WTMW. Patronami dzisiejszego odcinka są: Maciej Stępień | Alan Poznań oraz Kuba Siepraw – moje uszanowanie. Dziękuję w imieniu swoim oraz kilku tysięcy Czytelników. Zapraszam do lektury. B

Heat 111 Celtics 101 [1-1]

Bang! Cztery godziny dyskutowaliśmy na temat tego meczu przed jego rozpoczęciem. Na początek dane wejściowe, dobrze znane i wielokrotnie powtarzane na łamach portalu. Raz, pan Erik Spoelstra jest najlepszym trenerem w branży. Przeszło dwie dekady temu siedział w kanciapie i przegrywał taśmy VHS z meczami Heat. Teczki nosił i nauki pobierał od legendarnego Pata Rileya. Dziś zebraną wiedzę i doświadczenia przekłada na parkiet.

Dwa, firmowa, kombinowana obrona strefowa w wykonaniu Miami od lat zapewnia im przewagi w każdej rozgrywanej serii playoffs. Jak widać, nawet stając naprzeciw tak nowoczesnego i wydajnego kombajnu do rzucania trójek, potrafią skutecznie realizować swoje założenia i pryncypia.

W pierwszym meczu zdeklasowani, rozbici całkowicie za sprawą rzutów trzypunktowych Bostonu. Kiedy analizowaliśmy to spotkanie, zwracałem uwagę na 3/14 zza łuku Miami w pierwszej połowie. To były w większości solidne pozycje, które nie siedziały mimo dość apatycznych reakcji po stronie Celtics.

Tyler Herro dołował strzelecko, reszta zawodników korzystając z pojedynczego krycia, próbowała akcji indywidualnych, koniec końców nie było wiadomo co zamierzają w ataku. W drugiej połowie próbowali stagger screenów dla Jaime Jaqueza, czyli warstwowych, schodkowych zasłon (tworzę własne zwroty koszykarskie jak Wojtek Michałowicz, to już ten wiek) ale niewiele to dało i dopiero pod koniec wyraźne skupienie na ruchu piłki i wykorzystanie uwagi poświęcanej Herro, doprowadziło do odważniejszych prób trzypunktowych. W czwartej kwarcie trójek było nadprogramowo, Boston rozleniwiony wysokim prowadzeniem wiadomo, ale właśnie czwarta kwarta (7/9 trójek) pokazała Spoelstrze kierunek.

Heat nie mają materiału ludzkiego zdolnego stawać z Bostonem w grze indywidualnej. Wygenerowanie stu punktów stanowi wyzwanie dla zespołu pozbawionego kreatorów w postaci Jima Butlera i Terry’ego Roziera. Jaime Jaquez sam w sobie nie stanowi wielkiego zagrożenia, Herro ma na sobie stosownych ludzi i wzmożoną uwagę, Adebayo to nie jest volume scorer przecież. Reszta to strzelcy z bazowym kozłem, sprawni i zadziorni, ale trzeba im przewagę wykreować, sami nic nie wskórają.

Jednak gdy rzucasz piłkę między sobą, jesteś pewny siebie i masz zielone światło na rzuty… okazuje się, że można na tym budować. Co powiecie na 23/43 zza łuku Miami w drugim meczu? Zdegustowanych kibiców C’s wychodzących z hali przed zakończeniem spotkania? Wiedzcie, że bukmacherzy dawali Heat piętnaście punktów wyjściowej zaliczki, a to w świecie zakładów oznacza różnicę dwóch klas. Wszyscy spodziewali się powtórki z meczu pierwszego, analiza suchych danych prowadziła do oczywistych wniosków, South Beach byli na straconej pozycji, a ich podstawowymi założeniami było:

1. odważnie strzelać
2. fizycznie grać z Porzingisem
3. Adebayo koniecznie patrzeć na kosz

Zresztą jak wrócicie do relacji z poprzedniej gry, znajdziecie tam dokładnie to samo. Realizacja planu: 111% Porzingis “bumpowany” na każdej zasłonie, celem było wybić Boston z pierwszego uderzenia. Planują pick and pop, niech Łotysz zmuszony jest bić się na zasłonie, wyjść po piłkę dalej, niech poczuje łokieć na żebrach za każdym razem, przecież gwizdki i tak milczą w tych playoffs, widzicie po wynikach, co drugi mecz poniżej 200 punktów w sumie.

Boston szybko zdał sobie sprawę, że powtórzenie skuteczności strzeleckiej z pierwszego meczu jest niemożliwe, Heat odbierali im pozycje, szli śmielej i wyżej na obwód. Aktualizacja planu zakładała więc bicie w przewagi indywidualne. Jayson Tatum od wejścia błyszczał w grze izolacyjnej, przed zakończeniem połowy niewiarygodnie odpalił Jaylen Brown, ale OK. Ci dwaj są nie do ogarnięcia w pojedynczej grze, niech grają swoje. Oni tak, ale nie Łotysz. Łotysz został odcięty, pobity, podania w środek, na post up z którego gra efektywniej niż KTOKOLWIEK w tym sezonie, tutaj postawiono szlaban. Innymi słowy, Heat przywrócili Bostonowi “fabryczne ustawienia” sprzed jednego, dwóch sezonów.

W drugiej połowie oglądaliśmy “stary Boston” z dwoma J’s bijącymi pianę indywidualnie. Heat mieli rywali dokładnie tam, gdzie chcieli i dzięki doskonałej dyspozycji m.in. Caleba Martina 5/6 zza łuku (swoją drogą, jego dalekie próby wciąż przypominają rzucane na polu kartofle, po niemiecku kartofelln) można powiedzieć, “dokonali niemożliwego”.

Dla kolegi Tylera Herro to pewnie najlepszy mecz w karierze: 24 punkty 14 asyst 6/11 za trzy. Wybiegał do piłki na obwód, korzystał z zasłon Adebayo, ściągał na siebie uwagę, odgrywał. Heat grali też zasłony mały/mały z nim i dajmy na to Duncanem Robinsonem. Coś jak Stephen i Klay przed laty, tzw. split actions. Były też gry dwójkowe z Adebayo, czyli klasyczny pick and roll.

Z tychże czternastu asyst padło dziesięć trójek, dwa wsady oraz dwa otwarte rzuty półdystansowe Bama. Łącznie 38 punktów. C’s próbowali chodzić pod i nad zasłonami, zostawiali graczy zadaniowych bez krycia (jak Highsmith czy Martin) a gdy już było wiadomo, że się nie da. Herro wreszcie miał przestrzeń dla siebie i otworzyły się jego zdobycze: 24 punkty, czyli razem gość odpowiada za 62 punkty zespołu (!!) ogień. Koniec końców, on także (a może przede wszystkim) potrafi latać po zasłonach jako rasowa “dwójka”. Wybitny występ faceta.

Adebayo wierny żołnierz, któremu wsadzono na łeb wszystko, spędził na placu 40 minut przynosząc 21 punktów i 10 zbiórek. Bez niego nie ma Miami, to postać ważniejsza niż Butler czy Herro. Klei dziury w obronie, chodzi w górę w dół na środku strefy, rzuca, musi się bić na tablicach… myśleliśmy, że nie ogarnie, ale gdy nie musiał forsować ataku, wyszło pięknie.

Kim jest Tingus Pingus

Boston: srogo zawiódł Porzingis, czy jak kto woli Tingus Pingus. Nawiązuję do pewnego filmiku, pamiętacie reakcję fanów Nowego Jorku, gdy po sezonie zakończonym bilansem 17-65, Knicks w drafcie 2015 roku wybrali Porzingisa z czwartym numerem?

Sześć punktów, 1/9 z gry, dwie straty, wskaźnik plus/minus wynoszący -32! Jak mówię, C’s nie byli w stanie dograć mu piłki. Popatrzcie. Najwięcej zdobyczy nadmuchali Tatum i Brown (61 punktów na 43 rzutach). Reszta składu zdobyła 40 oczek na 14/37 z gry, czyli 37%. W drugiej połowie gospodarze wbili 40 punktów i jest to największe osiągnięcie Miami w tej kampanii playoffs. Wow! Lew bostoński został podrażniony. Jak odpowiedzą w trzeciej grze? Wy mi powiedzcie!

Pelicans 92 Thunder 124 [0-2]

Ból klatki piersiowej kibiców Nowego Orleanu. W pierwszym meczu mieli szansę, OKC przytkało ciśnienie, nie mieli tego rodzaju doświadczeń, w końcówce długo nie mogli zdobyć punktów, wygrali heroizmem i przewagą talentu SGA. Tym razem odkorkowany atak poturbował Pels. Zbyt wiele dziur, braki zdrowia, nieruchawość, deficyt szybkości, dominujący talent Shaia (33 punkty 13/19 z gry) którego styl jak widać doskonale przekłada się również na playoffs.

Cóż można ciekawego napisać widząc taki pogrom? Gospodarze osiągnęli absurdalną, blisko 60% skuteczność z gry!!! Wymuszali straty, bili w wolne nogi rywali. Defensywnie nie uciągnął Big Val, a co za tym idzie McCollum. Rywale, których nominalnie kryli zaliczyli w tym spotkaniu 24/33 z gry (72%!!!) a była to najczęściej gra dwójkowa więc, żadne to odkrycie. Wielki Litwin nie ogarnia w obronie, jego gabaryty i zdobycze przynoszą drużynie ujemny bilans punktowy.

No niestety, Nance Junior zagrał niewiele, w krótkim czasie dostał trzy trójki w papę, ostatecznie trener Willie Green zmuszony był grać bez środkowego, a to przecież zrównuje fizyczność i również jest na korzyść Thunder. Z dostępnym Zionem być może byliby w stanie nawiązać walkę w ataku, bez niego są skazani na porażkę w tej serii. Oczywiście pozostaje element loteryjny: trójki, dziś w znaczącym stopniu po stronie miejscowych, ale tutaj cała struktura premiuje Thunder, tak po prostu.

Pels od wejścia próbowali “oszukiwać” zostawiali Giddeya czy Dorta samopas na łuku, niestety nadziali się na skuteczność 5/9 wynienionych panów. Słowem: już na dzień dobry trzeba było gonić, a OKC dopiero się rozkręcali. Holmgren 26 punktów. Jalen Williams 21 punktów (w przyszłym roku All-Star). Dort 15. Giddey 13. Nie dało się ich ogarnąć tej nocy…

Dobrego dnia wszystkim. Postaram się za chwilę podsumować także wczorajszą kolejkę. Dajcie mi dwie godziny. BG