Tym razem to nie Irek, ale charakterny BLC. Kto zgadnie co się kryje za tymi trzema literkami? Haha.

“A co oni umią te… ci młodzi wilcy?”- pytał Siara Siarzewski swego przybocznego Wąskiego w kultowej komedii Kiler-ów 2-óch. Młode Wilki, według zapewnień, umiały praktycznie wszystko. Czy to samo można powiedzieć o Młodych Bykach z Chicago?

Playoffs daleko

Chicago Bulls są ekipą w przebudowie. Dawno za nami lata, gdy o sile składu stanowili tacy zawodnicy jak Derrick Rose, Jimmy Butler czy Joakim Noah. O eksperymencie z Rondo i D-Wadem też już zapomniano, ale natura nie znosi próżni, więc w szafkach starych liderów wiszą już nowe jerseye. Rewelacją poprzedniego sezonu był dobry jak zimniutka Finlandia Lauri Markkanen. W tym roku natomiast, Bulls pozyskali w drafcie #7 Wendella Cartera Juniora, który wydaje się idealnie wpasowywać w bieżące potrzeby zespołu.

Czemu? Bo ma grube kości, opanowane manewry podkoszowe, jest bardzo sprawny na nogach, a jego zasięg rzutowy przekracza pole trzech sekund. Na dodatek to gracz myślący, liczymy że będzie z niego potężniejszy Al Horford. W każdym razie idealnie dopełnia rozstrzelanego Markkanena.

Co więcej? Gdy do T-Wolves posłano Jimmy’ego Butlera, w drugą stronę przyjechała młodzież: Kris Dunn, Zach LaVine i wspomniany wcześniej Fin. LaVine’a do tej pory mocno ograniczały kontuzje, jednak bez wątpienia to gracz o dużym możliwościach ofensywnych. Kris Dunn z kolei, z gracza 3/2/2 stał się w Chicago graczem 14/6/4 i dobitnie pokazał, że chce na dłużej zagrzać miejsce w pierwszej piątce. Markkanen z początku był wielką niewiadomą, a okazał się być gościem, który wzbudza wielce nobilitujące porównania do Dirka Nowitzkiego. Ma już na koncie pewien rekord: nikt szybciej od niego nie rzucił stu trójek w lidze. Finowi zajęło to 41 meczów. Żeby nie było tak słodko: (podobnie jak LaVine) musi popracować nad obroną.

Nowe twarze

#1 Opisywany już Wendell Carter Junior, czyli atletyczny środkowy ze smykałką do defensywy, świeżo spod ręki coacha Krzyzewskiego w Duke University. Do zespołu prócz 13 punktów i 9 zbiórek wnosi ponad 2 bloki na mecz oraz 41% skuteczność zza łuku (pali mało, ale celnie). Umie się ustawić, dobrze czyta grę bez piłki, jest groźny w pomalowanym, umie grać tyłem do kosza i to na obie ręce. Jeśli jednak chce zwojować w tej lidze coś więcej, musi być graczem bardziej autonomicznym, mniej zależnym od rozgrywającego.

#2 Jeszcze więcej kierownictwo zdaje się oczekiwać od sprowadzonego z Milwaukee (4o mln dolarów/ 2 sezony) Jabari Parkera, czyli kolejnego absolwenta Duke. W poprzednim sezonie rozegrał jedynie 31 spotkań, ale jeszcze rok wcześniej, nim dopadła go kontuzja kolana, dostarczał Bucks przeszło 20 punktów co wieczór. Jabari to zawodnik, który może sprawdzić się na obu pozycjach podkoszowych. Szybki, duży, skoczny, utalentowany, potrafi wykreować akcję dla siebie samego, ale niewiele ponad to. Trochę egoista z piłką, bardzo mało zaangażowany w obronie, zbiera mniej niż wskazywał by na to gabaryt i talent motoryczny. No i zdrowie płata figle.

#3 Chandler Hutchinson, czyli to 22. pick draftu, rzucający obrońca z bogatą karierą uniwersytecką (ponad setka meczów: 17/5/2 w ostatnim sezonie) w NBA szykowany na rasowe 3&D. Nie potrafi rzucać po koźle, wjeżdża tylko prostej linii.

Wyjazd zaliczyli

• Jerian Grant (życzymy powodzenia w Orlando)
• silnoręki acz ograniczony Noah Vonleh
• bielutki Paul Zipser
• ligowy wagabunda Sean Kilpatrick

Nie mam pojęcia kto teraz będzie bronił skrzydła, ale przynajmniej będą efektowni.

Fight fire with… water

W NBA trwa moda na small ball, po tym jak dali nam przykład GSW, jak zwyciężać mamy. Siłę zastąpiła wszechstronność. Dominującego centra (uwierzycie, że to już 18 lat, odkąd ostatni raz środkowy dostał MVP?) wymieniono na obronnego straszaka, rozciągającego grę, zbierającego piłki i kończącego loby. W tym względzie Bulls są 100 lat za murzynami. Carter, Parker i Markkanen dużo lepiej czują się w baskecie opartym na komplementacji pozycji niż wymienności zadań.

W składzie są też “technicy” jak Dunn, LaVine czy Cameron Payne, ale zagłębiając się w skład dalej widzimy też old-schoolowego Portisa, Lopeza czy Felicio. Koncepcja Freda Hoiberga wydaje się zatem dosyć ryzykowna, gdyż wszystkie wyróżniające się ekipy ostatnich rozgrywek miały w ofercie niskie ustawienia: Celtics, Cavaliers, Blazers, Bucks, Pacers, Rockets, Thunder, Spurs i oczywiście Warriors. Coraz więcej trenerów wychodzi z założenia, żeby ogień zwalczać ogniem, tymczasem Bulls, tradycyjnie, będą go gasić wodą.

Oczekiwania

To, czego w kolejnych rozgrywkach oczekiwać się będzie od Bulls, to w zasadzie agenda Lakers na ostatni sezon: niech młodzi grają minuty i zaliczają “leap year”. Trzeba sprawdzić, czy elementy, które obecnie ma do dyspozycji Hoiberg są w ogóle ze sobą kompatybilne. Duet Markkanen / Carter, to trzon, na jakim będzie się ten zespół budować, ale bez punktowej pomocy Parkera i LaVine’a daleko nie zajadą.

Problemem jest ławka. Wielu tu graczy bez doświadczenia albo niezdyscyplinowanych jak Portis, który żeby dobrze grać, musi komuś dać po mordzie. Valentine spełnia najwyżej ćwierć pokładanych w nim nadziei, jednym z jaśniejszych punktów jest tutaj strzelec Justin Holiday (brat Jrue i Aarona, 12/4/2 w ostatnich rozgrywkach). Pożyjemy, zobaczymy.

Skład

• PG: Kris Dunn, Cameron Payne
• SG: Zach LaVine, Justin Holiday, Antonio Blackeney, Antonius Celveland
• SF: Jabari Parker, Chandler Hutchison, Denzel Valentine
• PF: Lauri Markkanen, Bobby Portis
• C: Robin Lopez (przynajmniej na razie) Wendell Carter Jr, Cristiano Felicio, Omer Asik

Jakie szanse im dajecie z takim rosterem?

[BLC]