Zmiennicy na SF to kiepski dowcip. Babbitt nie robi nic poza trafianiem za trzy i nie jestem przekonany czy jego powrót z Rosji do NBA da się jakoś logicznie uzasadnić. Zero atletyzmu, czarna dziura w defensywie, kolejny gracz, który potrafi tylko jedno na boisku. Miller będzie grał jeszcze mniej od niego, część minut na trójce wobec sytuacji na ławce może przejąć Anderson.

PF: Anthony Davis; Ryan Anderson; Patrick Young

Moc jest z Pelikanami! Przynajmniej na silnym skrzydle, gdzie sytuacja wygląda fantastycznie. Anthony Davis jest już w tej chwili moim zdaniem najlepszym graczem na swojej pozycji na świecie. Tym samym bezczelnie zakończył rywalizację między Griffinem, K-Love i LMA o to miano. Bestia po obu stronach parkietu, wystarczy przytoczyć jego cyferki z trwającego sezonu: 26 PPG, 11,4 RPG, 4 BPG i prawie 2,5 SPG!

Demon defensywy, przecina podania, przechwytuje loby, wybija piłki z kozła. Blokuje z pomocy, chroni obręczy, przejmuje P&R! Genialny zbierający, korzysta z szybkości i wyskoku, świetnie zastawia tablicę. Mógłby jedynie nabrać masy, by lepiej bronić akcje post up. Nie gra tyłem do kosza, ale asortyment manewrów także się powiększa. Chłopak biega jak gazela, kończy mnóstwo kontr i umiejętnie ścina bez piłki by wykończyć spod (lub znad) obręczy. Mnóstwo punktów zdobywa z dobitek. Wyłapuje wszystkie loby, szybko roluje. Świetnie współpracuje z Evansem! Na dodatek potrafi przymierzyć z półdystansu, również po koźle (który też ma znakomity…) Innymi słowy: godny następca Tima Duncana.

Ciężko chwalić kogoś po opisie podobnego talentu, ale Andersona także warto wyróżnić. Co roku poważny kandydat do nagrody 6th Man of the Year. Zawsze gdy patrzę na jego grę mam wrażenie, że to ,,Kevin Love wersja B”. Ryan również jest świetnym strzelcem, szczególnie za trzy, choć nie jest tak kreatywny z piłką. Realizuje się raczej jako spot-up shooter lub gracz kończący pick&pop. Jest też dobrym zbierającym, również w ataku i nieraz dobija po własnych ponowieniach. Obrona nie jest jego mocną stroną, daje się przepychać tyłem do kosza, w ataku także nie błyszczy w sytuacji back-to-basket. Mimo wad stanowi potężne wsparcie z ławki i gwarantuje około 16+7 co mecz. Patrick Young musi się póki co uczyć metod wykorzystania swego potężnego cielska.

C: Omer Asik; Alexis Ajinca; Jeff Whitey

Nie jestem fanem centrów ,,drewnianych”, nastawionych tylko na obronę i zbiórki. Takim typem gracza jest Asik, ale muszę przyznać, iż takiego centra w Luizjanie potrzeba. Tam rąk do piłki wystarcza, gorzej wyglądałaby obrona, w której bez Turka zbyt wiele zależałoby od Davisa. Omer jest potężny, czego na razie brakuje Anthony’emu, dzięki temu świetnie broni post-up, zastawia, zbiera, nieźle udziela pomocy. Dobrze dyryguje defensywą. W ataku dobija, kończy po asystach i stawia potężne zasłony. Techniki nie wykryto.

Ajinca to 216-centymetrowy środkowy, który może po Asiku przejąć patrolowanie pomalowanego. Potrafi przymierzyć z mid-range, ale on też nie pogra tyłem do kosza. Whitey za wiele nie pogra…

CZYTAJ DALEJ >>