Siema, świrusy! Natalia Kaczmarek, Iga Baumgart-Witan, Małgorzata Hołub-Kowalik i Justyna Święty-Ersetic mają srebro. Ach, co to był za bieg! Nie ujmując niczego innym naszym sportowcom to najbardziej lubię te konkurencje gdzie występuje się grupowo, bo to tak jak w tej sztafecie, niby wpada jeden medal, ale od razu jakby cztery.

Super, super Igrzyska, będzie co wspominać.

Miejsca w artykule nie starczyłoby, żeby wymienić wszystkich, którzy na to zasługują. I dlatego też ja, niczym ten mąż, co w filmie “Poszukiwany, poszukiwana” jest z zawodu dyrektorem (aktor Jerzy Dobrowolski):

Ja mogę przemawiać, owszem, ogólnie, ja mogę naświetlić sytuację międzynarodową, ale w tych szczegółach Marysia to wszystko musi wyjaśnić…

A sytuacja międzynarodowa jest na przykład taka, że skoczkowie wzwyż, Katarczyk i Włoch, Barshim i Tamberi, prywatnie dobrzy przyjaciele, po skoczeniu ostatniej próby mieli zaliczoną taką samą wysokość. Zaproponowano im dogrywkę.

Can we have two golds?

Zapytał Katarczyk. Po uzyskaniu odpowiedzi twierdzącej padli sobie z kumplem w objęcia, jako dwaj nowi mistrzowie olimpijscy, a pytanie “Czy możemy dostać 2 złote” z miejsca stało się bon motem tych Igrzysk.

Księciuniu, dej 2 złote…

I bardzo mi się podobało, że tak się stało, i jako widz byłem bardzo zadowolony. Ale nagle, niczym natrętna mucha, zaczęła mi krążyć nad uchem myśl… jak w takiej sytuacji zachowałby się Michael Jordan? No chyba nie mamy wątpliwości, że skakałby i do jutra, gdyby trzeba było. Kobe pewnie też. Tylko, no właśnie, czy tak byłoby lepiej? Im więcej lat na karku tym człowiek częściej zdaje sobie sprawę z tego, że nie zawsze ze wszystkimi trzeba się do końca bić. Czasem wygrana jest bliżej niż ostatni cios. Czasem można zamienić tę finalną piąchę na pionę i też wygrać.

W temacie MJ’a, wpadły mi ostatnio w ręce dwa wywiady. Starsze, nie żadne świeżyny.

Reporter: Poznałeś Jordana?

Tim Duncan: Jordan to Jordan, zawsze go szanowałem, ale nigdy nie byłem fanem.

Reporter: Jak to?

Duncan: Bo wszyscy inni są.

Reporter: Więc nie lubisz Jordana bo wszyscy inni to robią…

Duncan: Nie. Nie lubię Michaela Jordana, bo nie lubię Michaela Jordana. Źle mnie zrozumiałeś. […] Po prostu jestem kimś, na kim on nie robi wrażenia. Nie ma na świecie zbyt wielu osób, które robiłyby na mnie wrażenie.

Rozmowa miała miejsce po pierwszym sezonie Duncana w lidze.

Drugi wywiad to ten, przeprowadzony z Luc’em Longleyem:

Musieliśmy ogarnąć jak wspólnie funkcjonować i to nie był jego priorytet, ale mój tak. Jestem mu dozgonnie wdzięczny za pokazanie mi jak być lepszym koszykarzem. Za dopełnianie moich słabości swoją wspaniałością. […] Nie musisz chłopa wielbić, żeby być z nim razem w drużynie, żeby grać razem. Z pewnością nie kochałem MJ’a i myślę, że był trudny w obyciu i niepotrzebnie taki szorstki dla kolegów i dla siebie. Niezbyt lubiłem przebywanie w jego obecności, ale dla mnie to było ok, dla niego też. Koniec końców doszliśmy do tego jak szanować się na boisku, jak współgrać i to było dobre.

Rozumiem Luca, ale też oczywiście, riposta, która ciśnie się na usta, jest następująca: gdyby Jordan nie był taki, jaki był, to Luc Longley nie miałby dzisiaj trzech pierścieni mistrzowskich. You can’t have two golds in basketball, Luc.

Ale w życiu czasem tak. I warto o tym pamiętać.

#Kalendarium

Dziś ósmy sierpnia, oto z czym kojarzy się ta data w NBA:

1992: Dream Team w Barcelonie wygrał złoto. Ogarnąłem tę datę dopiero po napisaniu tego wstępu. Ale nam się rocznica trafiła pod ten felieton, hehe.

Urodzeni w tym dniu byli i obecni koszykarze NBA to m.in. Rashard Lewis, Danilo Gallinari i Cameron Payne. Najlepszego!

#Fakty tygodnia

-> Team USA z podwójnym złotem na Igrzyskach w Tokio. Dla męskiej reprezentacji był to czwarty złoty krążek z rzędu, dla żeńskiej siódmy.

-> Zach LaVine w turnieju olimpijskim wygrał 5 meczów z rzędu. To jego najdłuższy streak zwycięstw na zawodowym parkiecie. W sumie rekord padł już po meczu z Australią, bo czterech zwycięstw też nie miał na koncie.

-> Kevin Durant to pierwszy w historii Team USA zawodnik, który zdobywał powyżej 100 punktów w trzech różnych turniejach olimpijskich.

Dobra, lecim!

#Na gorąco

Kevin Durant i Jayson Tatum przepytywani po końcowym gwizdku z Francją. “Chcieliśmy zagrać z nimi ponownie, tak jak chcieliśmy rewanżu z Australią”- mówi KD. “To niesamowite uczucie”- Jayson Tatum.

#Look, it’s Luc!

Nie bez kozery Luc Longley pojawił się dzisiaj we wstępie. Niedawno w sieci pojawił się dokument o tym graczu. I jest dobry. Polecam wszystkim nostalgikom.

#Co w rodzinie to nie zginie

Pam McGee i JaVale McGee to pierwszy matczyno-synowski duet z olimpijskim złotem w koszykówce. Pam wygrała w L.A w 1984, JaVale w Tokio 2020. Pani McGee jest również pierwszą zawodniczką WNBA, której dzieci grały w NBA i WNBA.

First mother-son duo to ever do it 😤

The McGee family basketball legacy continues! #TokyoOlympics pic.twitter.com/n5vdMeMU7Z

— On Her Turf (@OnHerTurf) August 7, 2021

#Podróże kształcą

Pamiętam jak kiedyś, jadąc do pracy do Francji przeżyłem szok wchodząc do jednej z toalet przy autostradzie. “Na Małysza, do dziury w podłodze” to najszybszy sposób na opisanie stosowanego tam modus operandi. Alex Abrines również przeżył toaletowy szok, ale w drugą stronę. Zawodnik był pod wrażeniem możliwości, jakie oferują japońskie kibelki. Za 2000 lajków i 500 udostępnień obiecał nagrać filmik jak korzysta. Lajki zebrał, filmik na profilu zawodnika.

🤭 ¿Queréis un vídeo probando las funciones del WC?
😜 Si este tweet llega a 500 RT y 2.000 likes lo hago

🚽🙄 Do you want me to try it?
If this tweet gets 500 🔁 & 2K likes I will do it pic.twitter.com/d6SnWkYWiA

— Alex Abrines (@alexabrines) July 27, 2021

#Long, long time ago…

Nie może być nic innego w retro kąciku, skoro dzisiaj rocznica amerykańskiego złota…

I to by było na tyle, THAT’S ALL, FOLKS!

[BLC]