3) Trash-talker

Nikt w lidze (za wyjątkiem Jerry’ego Sloana i Rasheeda Wallace’a) nie ma na koncie większej liczny fauli technicznych. Mecz z udziałem Paytona to niekończąca się tyrada na temat twojej matki, krzywizny twoich zębów, umiejętności kozłowania i cokolwiek złośliwego jesteś w stanie wymyślić na swój temat. Kiedy dostrzegł słabość – nie było przebacz. Wiercił dziurę dopóki przestałeś myśleć o grze.

Jako młody gracz Gary miał reputację trudnego w relacjach, gwałtownego, agresywnego – można powiedzieć jadącego po bandzie. Oczywiście nie każdemu podobał się jego styl. Co delikatniejsi zawodnicy czy choćby koledzy z drużyny stronili od jego docinek na czym cierpiała chemia w szatni. Jako partnerów Payton potrzebował twardych psychicznie weteranów (Hersey Hawkins, Nate McMillan, Eric Snow, Detlef Schrempf, nie licząc oczywiście Shawna Kempa i Sama Perkinsa) – dopiero gdy tak się stało – Seattle zaczęli odnosić sukcesy, czego kulminacją były The Finals 1996.

Dopiero na późniejszym etapie kariery, gdy jego dominująca rola na boisku ograniczyła się do egzekucji zagrywek i sporadycznego post-up, złagodniał, biorąc pod opiekę młodszych chłopaków.

Jak twierdzi, swą odporność psychiczną zawdzięcza boiskom w Oakland:

Szybko nauczyłem się, że przyjaciółmi możemy być przed czy po meczu, nigdy w trakcie. Kiedy gra się rozpoczyna jest tylko biznes. Koniec z wygłupami.

1

CZYTAJ DALEJ >>