Poniżej prezentujemy częściowy przedruk ciekawej analizy Phillipa Barnetta na temat wpływu Steve Nasha na dotychczasową taktykę ofensywną Lakers. Autor na czynniki pierwsze rozkłada sposób poruszania się Nasha w strukturach ataku Jeziorowców. Brzmi trochę jak podstawy zorganizowanego basketu, ale przyjmujemy, że dla wielu z Was obserwacje Barnetta mogą okazać się ciekawe. Oto one:

Presja na obrońcach

Zauważyłem, że w większości zagrywek Nash po wykonaniu rozpoczynającego podania ścina w środek albo stawia zasłonę od piłki partnerowi. Tym samym zabiera swojego obrońcę z dala od akcji, po czym wraca na górę jeżeli partnerzy nie byli w stanie wypracować solidnej okazji rzutowej. Po ponownym otrzymaniu piłki zazwyczaj zaczyna swój taniec, dopóki któryś z partnerów nie uwolni się od obrońcy i pokaże na wolnej pozycji. Ostatecznie wchodzi pod kosz kończąc floaterem albo (w przypadku podwojenia) znajduje pod obręczą jednego z wysokich.

Penetracje

Panowanie nad piłką oraz umiejętność penetracji Nasha w dowolnym momencie sprawiają, że koledzy automatycznie stają się groźniejsi w ataku. Na przestrzeni trzech meczów przedsezonowych widzieliśmy jak ściągał na siebie obronę, a następnie odgrywał do niekrytego Kobe (niekryty Kobe!?) na obwodzie, Gasola ustawionego na wysokości linii rzutów wolnych albo MWP poruszającego się wzdłuż linii końcowej. Nic dziwnego, że przestają podwajać wjazdy Nasha.

P&R

Oczywiście obserwujemy także sporo akcji dwójkowych pomiędzy Nashem oraz wysokim graczem (do tej pory byli to Gasol lub Sacre). Kiedy jeden z nich gra pick-and-rolla z Nashem, drugi zazwyczaj kieruje się w stronę trumny. Z tej akcji dwójkowej wychodzi wiele opcji: widzieliśmy Steve znajdującego Kobe po drugiej stronie boiska, dogrania do ścinającego skrzydła albo celne rzuty z półdystansu. Najbardziej podobał mi się P&R pomiędzy Nashem i Gasolem. Nash ma tę niesamowitą umiejętność dogrywania super-precyzyjnych piłek na małej przestrzeni, a Pau jest najlepszy w lidze pod względem markowania zasłony i ścięcia pod kosz. W tym wypadku nie trafił z wolnej pozycji, ale widać, że ci dwaj już ze sobą pracowali.

Nash jako strzelec

Kolejnym wariantem jest podwójna zasłona dla Nasha poruszającego się bez piłki Nasha, którego skuteczność strzelecka jest najwyższa w zespole. Wyobrażacie sobie Kobe czekającego na obwodzie by podać piłkę do kolegi? Na dodatek robi to  z uśmiechem na twarzy. Po dwóch solidnych zasłonach Nash ma super-wolną pozycję do oddania rzutu. Co więcej, do tej pory cały czas w którym Nash nie miał piłki w rękach był konstruktywny. Ani razu nie widziałem go stojącego w rogu i marzącego na podanie, jak miało to miejsce z Sessionsem czy Fisherem.

Kontratak

Widać też, że Lakers szybciej przechodzą do ataku niż w ubiegłych latach, kiedy to po prostu nie dało się ich oglądać w kontrze. Byli najgorsi pod tym względem w lidze, jedynie 9,3 punktu z kontry na mecz. Na wyjazdach było jeszcze gorzej, katastrofalne 6,9 punktu/ mecz. Jak dotychczas wszelkie kontrataki z Nashem na boisku wydawały się lekkie i naturalne. Graczem kończącym szybki atak był najczęściej Metta World Peace, tak jak tutaj:

Princeton jest wciąż w powijakach. Dwight Howard nie postawił jeszcze stopy na parkiecie, ale już widać pozytywny wpływ Nasha na tę drużynę. Presja na obronę wynikająca z jego przeglądu parkietu, opanowania piłki oraz skuteczności rzutowej sprawia, że Lakers są o wiele skuteczniejsi i bardziej wszechstronni niż nas do tego przyzwyczaili. Pozostaje nam jedynie czekać i podziwiać.