#Przed sezonem, czyli sześciu wspaniałych

Jak pokazuje początek sezonu Davis dominuje. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że większość wakacji spędził w kadrze USA. Pelicans bardzo poprawili ofensywę, czego wobec powrotu wszystkich kontuzjowanych graczy można się było spodziewać. Na wschodzie do play-offs awansowaliby w obecnej dyspozycji bez problemów, ale na zachodzie czeka ich zażarta walka. Jak Wy oceniacie ich szanse?

PG: Jrue Holiday; Jimmer Fredette; Russ Smith

Obok Mike’a Conleya i Kyle’a Lowry – Holiday jest chyba najbardziej niedocenianym playmakerem NBA. Dla mnie osobiście stanowi książkowy przykład solidnego rozgrywającego. Świetne korzysta z zasłon, znakomicie potrafi obsłużyć podaniem wysokiego rolującego pod obręcz (Davis, Asik) lub odrzucić na obwód do np. Andersona. Sam również świetnie punktuje po zasłonach: rzuca z półdystansu, trafi zza łuku, postraszy wejściem. Wybitny egzekutor z linii, jak dotąd trafia 96% osobistych!

Solidny obrońca, ambitnie walczy na zasłonach, przechwytuje 1.6 piłki co mecz. Traci niewiele: 1.3 piłki na mecz. Wady? Bez zasłon jego gra kuleje, często chowa się bez piłki, będąc wtedy mało aktywnym i oddaje rozegranie Evansowi. Niezbyt silny fizycznie, słabo gra na kontakcie, nie najlepiej radzi sobie z pressingiem.

Hype na Jimmera gdy ten przychodził do NBA był ogromny. Określano go mianem ,,Strzelby” która jak się okazało strzela ślepakami. Ciężko zarzucać Fredette brak miary z dystansu, tę bowiem posiada nieprzeciętną. Nieprzeciętna jest też niestety jego dyspozycja w obronie – niestety w negatywnym tego słowa znaczeniu. Nie wykreuje sobie pozycji rzutowej, słabo panuje nad piłką, typowy one-way player. Russ Smith chyba prędko zawita do D-League, bo z piłką grają też Evans i Rivers, stąd dla rookie minut na jedynce chyba nie starczy.

SG: Eric Gordon; Austin Rivers; John Salmons

14 milionów USD za sezon Erica Gordona? Zdecydowanie jeden z najbardziej przepłaconych graczy w lidze. Gordon jest wszechstronnym ofensywnie graczem, z dobrym rzutem z półdystansu / dystansu oraz umiejętnością wbicia się w pomalowane. Potrafi skończyć akcję mimo kontaktu, czasem nawet zagra w post-up. W niczym nie jest jednak wybitny, ma tendencję do przetrzymywania piłki, co przy talentacj pozostałych graczy boli szczególnie, no i mało widzi. Gra sporo izolacji, pozbawiony piłki wyraźnie traci na wartości, często mijany w obronie. Kolejne kontuzje kolan nie pomagają sprawie.

Gra pod presją legendy ojca zdaje się też przerastać Austina Riversa. Młody combo/guard wybrany w drafcie 2012 z numerem 10. nie spełnia pokładanych w nim nadziei. Bardzo słabo gra na półdystansie, unika tamtej strefy. Ze średnim skutkiem atakuje pomalowane, czasem zaaplikuje trójkę. Jako tako prowadzi grę. Salmons jest na tym etapie kariery typowym “zadaniowcem”. Jego czas gry jest mocno ograniczony i tak zapewne pozostanie, bardziej opłacalne jest w tej chwili ogrywanie Riversa.

SF: Tyreke Evans; Luke Babbitt; Darius Miller

Po najlepszym debiutancie draftu 2009 spodziewano się pewnie więcej, ale i tak lubię tego gościa! Tyreke Evans nie stanowi wielkiego zagrożenia zza łuku, ale jak pokazuje start sezonu, bardzo się w tym elemencie poprawił. Posiada za to znakomite opanowanie piłki i crossem potrafi mijać rywali jak tyczki. Do tego jest całkiem atletyczny, dobrze wbija się w pomalowane, ma świetnie opanowane piwoty i eurostep. Dobrze zbiera zważywszy warunki. Głównym atutem Evansa jest widzenie parkietu, świetny jako kozłujący w P&R, napędza kontry i rozrzuca piłkę, wiele widzi na parkiecie.

CZYTAJ DALEJ >>