WTMW

Cavaliers 98 Bucks 113

Turbo fajne jerseye Bucks, chciałbym taki. Cavs chcieli być sprytni i zagrali niskim składem, z młodziutkim Evanem Mobleyem w roli środkowego. Gospodarze szybko się ustawili w roli agresora i dzięki przewagom fizycznym dźwigali ewentualne braki skuteczności. 52-34 na tablicach to trudno przełamać. Bucks grają imponujący defense przeciwko slasherom, zawsze jest pomoc na linii rzutów wolnych (nail) wielki Brook Lopez stopując drive oraz goście pokroju Giannisa czy Portisa z pomocy, zastawiający deskę itd. Sam fakt, że Donovan Mitchell jest w stanie zdobyć przeciwko takiej obronie 23 punkty (7/19 z gry -17 wskaźnika plus/minus) świadczy o wielkim talencie.

Tak więc największe działo przeciwnika zneutralizowane, przewaga fizyczne bezsprzeczna. Trzeba coś więcej pisać? Mecz był rozstrzygnięty w połowie trzeciej kwarty. Strzelecko najbardziej zaznaczyli się panowie Jordan Nwora (21 punktów 5/9 zza łuku) oraz przeżywający trzecią młodość Lopez (29 punktów 10/13 z gry 7/9 zza łuku). Ludzie łatwo zapominają jak rewelacyjnym graczem post-up Brook był za czasów Brooklynu. Pamiętacie? Jak nie, to obejrzyjcie choć skrót, odświeży Wam pamięć:

Bulls 110 Pelicans 124

Pels nie posłuchali, nie zamierzali podwajać DeRozana (28 punktów 11/15 z gry) ani LaVine’a (25 punktów 9/22 z gry) przez co się niepotrzebnie stresowali w pierwszej połowie. Nawet dzień po dniu i bez dostępności Ziona Williamsona panowie są jednak bezdyskusyjnie bardziej utalentowani jako zespół. Brandon Ingram (16/6/9) widząc gorące nadgarstki kolegów (Trey Murphy 19 punktów 7/9 z gry – Alvarado 13 punktów 6/7 z gry – Valanciunas 22 punkty 8/13 z gry) nie patrzył już na własne zdobycze, nie blokował chłopaków tylko udawał playmakera.

Zasadniczą różnicę w grze Nowego Orleanu stanowił jednakowoż CJ McCollum (23 punkty 8 asyst 50% z gry). Grał za dużo jak na b2b, mecz był rozstrzygnięty daleko przed końcowym gwizdkiem, ale CJ potrzebuje się przełamać. Drugi kolejny występ na wysokim poziomie. Jestem pewien, że gdyby przefiltrować wyniki Pels wedle skuteczności CJ-a, będą mocno skorelowane. Wynik końcowy nie oddaje przewagi gospodarzy, która w czwartej kwarcie potrafiła dochodzić do 25 oczek. Chicago tonie, pora na transfery, I am sorry miss Jackson!

Rockets 101 Mavericks 92

Dallas bez Luki Doncica pokazali ile są warci. Grupa zadaniowa plus Spencer Dinwiddie, który o swej roli pierwszej opcji może sobie pogwizdać przy kolacji (9 punktów 3/18 z gry 2/2 FT). Za niemocą i chaosem w ataku poszedł brak entuzjazmu. Młodzi rywale poskakali im po głowach i to dosłownie: 56-38 na tablicach oraz 19-2 w blokach! Pytanie brzmi co liga zrobi z Kenyonem Martinem Juniorem, który kolanem wjechał w twarz Dwighta Powella, zobaczcie:

Trafiłby w nerw i mielibyśmy KO. Takich rzeczy się nie robi. W amatorce taka akcja na szczęście nam nie grozi (haha) ale serio. Tego rodzaju chamstwo na boisku koszykarskim świadczy o problemach psychicznych. Siedmiu graczy Rockets z dwucyfrowym dorobkiem. U steru Kevin Porter Jr autor 17 punktów 11 zbiórek i 8 asyst.

Knicks 106 Nuggets 103

Knicks dzień po dniu. Podpowiedź typerska. Julius Randle wczoraj na mecz z Utah miał linię 20.5 punktów. Wydawało się mało, bo Jazz to najsłabszy w polu trzech sekund zespół ligi. Taki byczek powinien im najechać punktów, że szok. W rzeczywistości był totalnie niewidoczny w drugiej połowie, pisałem wczoraj: oddał może trzy czy cztery rzuty i zawody skończył z piętnastoma punktami na koncie. Dziś w nocy wyjściowa linia mimo to była podniesiona do 21.5 punktów.

Rzecz jasna różne i złożone są czynniki wpływające na wysokość linii zawodnika, ale jeśli po mizernym występie widzisz podniesioną linię, jest to znako-sygnał wart rozważenia. I co? Dziś Julek znacznie bardziej żywotny: 34 punkty (rekord sezonu) 11 zbiórek 4 przechwyty. Rozkładał siły na back to back skurkowaniec! Nuggets bez Jokera, który wpadł w protokół infekcyjny i opuści 2-3 spotkania. Bez kreacji ze środka, dużo ciężej niż zazwyczaj. Izolacje, rzeźbienie, brak struktury. Zupełnie jak Dallas bez Luki. W roli głównej Jamal Murray, który nie ma zdrowia jeszcze by ciągnąć grę na pełnym dystansie. Ostania próba pokazała najlepiej, gość nie miał siły w nogach!

Efekt tego taki, że na osiem minut przed końcem Denver prowadziło 96:86. Na ostatnim okrążeniu dostali po łbie 20:7 i muszą oddać zwycięstwo przyjezdnym.

Warriors 119 Suns 130

Na początek dwie statystyczne anomalie. Pierwsza: Draymond Green i Andrew Wiggins cztery zbiórki pospołu w 61 minut na parkiecie. Druga: 21/40 zza łuku ekipy gospodarzy. Żadną anomalią nie jest natomiast 50 punktów (31 do przerwy) zdobyte przez Stephena Curry’ego na skuteczności 17/28 z gry. Obserwujemy przy pracy wybitnego koszykarza, którego jednakowoż zawodzi otoczenie. Klay Thompson stracił pazur. Wciąż rzuca jakby śnił sen o wielkim Golden State, ale efektywny jest przy tym ledwie kilka razy w sezonie. Już pal licho te jego rzuty (6/17) odpalane bez sumienia, on musi pozostawać agresywny strzelecko by wprawiać w ruch maszynę Warriors i zdejmować uwagę ze Stepha.

Problem w tym, że Klay nie oddaje wiele na własnej połowie. Wiek i kontuzje sprawiły, że stracił blask. Kerr oczywiście będzie go trzymał w stanie obecnym, niczego nie zmienią i ja też niczego bym nie zmieniał na miejscu trenera. Steph, Klay i Dray stanowią o tożsamości klubu, jak mają przepaść to przepadną wszyscy razem. Nadejdą playoffs (o ile Dubs z bilansem 6-9 się do nich doczołgają) to się sytuacja unormuje. Doświadczenie, zgranie i odporność psychiczna weteranów wyrównają szanse.

Que pasa Dubs?

Tymczasem nie jest dobrze ze strukturą gry więc Draymond Green znów robi sceny. Ja rozumiem, że można się złościć gdy koledzy nie działają zgodnie z prawidłami, popełniają błędy, nie widzą tego, co on albo wręcz wydają się sabotować jego komendy zza pleców. Efekt jest tego taki, że Green uprawiający w obronie pewnego rodzaju freestyle, lubiący kryć przestrzeń z w jego rozumieniu kluczową dla rozbicia zagrywki rywala – wygląda nieudolnie. Zespół znów puszcza 120+ punktów, a jego bilans na wyjeździe wynosi już niechlubne 0-8. Tak się tytułu nie broni, panie i panowie.

Jordan Poole: 2 punkty 0/5 z gry w 27 minut. To oczywiście jest gracz na sezon zasadniczy i zarząd klubu musi (musiał) mieć tego świadomość podpisując z JP umowę o wartości 123 milionów dolarów. Indywidualnie to jest obrońca na miarę Camerona Payne’a zastępującego CP3 w pierwszej piątce Suns. Różnica jest taka, że Payne w tym meczu nie ostygł ani na moment. Ma bardzo buńczuczny kozioł i flow iście szympansi: 29 punktów 7 asyst 6/10 zza łuku. Co tu wiele mówić, stanowił różnicę w tym spotkaniu. To dzięki jego agresywnej grze z ławki Suns robili nie tak dawno temu najlepszy bilans rundy zasadniczej. Kolejny gracz na sezon regularny, ale tacy też są potrzebni. W każdym razie starterzy Suns pozamiatali gości w tym spotkaniu wychodząc na niezmącone prowadzenie już w połowie pierwszej kwarty.

W POZOSTAŁYCH MECZACH >>