WTMW. Poszły konie… jak nakazuje tradycja NBA, w dniu otwarcia rozgrywek swe pierścienie mistrzowskie odebrali triumfatorzy poprzedniego sezonu, czyli ekipa Denver Nuggets. Nie znam się i nie noszę biżuterii, ale przyznacie, że pierścień wygląda kozacko. Jamal Murray zażartował nawet, że rozegra pierwszą kwartę z tymże na palcu:

Nuggets 119 Lakers 107

Początek bardzo intensywny, ale i skuteczny. W końcu to najlepsza, najbardziej utalentowana liga świata. Celne rzuty z obu stron. Zaskoczenie numer jeden: Lakers nie podwajają Jokera (19 punktów 9 zbiórek do przerwy, triple-double na koniec 29/13/11) ten robi kaszankę z żółto-fioletowych, łowi mniejszych rywali, bierze ich na plecy wbija pod obręcz. Rozumiem, że brak podwojeń może wynikać z chęci zamknięcia łatwych pozycji do rzutów pozostałym, ale w przypadku gdy krycie przejmuje przykładowo Austin Reaves, aż prosi się o reakcję.

Niestety Lakers mimo kolejnych zrywów pokazali, że są niezgrani i niegotowi by podjąć walkę z obrońcami tytułu w ich własnej hali. Nie wiem ile meczów między tymi drużynami musimy jeszcze obejrzeć, aby dowieść, że Denver organizacyjnie jest po prostu na wyższym poziomie. Póki co jak widzę gładkie 5-0. Cztery razy w finałach konferencji i jeszcze dzisiejsze lanie.

Anthony Davis zapowiadał, że wiele sobie z LeBronem przemyśleli, przegadali, ułożyli. Bajki jak zawsze. AD na świeżości manewrował pięknie (17 punktów do przerwy) ale to gracz finezyjny, całego sezonu tak nie uciągnie, to pewne jak amen w pacierzu. Tylko 1 zbiórka i 3 faule idąc do szatni. Trener Ham salwuje się wystawiając Hachimurę na Serba. W pojedynkę to oni sobie mogą nadmuchać. Mało tego, po przerwie Davis nie zdobywa żadnego punktu. Nie widać w nim żadnej sportowej złości, jest za to typowy, gapowaty wyraz twarzy.

LeBron w swym 21. sezonie jest jak drewniany, strugany dziadek koszykarski, ale to wciąż najrówniejszy gracz Lakers! Jak go nie doceniać, facet robi co umie, czyli na pełnej prędkości lata z piłką od kosza do kosza i wywiera presję. W obronie więcej ustawia kolegów niż sam pracuje, ale mądry jest wybitnie i należy mu to oddać. Nowością jest fakt, że jego minuty będą w tym sezonie ograniczane do poziomu pół godziny na parkiecie. Tak samo było tej nocy: 21 punktów 8 zbiórek 5 asyst, 10/16 z gry. Nikt szarżującego czołgu nie zatrzyma dopóki sam nie pogubi gąsienic, tfu! odpukać w niemalowane. No widzicie, gdyby był młodszy to by Jokera ogarnęli, bo Gordon nie rzuca, ale trzeba się szybko po parkiecie przemieszczać. James na tym etapie kariery, to statyka i co najwyżej siłowanki o zajęcie pozycji.

Jamal Murray w zamierzeniu bardzo fizycznie naciskany. D’Angelo Russell się starał, ale kto by się tam D’Lo przejmował. Następnie obowiązki stopera przejął nowy nabytek Gabe Vincent, ale wypadł słabiutko, wyłapał trzy faule w parę minut, przestrzelił większość trójek i nigdy rytmu nie złapał. Tak samo Rui Hachimura, wchodząc z ławki miał wnieść ofensywny charakter, tylko że nie trafiał w obręcz, ewidentnie nie czuł piłki i w sumie rozegrał tylko piętnaście minut.

Powiedzmy sobie uczciwie, Denver ma lepszy flow ofensywny, płyną, Lakers przez większość meczu widzieli plecy rywali, którzy sforowali się coraz bardziej naprzód. Czasem tylko mistrzowie tracili  koncentrację, parę dobrych sekwencji udało się Lakers połączyć, głównie przechodzili z obrony do ataku i delikatnie niwelowali straty. Kolejne zrywy dotyczyły obrony, tu i tam przechwyt, udana pomoc w obronie albo niecelne trójki Gordona, następnie Portera Juniora i po łatwych tranzycjach wydawała się, że LAL są z powrotem w grze. Na przełomie trzeciej i czwartej kwarty widziałem nawet zryw 13-0! Niestety, za każdym razem gdy Denver brało przerwę, wracali z dobrą akcją i punktami.

Świetne zawody po obu stronach rozegrali role-players Taurean Prince (18 punktów 4/6 zza łuku) i Kentavious Caldwell-Pope (20 punktów 8/12 z gry). Obaj mają pewne miejsce w wyjściowych składach swoich drużyn. Za to kolega D’Angelo (4/12 z gry) znów brzydko forsował grę. James w trakcie meczu klarował mu, że rolując za każdym razem ma wolną przestrzeń na przedłużeniu linii rzutów wolnych i żeby go szukał wzrokiem. Russell kiwał głową, aby przy następnie nadarzającej się okazji odpalić trójkę w izolacji. Za dużo na piłce widziałem Russella, a zdecydowanie za mało Reavesa. Bo widzicie, Mike Malone to na tle Darvina Hama trener z krwi i kości. Reavesa, to Denver akurat się obawiali więc na zasłonach był podwajany i zniechęcany do podejmowania działań z piłką.

Co działali Lakers w ataku, 5-Out Offense, czyli pięciu ludzi na obwodzie. Jak im wyszło? Nikt nie podawał do rolującego Davisa, AD cieszył się, że może piłkę oddawać do obiegających go kolegów. Zbiórka jak zwykle do luftu, w punktach drugiej szansy morderstwo, ale tak to bywa jak masz mięczaka na centrze. Czekajcie sprawdzę. Tak. 17:4 wygrali Nuggets w punktach z ponowienia. Who’s your daddy – skandują kibice Nuggets:

Zresztą o czym my rozmawiamy. W ścisłej końcówce Denver zagrali swój patent, czyli high-post pick and roll z Jokerem, Murrayem i KCP. Cztery razy z rzędu to samo i cztery razy zdobyli punkty. Czy można to nazwać brakiem przygotowania po stronie trenera Hama? To tak trzeba nazwać. AD potrzebuje silniejszego kolegi obok siebie wobec matchupów taki, jak dzisiejszy. On do Jokera nie ma absolutnie podjazdu w obronie. Dwight Howard by się przydał, tylko że on zdaje się też ma sprawę o przemoc domową więc już go lepiej dla wizerunku NBA zostawmy tam, gdzie jest. Lakers jakoś sobie poradzą.

Suns 108 Warriors 104

Obie strony osłabione, poza parkietem Draymond Green i Bradley Beal. Ciężko ze skutecznością, przestoje i biegi. Najlepszym graczem na placu zdecydowanie Devin Booker (32 punkty 6 zbiórek 8 asyst) choć przyznam szczerze, że jego izolacyjna gra polegająca na skorzystaniu z zasłony Jusufa Nurkica i wbicie na trzeci metr, po czym rzut to nie moje “cup of tea”. Nie lubię izolacji, ale ten gość jest niepowstrzymany i zdrowie ma żelazne. Na ostatniej prostej również zaskoczył, zamiast samemu kończyć kolejne akcje, do czego nas i rywali przyzwyczaił, rozdał trzy asysty. Wygenerował osiem punktów dla swojej ekipy, przy czym naprawdę jest to JEGO ekipa.

Durant (18 punktów 7/22 z gry) wyglądał jakby lekko go ząb czasu nadgryzł, choć to może być po prostu rdza wywołana przerwą. Nurk (14/14/3) wygląda świetnie fizycznie, wyraźnie zeszczuplał, jest sprawniejszy niż myślałem, a jego zasłony i rozdawnictwo piłek ze szczytu parkietu to filar PHX w tym sezonie. Kibice już go kochają, bo zbiera, twardo walczy pod dziurą i nie stroni od kontaktu fizycznego, czyli dokładne przeciwieństwo wytransferowanego precz DeAndre Aytona. Znacznie mniej kompetentnie wypadł niestety zmiennik Drew Eubanks, ale w sumie można się było tego spodziewać.

Co za tym idzie, Suns naprawdę wydają się poważną ekipą. Popełnili 19 strat, momentami mieli problem z zebraniem piłki, trzecią kwartę przegrali 19:40 (sic!) Durant grał jak swój własny wujek, strzelcy Gordon i Allen zaliczyli 4/22 z gry, Beala nie było, a oni i tak wyciągnęli to spotkanie w czwartej odsłonie. Mają do posklejania wiele elementów, ale ze względnie sprawnym, a przede wszystkim zdrowym Nurkiciem niczego im do osiągania wielkich sukcesów nie brakuje.

Warriors? Trzeba poczekać na Draymonda. Tam podstawowy problem polegał na energii oraz błędach decyzyjnych w obronie, czyli dokładnie działka Greena, jego zagony do ogarnięcia. Starterzy ogarnęli łącznie 8/30 zza łuku, Klay nie mógł się wstrzelić (Moses Moody wygląda o wiele lepiej) Curry miał problem z przewinieniami (po jego piątym faulu Suns przeprowadzili run) a kolejne layupy chłopaków wykręcały się z kosza. Mecz był w zasięgu, ale nie udało się. Będzie lepiej.

To tyle, przygotowuję się do dzisiejszej, wielkiej kolejki, a tymczasem jeśli ktoś z Was ma chęć przeczytać wywiad ze mną, to zapraszam poniżej. Dobrego dnia wszystkim! B

https://sport.trojmiasto.pl/NBA-wystartowalo-Gdynianin-pracuje-i-zarabia-przy-najlepszej-lidze-swiata-n183158.html