a ja po lekturze ww. książki pomyślałem sobie, że biorc pd uwagę styl życia jaki Dennis prowadził – jakby psiadał psychikę nastwioną na sport w takim stopniu jak np. Kobe, czy choćby KG – to mielibyśmy gracza pokroju Billa Russella.Szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę to o osiągnął w latach 91-98 żyjąc jak żył.

Tak, tu masz racje – ale jak poczytasz o Russelu – to reprezentował to samo nastawienie – najpierw wygrana statystyki potem, stąd mecze 0 pkt. 20 zb.
O Billu pisano – że po kilku blokach – ludzie pudłowali rzuty na samą myśl, że Bill Gdzieś tam jest 😉
Z Rodmanem było podobnie – ale pomyśl – o tym jak wyniszczający tryb życia prowadził, czczególnie w 2 części kariery.
Tylko fenomenalnym warunkom i morderczemu treningowi – był wstanie grac na takim poziomie.
Ja odniosłem się do tego, jak dobry i jak długo mógłby być gdyby nie drugie życie “po lekcjach”. Ofensywnie – oczywiście to nie był gość na 20 ppg., ale nie można zapominać że dostając powołanie do ASG i zdobywając DPOY rzucał po 10 ppg. Bo tyle potrzebował Chuck.
Później podejrzewam, że ten trend mógłby utrzymać – mając przez lata 5-6 ofensywnych zbiorek – okazji na dobitki/osobiste nie brakowało.
Reasumując – zastanawiam o ile mógłby być lepszy gdyby nie drugi “pozaboiskowy” Dennis – pozostanie niewiadomą.
Moim zdaniem tak jak pisałem – graczem formatu Russela, którego sama obecność na boisku byłaby czynnikiem decydującym (w sumie i tak była- szczególnie jak przypomnimy sobie rozmontowywanie obrony Seattle w finałach 1996).
Choć w sumie jak się pomyśli, że gość mający ok. 2 metrów ściąga przez 7 lat z rzędu 15+ zbiórek na mecz i broni największych kozaków na pozycjach 1-5 (od Pennego po Shaqa) – co chcieć więcej.