybym miał zgadywać, zapewne jakiś klub w przebudowie zaoferuje JC dwuletnią umowę w kwocie 45-50 milionów, czego Hawks nie wyrównają.

Jarrett Allen –

środkowy Cleveland Cavaliers, na wypadek gdybyście zgubili tę postać. Kolejny zastrzeżony, młody zawodnik. Trochę anachroniczny, bo ograniczony ofensywnie środkowy za to z ogromnym wpływem na obronę podkoszową. Moim zdaniem jeden z najlepszych strażników obręczy w lidze, która w najbliższych latach powinna zmierzać w kierunku większej “fizyczności”. Trudno zmierzyć co się dalej stanie z Allenem. Cavs z trzecim numerem draftu wybrali Evana Mobleya, który warunkami / stylem przypomina powiedzmy Anthony’ego Davisa.

Parować ze sobą dwóch gigantów i przymierzać 213-centymetrowego Mobleya na silnym skrzydle to eksperyment więcej niż śmiały, ale jak to mówią, kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana. Jeśli faktycznie Cavs chcą pójść w Twin Towers, muszą podnieść koszykarskie IQ na pozostałych pozycjach. Stąd sprowadzenie Ricky’ego Rubio z Minnesoty, który moim skromnym zdaniem gra najlepszy basket w karierze i niech prowadzi Hiszpanię jak najdalej w ćwierćfinale IO przeciwko USA. Rubio wkracza w ostatni rok kontraktu, liczę na jego dobry sezon, a zarazem bardzo się cieszę, że wydostał się z Minnesoty.

Jednocześnie spodziewam się, że Cavs zatrzymają Allena oraz wytransferują Kevina Love i Collina Sextona. W każdym razie, więcej niż ciekawa paczka zebrała się w Ohio. Sami zobaczcie na trzon zespołu: Garland / Rubio / Sexton / Okoro / Osman / Nance Jr / Love/ Mobley / Allen.

DeMar DeRozan –

wybitny gracz 1-na-1, przywilejem jest oglądać go w akcji gdy ma dobry dzień, jest energiczny i zaangażowany. Tak przyjemnej estetycznie pracy nóg na półdystansie nie ma nikt. Co innego szukać dla niego pracodawcy. 32-letni DeRozan nie rzuca zza łuku, a jako zawodnik zamykający mecze bywa niepewny. Jako obrońca bardzo przeciętny, ale odkąd przeniósł się do San Antonio nadrobił w kwestii przeglądu parkietu, co się tyczy w szczególności współpracy z wysokimi.

Wątpię by zechciał znacząco zejść z ceny, a to zawodnik kalibru 25 milionów dolarów za sezon. Mówi się o powrocie w rodzinne strony i potencjalnym angażu przez Los Angeles Lakers, ale to grubymi nićmi szyte zarówno pod względem finansowym, co sportowym. Lakers to się powinni rozejrzeć za graczami pokroju Douga McDermotta czy Gary’ego Trenta Juniora. GTJ woła jednak zbyt wiele (około 50 mln USD za trzy sezony).

Kyle Lowry –

słyszę, że Pat Riley z chęcią zatrudniłby obu przyjaciół: DeRozana i Lowry’ego w Miami. Z miasta najpewniej wyjadą Iguodala (ponoć znów gada z Warriors) Ariza i Bjelica, bo utrzymanie ich kosztować będzie nadto dolarów. Strzelający zza łuku Robinson musi zostać, bo zainwestowali w jego rozwój i postępy widać gołym okiem, Nunn nie wiadomo, Dedmon z pewnością warto. Dragica zostawiają – podjęli ostatni rok umowy (opcja klubu o wartości 19 mln $). Słoweniec może teraz pójść do Toronto w paczce za Lowry’ego.

Na Kyle’a mocno czają się także New Orleans Pelicans mający nadzieję na dalsze odblokowanie potencjału Ziona Williamsona.

Lonzo Ball –

mowa jest o 80 milionowej ofercie ze strony Chicago Bulls, której wyrównanie Pelicans będą musieli rozważyć, zwłaszcza jeśli ich plany kadrowe spalą na panewce. I jak sądzę nie będzie to jedyna oferta złożona najstarszemu z braci Ball. It’s gonna be lovely, jobly, it’s gonna be a Bull Ball!

Tim Hardaway Jr –

rzuca świetnie, atakuje bezkompromisowo, w obronie jak cię mogę, ale kilka razy zademonstrował, że mentalnie daje radę w meczach o stawkę i to się liczy mocno. Ktoś przepłaci, bo to jak go Luka wyeksponował jako strzelca to nikt raczej nie zreplikuje. Komu 40 procentowego strzelca zza łuku? Koszt wyniesie w okolicach 20 milionów za sezon więc nie każdego stać.

Norm Powell –

najrzadziej uśmiechający się gracz NBA, ale w prostej linii pod kosz ciągnie genialnie, a i zza łuku potrafi przymierzyć. W rundzie zasadniczej od czasu do czasu da 30 punktów, ale opierać na nim grę jest pomysłem dość naiwnym. Bardzo atletyczny, produktywny, nierówny gracz ataku. Mocno egoistyczny dodam.

Spencer Dinwiddie –

Dwumetrowy playmaker o świetnym koźle i przywódczych atrybutach. Trochę szalony sądząc po wypowiedziach, ale solidny w pick and rollu, zwłaszcza na półdystansie. Przeciętny w obronie, seriami trafiający lub pudłujący zza łuku. Spodziewam się zmiany barw klubowych, bo na Brooklynie dość mają zarówno playmakingu co względów osobowościowych. Dinwiddie jest po kontuzji, ma swoje ograniczenia, ale to inteligentny chłopak, a z takimi gra się dobrze. Powinien otrzymać wiele ofert, również od czołowych ekip NBA.

Derrick Rose –

oczywiście, że Knicks i Thibs chcieliby go z powrotem. Lepszego miejsca dla siebie nie znajdzie niezależnie od nowych nabytków Knicks. W roli sixthmana sprawdził się rewelacyjnie i oby grał nam jak najdłużej.

Duncan Robinson –

obecnie jeden z najlepszych snajperów trzypunktowych ligi. Duży postęp jako defensor oraz bez piłki. Nauczył się jak wykorzystywać agresję rywala na swoją korzyść, częściej naciągał rywali na faul i praktycznie gwarantuje 3-4 dalekie trafienia w meczu. Ciągle w ruchu, bardzo niewygodny do krycia, robi tyle wiatru, że kolegom gra się znacznie łatwiej. Miami zrobi wiele by go zatrzymać w składzie.

Dennis Schroder –

warunkami fizycznymi to jest zawodnik pokroju DeAarona Foxa czy Ja Moranta. Charakterologicznie nie nadaje się jednak do mistrzowskiej koszykówki. Nierówny, zmanierowany, zepsuty przez pieniądze i brak serca do gry. Sorry. Obserwowałem go dokładnie przez ostatni sezon. Lakers sprowadziwszy Westbrooka przesądzili zmianę barw klubowych przez Niemca.

Richaun Holmes –

pracuś na pozycji centra. DeAndre Ayton dla ubogich. Sprawny w obronie, nie marudzi. Duże zainteresowanie na rynku. 27 lat. Bardzo dobre procenty na półdystansie.

Victor Oladipo –

nie tak dawno odmówił Houston, którzy oferowali 45 milionów dolarów za dwa lata wysługi! Dziś mówi się o potencjalnym zatrudnieniu w Lakers za… minimum dla weterana. Każdy menedżer NBA postawił gwiazdkę przy nazwisku Oladipo. Chodzi o względy zdrowotne. Miami Heat liczyli na jego obronę i wsparcie ofensywne, niestety chłopakowi sypią się stawy / ścięgna / kolana. W zdrowiu piękny to zawodnik: zabójczo zwrotny, szybki, dynamiczny, skoczny, generujący przewagi w ataku, potrafiący przymierzyć zza łuku i nieustępliwy w obronie na piłce, ale na ten moment dalsza kariera stoi pod znakiem zapytania. Tak dynamiczny styl wymaga zdrowia, gdy te zaczyna szwankować, efektywności Victora leci na łeb.

Dobrego dnia wszystkim. Do zobaczenia późnym popołudniem. b